Guð í mínum skilningi er ekki einhver sem skiptir sér af hinu daglega amstri mannana. Og mér finnst frekar rangt að persónugera Guð. Ég er líka alveg sammála því að fólk sem trúir einhverju í algjörri blindni stöðvast (allavega að hluta til) í andlegum þroska. Í sambandi við nýja og gamla testamenntið þá vita þeir sem hafa lesið það að þarna er um gjörbyltingu að ræða á Guði, í gamla testamenntinu þá er Guð hefnigjarn, og á köflum nær illur og gefur engum fyrirgefningu. Í nýja testamenntinu aftur á móti er boðaður Guð kærleiks og fyrirgefningar. Einnig það að mennirnir eigi að hjálpa hver öðrum o.s.frv.
Í sambandi við miðlanna þá sjá margir þeirra ekkert nema hugsanir þínar og hluti í edernum, og því oftast ekki að marka þá, þó sumir (trúi ég) nái sambandi við fólk sem hefur yfirgefið þetta tilverustig.
En að sjálfsögðu getur enginn okkur fullyrt um tilvist Guðs eða hvað það er í raun og veru fyrr en hugsanlega eftir dauða okkar. En mín trú er það að Guð sé nokkurs konar afl sem umlykur góða hluti í heiminum og er í raun uppistaða lífs og annara hluta á jörðinni.

Þetta er kannski aðeins of mikið efni á litlu svæði og þið verðið að fyrirgefa gloppurnar og slitrótt málið í þessu.

Takk fyrir.
Ævar Örn Kvaran

Rökhugsun á fullan rétt á sér í tengslum við Guð og tivlist hans - alla vega fyrir stóran hluta mannkyns. Enda er tilgangur Nýja Testamentisins að *sanna* tilvist Guðs með upprisu Jesú. Upprisan er sönnun, án hennar er hægt að efast endalaust. Tilvist Guðs var raunveruleg, hann gat reist son sinn frá dauðum og sannaði þar með tilvist sína (upprisa holdsins og eilíft líf eins og trúarjátningin segir).

Þetta breytist ekki að ráði fyrr en nútíma vísindi verða ofaná í þjóðfélaginu og þá kemur í ljós að það er ekki pláss fyrir Guð. Svokölluð nýguðspeki í hinum Lúterska heimi (þar á meðal Íslandi) svaraði þessu í upphafi síðustu aldar með því að búa til kenninguna um Guð sem býr innra með okkur, sem samsvarar “samviskunni” eða einhverju slíku. Um leið er biblían sögð vera ekkert annað en “myndmál” og “líkingar”. Þessi túlkun á Guði er mjög svipuð Búddatrú, Hindúisma og t.d. náttúrutrú Rómverja frá því fyrir Krist.

Kaþólska kirkjan heldur fast í “raunveruleika” Guðs og safnar sönnunum um tilvist hans - kraftaverkin. Kaþólska kirkjan fer fram með mjög rökvissum hætti og beitir rökhugsun mjög stíft enda eru helstu kennimeistarar kirkjunnar Jesúítar sem eru frægir fyrir rökhugsun og rökfestu. Fyrir kaþólikkum er Guð raunverulegur og það er hægt að sanna tilvist hans með rökfærslu og sögulegum staðreyndum. Engu að síður geta kaþólskir efast (og mega það) alveg eins og vísindamaður gæti í raun efast um að jörðin sé hnöttótt (hversu vel sem það hefur nú verið rökstutt) alveg þar til hann sér það sjálfur.

Lúterska kirkjan er almennt í miklu vanda vegna efahyggju. Sértrúarsöfnuðir (á borð við Krossinn) eru hins vegar rökréttir í sinni afstöðu, þeir trúa raunveruleika biblíunnar og þar með rökfesta þeir tilvist Guðs - alveg eins og einstaklingurinn sem lét Guð segja sér að bílhurðin væri opin (og var nefndur í fyrri pósti hér á Hugi.is) trúir á raunverulegan og rökréttan og sannanlegan Guð.

Þarna eru sem sagt um tvær “nálganir” við Guðstrú að ræða - annars vegar gufukennda prívat “samvisku” trú, svona “það er vissara að trúa” trú eða “ég nenni ekki að pæla í því” trú, eða bara “heimurinn er svo stórkostlegur - það hlýtur að vera eitthvað meira en bara köld vísindi” trú. Allt er þetta hið besta mál, frjálst hverjum einstaklingi og kemur öðrum akkúrat ekkert við - og er algjörlega utan rökræðu, það er ekki einusinni hægt að byrja að rökræða slíka trú.

Hins vegar eru þeir sem trúa á raunverulegan sannanlegan Guð. Hvort sem þessi Guð segir þeim að læsa bílhurðinni eða berjast gegn fóstureyðingum, þá er hann meira en einkamál einstaklingins sem á hann trúir. Þessi trú er orðin að trúarheild sem er stærri en einstaklingar, en sem stjórnar hegðun þeirra í samræmi við einhverjar einkareglur trúarheildarinnar (safnaðarins). Til dæmis gæti sértrúarsöfnuður gert þá kröfu til sinna fylgismanna að þeir muni alltaf eftir því að læsa bílnum (því það er Guði þóknanlegt). Þetta gera þeir með tilvísan til hins raunverulega, sannanlega Guðs (og oft er Djöfullinn kominn í spilið líka - og svo er þetta kallað eingyðistrú - Guð, Jesú, Heilagur andi, Djöfullinn og allir englarnir!)

Hurðalokunarguðinn er raunverulegt fyrirbæri að því leytinu að margir trúa á hann og tilheyra trúarsamfélögum þar sem tilvist hans er haldið á loft og rökstudd með ýmsum “sögulegum” sönnunum. Trú á þennan Guð má gagnrýna, og rökræða, og slík rökræða á fullan rétt á sér.

Slík rökræða er einnig nauðsynleg því án hennar verður vald hinna rökfestutrúuðu allt of sterkt í samfélaginu. Bandaríkin er dæmi um samfélag þar sem þessi minnihlutahópur hefur allt of sterk ítök. Við verðum að virða trúleysi, en þeir sem halda fram raunverulegum, sannanlegum Guði verða að geta staðið fyrir máli sínu!

Þar sem þú talar um trúna þá verð að láta í ljós mína skoðun! Trú á ekki að skipta máli í ljósi siðleysis og stjórnleysis. Mín skoðun er sú að það eru öll þessi lög og allar þessar reglur sem mannfólkið setur sem ræður því hvort maður sé siðlaus og stjórnlaus.
Trúna ætti ekki að afnema því fólk þarf eitthvað til þess að trúa á! Og ef maður skoðar fortíðina þá hefur maðurinn alla sína tíð haft eitthverja trú og haft þá óskhyggju að það sé til eitthvað æðra en hann sjálfur.
Hins vegar ef öll lög og regla yrði afnumin þá gæti komið fram það sem við köllum siðleysi og stjórnleysi. En aftur á móti þá myndum við fá að kynnast betur þessu “slæma” í fólki. Ég segi “slæma” því maðurinn hefur slátrað hvor öðrum í aldaraðir. Við myndum líklegast til kynnast dauðanum nánar og þekkja það slæma í fólki. Við gætum þá lært á það og upp myndu koma sjálfskipaðar siðareglur sem myndu e.t.v. endurspegla trú manna. Þá yrði trúin enn mikilvægari en nokkru sinni fyrr. Fólk myndi sýna hvort öðru meiri virðingu vegna þeirrar vitneskju að hinn aðilinn gæti auðveldlega deytt það.

Hins vegar trúi ég á guð eða æðri mátt. Skilgreining mín er sú að hann/hún er ekki í neinum sérstökum fasa. Og til þess að hlutverk hennar í mínum huga komi í ljós:
Þegar við deyjum þá erum við bara að ferðast yfir á aðra vídd eða bylgjulengd. Augu okkar sjá á vissri bylgjulengd og sumir sjá yfir fleiri bylgjulengdir en aðrir og þess vegna getum við séð “dáið” fólk (drauga og anda). Á einni víddinni þar er þessi “guð”. Hann er sá sem er sýnd mesta virðingin og býr yfir mestu kunnáttunni. Á hinni víddinni þá plönum við ferðalag okkar yfir í þessa vídd sem við lifum í. Við ákveðum vissa hluti sem ákvarða líf okkar. Þessi ákvörðun okkar segir til um hvernig reynslu við viljum öðlast í hvert skipti. Og sú reynsla veitir okkur vitneskju og breytir hugsun okkar. Og þar sem hún breytir hugsun okkar þá breytist persónuleikinn sem í raun ræðst á því hvernig við hugsum.
En sá sem fylgist með þessu öllu saman og veitir ráðgjöf og kemur með tillögur er “guð”. En hann er ekki persónugerður heldur er hann bara e-ð “thing” (ekki illa meint). Svo er mitt álit að “guð” sé mesti húmoristi í heimi (þótt það sjáist varla). Hann notar hugsanaflutning, eins og það kallast, og gefur frá sér ekkert hljóð heldur orku. Og þegar við erum að biðja til guðs þá erum við eingöngu að spyrja um ráðgjöf handa okkur eða þeim sem við viljum veita ráðgjöf.

Þeir sem átta sig á því þá er þetta ein heljarstór blanda sem útbúin er eðlisfræði og trúarbrögðum(kristni o.fl.).
Álit mitt er nefnilega það að lífið byggist á eðlisfræði, sem byggist á stærðfræði, sem byggist á rökfræði, sem byggist á rökhugsun. Þannig að hægt er að segja að lífið byggist á rökhugsun.

Þetta er mín trú og ég held fast í hana en er samt opinn fyrir öllum hugmyndum og skoðunum annarra. Því allir eiga skilið virðingu!

Margt er enn hulið fyrir manninum

Ég segi fyrir mína parta að það eru of mörg óhugguleg atriði í Biblíunni, sem gera það að verkum að ég finn mér ekki stað í kristinni trú.

T.d. kemur fram í Biblíunni að Guð muni gjörsamlega tortíma öllum þeim sem ekki fylgja honum. Hvað með þá sem aldrei hafa heyrt hans/hennar/þess getið? Hvað með alla þá frumbyggja, víða um heim, sem hafa dáið án þess að hafa nokkurn tíman komist í tæri við kristna trú? Var þeim tortímt og refsað fyrir enga sök? Hvað með börn sem deyja án þess að hafa fengið skemmri skírn? Hvað með fólk sem hefur gott innræti en er ekki sannkristið?

Samkvæmt þeim sem trúa því að allt sem stendur í Biblíunni sé innblásið frá Guði og þ.a.l. heilagur sannleikur, þá eru flestir Íslendingar t.a.m. ekki sannir fylgjendur Guðs og munu því verða sendir í neðra.

Æ, ég get eiginlega varla talað um þetta! Þetta er, fyrir mér, meiri hryllingur en nokkurt hryðjuverk! Ég hef t.d. alltaf orðið sorgmæddur þegar ég hef lesið í Bókinni. Ég hef aldrei skilið þá sem trúa þessu. Mér finnst það opinbera svo mikla mannvonsku. Er Guð svona umburðarlít- ið/ill/il ?

Kæri Elrond
“Þekktu sjálfa þig”, er margtuggin setning í heimspeki. Það er þó eins með setningu þessa og vísuna góðu sem aldrei er of oft kveðin. Að þekkja sjálfan sig felur í sér að menn þekki sín takmörk, hvenær eitthvað er þeim ofviða í líkamlegum eða andlegum skilningi. Þó virðist þetta grundvallaratriði vefjast svo mjög fyrir mönnum að þeir geta tæpast viðurkennt fyrir sjálfum sér, hvað þá öðrum, að eitthvað sé ofvaxið skilningi þeirra. Sífellt leita menn svara við spurningum sem fyrirfram er útilokað að svara fyrir sig sjálfan svo óhrekjandi sé.
Spurningin hvort Guð sé til eður ei er einmitt ein slík. Það er alveg sama hversu langa tölu maður heldur um það efni, hvort sem maður er með eða á móti, og alveg sama hvaða rök eru tiltekin. Allar staðhæfingar um þetta efni verða sjálfkrafa að engu því að ekki er hægt að sanna með mælingum, eða á annan hátt sem viðurkennt er, að Guð sé til, né heldur að hann sé ekki til. Sama er hvorn hlutinn maður gefur sér fyrirfram það er álíka vonlaust.
Það er svipað með Guð og súrefnið, andrúmsloftið eða hvað við viljum kalla það. Einhvejrir menn hafa sagt okkur að það sé til eitthvað sem heitir súrefni. Það er reyndar ósýnilegt og óaþreifanlegt en þa er mælanlegt með tækjum sem þessir menn hafa búið til. En er það þá til af því að það er hægt að mæla það? Var súrefni þá ekki til fyrir 300 árum þegar hvorki var hægt að sjá það, þreifa á því eða mæla það? Fyrir 300 árum hefði þó hæglega mátt koma fram með þá kenningu að það sem við önduðum að okkur væri súrefni. Einu haldbæru rökin fyrir því væru að maður finndi það þegar maður drægi andann….. kannski á sama hátt og menn telja sig finna fyrir nærveru Guðs? Er ekki hugsanlegt að menn finni bara upp tæki til að mæla Guð?…Munu menn þá trúa?
Þetta er allt jafn barnalegt. Ég segi barnalegt því líkt og barn getur ekki ályktað annað en öll börn komi með storknum (af því að eitthvert kennivald sagði það) getum við ekki ráðið við spurninguna um tilvist Guðs, og verðum því að hallast að rökum einhverra sem við trúum að séu okkur fremri. Og hver og einn hrópar þetta er leiðin, fylgið mér. Ég óttast þann dag, er upp kemst, að enginn þessara leiða var rétt.
Allt frá barnæsku plagaði sú hugsun mig að heimurinn væri endalaus,hvernig mátti slíkt vera? Oft hugsaði ég svo stíft um þetta efni að ég kipptist til af bræði og vonleysi yfir því að geta ekki komist til botns í því. Löngu síðar eftir að ég var orðinn “fullorðinn” rakst ég á nokkrar línur í bók sem leystu fyrir mig vandamál þetta sem ég hafði svo lengi burðast með. Í bókinni var þessi spurning: “hvar byrjar yfirborð jarðarinnar?” Ég marglas spurninguna en varð að viðurkenna að ég gat ekki svarað henni. En hvar byrjar það, og hvar endar það? Það byrjar hvergi og endar hvergi, það bara er! ARRGGhh!! Ég veit að það er!, en af hverju get ég ekki svarað þessu betur, tiltekið einhvern punkt eða eitthvað til að miða við. Svarið er: ég get það ekki af sömu ástæðu og hundur getur ekki skrifað bók! Af sömu ástæðu og menn til forna héldu að jörðin væri flöt (þvílíkir hálfvitar!) Ég er einfaldlega ekki nógu þróaður til að leysa viðfangsefnið. Eftir 200 ár mun einhver segja um okkur: þvílíkir hálfvitar!
Því segi ég við þig minn kæri Elrond og alla sem á sömu buxum eru:“Stop worrying your pretty little head about it, and you will feel much better” Það á einhver eftir að leysa gátuna um tilvist Guðs, en það verður hvorki þú né ég!

miðað avið öll svörin hérna inni þá ætla ég að semja skáldsögu og sleppa því að merkja mér hana og láta geyma hana í 1500 ár og gá hvort það verði trú….

nei, ég verð að segja fyrir mitt leyti að ef fólk vill að ég trú á guð (sem sér alla jafna en drepur samt þá sem ekki trúa á hann) þá skal það gjöra svo vel og sýna mér hann, ef það er ekki hægt þá er hann ekki til. og já ég veit að við sjáum ekki atóm, en það er hægt að sjá þau með réttu tækjunum, ekki guð.

kirkjan er sú stofnun sem hefur féflett mannkynið í heild sinni alveg inn að beinum. ég get ekki sagt að ég trúi að guð tali til fólks, og ef það heyrir í honum þá á ekki að segja “vá, hann er svo trúaður að guð talar við hann” heldur á að segja “þessi maður þarf hjálp ekki sinna en strax, setj'ann á lyf!”

takk, takk

Amen, brother. Ég hefi lengi verið að hugsa um þetta sem þú ert að segja og er hjartanlega sammála þér. Þegar maður horfir á þetta trúarofstækisfólk sem trúir því statt og stöðugt að t.d. biblían sé Bókstaflega orð Guðs, en í raun er þessi bók endurprenntuð endurprenntun á sögum sem voru skrifaðar 3oo árum eftir að atburðir gerðust sem sagnfræðingar draga mjög í efa. Come on people.

Skemmtileg lesning.

Ég er á sama máli og þú þ.e. ég trúi á sjálfann mig og mér finnst fólk sem velur sér e-h trú og að fara með bænir sé aðeins að eyða tímanum sínum í að byggja falska von og reyna að forðast raunveruleikann að vissu leyti, trúa að guð bjargi einhverju og svo les þetta fólk í nærridauðalífsreynslur að guð hafi verið á staðnum til að bjarga hlutunum o.s.frv.

Vissulega hjálpar það sumu fólki (og er það ekkert nema gott mál) að trúa á eitthvað og lifa í einhverri von um að það sé einhver að gæta þeirra ef þau trúa nógu vel.

Ég skipti mér ekki lengur af þannig fólki nema það fari að reyna að þvinga þessu uppá mig, svona heilaþvætti.

“guð er bara litli bastarðurinn í sjálfum okkur sem að við felum allar óskhyggjurnar um það góða í okkur sjálfum”

Ég lifi í þeirri áhyggjulausu trú að ef Guð er til þá fyrirgefi hann allt, þannig að þegar ég dey biðst ég bara fyrirgefningar á því að hafa ekki trúað á hann og lofa að snúa til betri vegar og samkvæmt biblíunni ætti það að vera auðsótt mál (Og þá ætti ég að fá passann í himnaríki)!
Þannig að ég mæli með því við ykkur að vera ekkert að hafa áhyggjur af þessu.

Guð er hugarástand !

Guð er ímyndum !