Datt þetta bara í hug alltíeinu:

Það er búið að margræða eilífðin hérna og við vitum auðvitað að hvert augnblik er eilíft í þeim skilning að það er hægt að minnka það endalaust, eins og með ofurverki og slíku. Jafnframt er hægt að rökstyðja að allt sé mögulegt með endalausum líkum endalaust oft á endalaust litlum tíma eins og endalaust löngum tíma. Og í eilífðinn er hið smæsta stærra hin hið stæðsta og öfugt. Það skekkist allt og verður afstætt þegar við horfum á það undir sjónarhornieilífarinnar
Svo ekki sé talað um hver munurinn sé á eilífðinni og endaleysunni.

En það er ekki það sem ég var að fara að tala um heldur…
-GETUR EILÍFÐ VERIÐ ENDALEG-
Bara að spá, var að lesa eitthvert ljóðrænt myndmál:
,,…Upplifaði eitt augnblik eilífðinna en eins og oft áður með slíkar tilfinningar endaði það…" (eða eittvað svoleiðis)
Er þetta bara bull? Getur maður fundið fyrir eilífðinni og hætt síðan að finna fyrir henni…?
Ef maður hugsar út frá svona pælingum um ofurverk og svoleiðis þá getur endalaus lítið augnblik ekki endað, það heldur áfram að helmingast að eilífu. S.s. ekki.
en hvað með þetta dæmi þá:
Segjum að mikilsvirtur leiðtogi og heimspekingur í framtíðinni uppgvötaði leið til að lengja lífið eins og maður vill og jafnframt leið til að ferðast um tíman.
Þegar hann varð síðan fimmtugur lét hann sjálfan sig hætta að eldast og lagði í tímaflakk, hann gæti ferðast um tímann að eilífu þess vegna.
Hins vegar eftir að hafa ferðast um mörg tímabil ferðast hann á þann tíma sem er einu ári eftir að byrjaði að tímaflakkast. Og sér þar í grafhýsi forfeðra sinna sjálfan sig liðið lík.
Sem sagt leiðtoginn og heimspekingurinn okkar mun á endanum snúa aftur til síns tíma og deyja og hann er meðvitaður um það. En hann hefur alla eilífðina þangað til!

Hvað finnst ykkur?