ja kannski… en kannski er ást ekki til kannski er hun bara fyrir karlmenn…það vita allir eftir hverju karlmenn sækjast eftr …….!!

Góð grein.

En ég verð að leiðrétta smá villu sem er mjög algeng. Kynlífsfíkill, eða kynferðisfíkill, er ekki að leita af ást. Hann er að leita af kynferðislegri spennu og þegar fíkillinn lætur eftur fíkn sinni fær hann “sprautuna” sína og fíkillinn upplifir þá vímu fyrir tilverkan “sprautunnar.”

Heimildir:

Leiðarljós, Anne Wilson Schaef, 1997

Takk og bæ ;)

Miðgarður:

Já ég er grundvallaratriðum sammála þér.

En þetta kallar á gífurlegar skilgreiningar til að fínpússa þessar hugmyndir, sem ég treysti mér ekki í að svo komnu máli. ;)

Kv
VeryMuch

Einn góður maður sagði.
Ást er að gefa helming af mat sínum til þess að fá hinn helminginn soðinn.
En það hefur verið áður en konur fóru almennt að vinna út frá heimilinum.

Kveðja
Cleopatta.

ég held að það verði að kategoræza ást aðeins betur !

Foreldra, systkina og fjölskylduást er allt önnur heldur en ást á hinu kyninu. Tilfinningin er allt önnur og það spila aðrir hlutir inní … t.d. afprýðisemi .. það gerist ekki hjá systur manns…þar sem ég er karlmaður.

Það þyrfti eillega að finna annað orð fyrir þá tilfinngu sem maður fær gagnvart hinu kyninu…. hún er soldið spes !!

Hugmyndir óskast !!

Fín hugleiðing hjá þér Midgardur. Einnig er punktur Xcalibre viðeigandi.

Það er hárrétt að það er ekkert samasem merki á milli kynlífs og ástar; ástin er af allt öðrum meiði en kynlíf, þ.e. hefur alls ekkert með kynlíf að gera. Að “njóta ásta”, eða “elskast” er því einungis viðeigandi þegar um kynlíf fólks sem ber heitar ástartilfinningar hvort til annars er að ræða.

Þó efast ég ekki um að þegar svo ber undir að þá sé ástartilfinningin einna sterkust, þ.e. þegar um raunverulega ást til fólks er að ræða, einkum “elskenda”.

Ástin birtist í mörgum myndum en hlýtur þó alltaf að vera á tilfinningasviðinu. Ég tel að ástin hljóti alltaf að vera góð tilfinning þar sem hún hjálpar einstaklingnum að njóta tilverunnar. Hins vegar getur ástin beðið skipbrot þegar eitthvað truflar hana eða eyðir henni, þá getur brotist út mikil reiði, sbr. hatur. Reiði getur þannig verið öndverðan við ástina. Ást og reiði eru þannig tvær grundvallar tilfinningar í lífi okkar.

Hvað er þá ást? Ást er án vafa væntumþykja sem streymir um þann sem elskar þegar hann upplifir/áreitist af því sem hann elskar. Ástin eykur umburðarlyndi okkar og hjálpar okkur að skilja náungann og umhverfið og taka það í sátt.

Ástin er því mikilvæg í mannlegu lífi. Ef til vill er manneskjan mannlegri eftir því sem hún elskar meira. Ástin er manneskjuleg og sá sem elskar er meiri maður en sá sem ekki elskar.

En ekki er víst að ástin sé mönnum meðfædd, fremur hæfileikinn til að elska; a.m.k. er ég viss um að það megi temja sér ást og/eða kenna hana.

En ef við gerumst hávísindaleg verðum við að kafa á bak við hinar rómantísku hugmyndir og smætta ástina í rafboð í taugafrumum, sem er afleiðing víxlverkunnar milli efnafræðilegrar uppbyggingar okkar og umhverfis. Hins vegar erum við þá búin að drepa ástina sem við ætluðum upphaflega að skilja, líkt og þegar froskur er sundurtættur á rannsóknarborði; þá er ekki lengur um frosk að ræða, heldur tæting sem ekki lifir.

gfgf

Ansi svöl hugmynd.

En myndirðu annars kalla ást tilfinningu. Sem aðdráttarafl getur hún
auðveldlega verið tilfinningavaldur. Þannig getur hún valdið ákaflega góðri
tilfinningju ef takmarkinu er náð, eða aðdráttar-“punktinum”, eða slæmri til-
finningu ef viðkomandi fjarlægist.

Og hvernig skilgreinirðu fíkn? Er hugsanlega hægt að setja hana í sama flokk
og ást, þeas tilfinningalegt aðdráttarafl (eins og þú minntist á). Þá væri
fíkn bara sterkara tilfelli, og einnig verra, þar sem farið er fram úr öllu
hófi og því tapast margir eiginleikar ástar, eins og væntumþykja. Og að
sjálfsögðu allt tillit til annarra.

Getur ást þróast út í fíkn?

Ég verð að segja að ég er stórhrifinn!

einhver sagði “love is suicide” og annar sagði “immerse your soul in love” þannig að….um hvað eruði þið að tala?