Þetta var upphaflega svar við grein “Veistu hvað þú vilt?”. Sú grein fjallaði um mótsögn.

Sökum útbelgds og rauðþrútins egós. Varð ég að gera þetta að grein. Ég áttaði mig að svar mitt á meira heima hér en þar.

Þetta er í raun stefnulýsing og etv lýsing á sjúkdóminum sem ég er haldinn. Ég er ekki viss hvað ég á að kalla þennan sjúkdóm, en hér kemur hann.


——————————————————————-

Ég veit hvað ég vil.

Ég vil hlaða mér altari,
mér og mannkyni til dýrðar,
það skal samsett úr rökum og “þekkingu”,
þetta verður ekki altari tilbeiðslu,
ekki neinum guði til dýrðar,
þetta verður altari til mannfórna.

Ég er böðullinn,
hinn rökumpríddi morðingi,
ég stend í byggingum og brýni hníf til fórna.

Fórnin skal blæða fljótum af blóði,
hún skal engjast og kippast af kvölum.

Fórnin hefst á sönnun,
sönnun á frjarvist sálar,
sönnun með beittum hníf.

Í blóðmóðu sársauka skal rökhugsunin skýrast,
en mesta kvölin verður fólgin í fáránleikanum,
þegar allt sem mig gerði,
verður aðeins efni í holan hlátur.

En nú syngur stálið á brýninu,
nú er tíminn til að hlaða sér altari.

Að lokum er tími til að deyja,
þegar ég leggst á altari böðulsins,
þegar ég munda beittasta hnífinn,
sem böðull og fórnarlamb,
þegar ég gleðst yfir tækifærinu sem mér er gefið,
brosi við spegilmynd úr stáli hnífsins,
í andartakinu áður hann er ataður blóði,
en það sem fylgir verður fullkomnað í kvalalosta.

Mannkyn skal nærast á holdi mínu,
drekka blóð mitt,
og það sem eftir stendur,
verður varðan til framtíðar.

Ég veit hvað ég vil!

—————————–

En ég er enn nógu mannlegur aumingi, til að vilja afkomendur og fjárhagslegt öryggi, í millitíðinni.

En hver veit nema að ég sigrist á þessum veikleika mínum ;).


Kveðja og gleðilegar hátíðir.
VeryMuch

——————————————————————

Hér lýkur svarinu.

VeryMuch