Af því að þetta á nú að vera grein um heimspeki, þá hefði verið ráð að segja lesandanum hver þessi mikli þankagangurinn var. Heimspeki er nefnilega ekki fólgin í því að lýsa yfir skoðun sinni (t.d. “ég trúi á fullkomleika!” eða “ég trúi ekki á fullkomleika!”) heldur er hún mun frekar fólgin í því að rannsaka af hverju maður ætti að fallast á slíka skoðun og hvaða afleiðingar það hefði. Þú gefur að vísu eina meginástæðu fyrir skoðun þinni, þ.e. að það sé ekki til neinn mælikvarði til að miða við. Ég hefði viljað sjá þig fjalla ítarlegar um þetta.

Eins og er eru rökin svolítið gölluð. Þú segir nefnilega að við getum ekki vitað við hvað við eigum að miða og þess vegna sé enginn mælikvarði. En af þeirri staðreynd að þú getur ekki vitað eitthvað leiðir ekki að það sé ekki til. Af takmörkunum þekkingar okkar er ekki hægt að draga ályktanir um að raunveruleikinn sé svona eða hinsegin eða að hann sé ekki þannig. Ég get ekki vitað fyrir víst hvort langamma Caesars var örvhent eða ekki og það er engin leið að ganga úr skugga um það. Samt var hún annaðhvort örvhent eða ekki. Hvort hún var örvhent eða ekki hefur einfaldlega ekkert með það að gera hvaða möguleika ég hef á því að komast að raun um sannleikann í málinu. Og nú gæti einhver sagt það sama um mælikvarðann á fullkomnun: Þótt við vitum ekki hver hann er, þá er ekki þar með sagt að hann sé ekki til; það hvort hann er til eða ekki veltur einfaldlega ekki á því hvort við vitum eitthvað eða ekki. Þannig að ég kaupi ekki þessi rök að það sé enginn mælikvarði bara af því að við vitum ekki hver hann er og ég hefði viljað sjá þig fjalla mun ítarlegar um ástæður þess að þú trúir ekki á fullkomnun.

Það er örugglega hægt að finna einhver rök fyrir því að það sé ekki til nein fullkomnun og gangi þér vel með það. En ég ætla ekki að taka þátt í því; hef satt að segja býsna lítinn áhuga þessari spurningu um fullkomleika. Ég vildi bara hjálpa þér af stað í meiri pælingar um þetta.

Fyrir mér er fullkomnun ekki til. Segjum sem svo að við myndum hitta algjörlega fullkomna manneskju. Það myndi mjög líklega fara í taugarna á manni hversu fullkomin manneskjan væri, sem gerði hana ófullkomna. Hin fullkomna manneskja er því í rauninni ófullkomin.

…Vá hvað ég skil ekki það sem ég var að skrifa.

Ég trúi því að fullkomnun sé til í smæstu einingum, en ekki í neinu stærra en því.

Heilbrigt fóstur er fullkomið fóstur, en hina fullkomnu manneskju muntu aldrei finna.

Tannkremið mitt er dýpra en þetta huga áhugamál.

Hugtakið fullkomnun er til, það er ekki hægt að neita því. Það er hinsvegar allt annað hvort fullkomnun sé að finna hér eða þar.

Fullkomnun er ekki til en hægt er að vera einu minsta mögulega skrefi frá fullkomnun… Held ég…

Ég held að allt þetta megi leysa með því að velta fyrir sér merkingu orðsins. Líka ef við veltum fyrir okkur hvað kom til að orðið var notað með þessum hætti og hvað það gæti hafa merkt fyrst.

Sími þýddi eitt sinn bara snúra, símar í merkingunni sem við notum orðið í dag eru ekkert líkir snúrum og margir þeirra þurfa ekki einu sinni á þeim að halda. En það er vel hægt að skilja hvaðan orðið er komið.

Ef fullkominn þýddi upprunalega, eins og orðabókaskilgreining gæti sagt, eitthvað sem ekkert vantar, til dæmis gæti einhver sagt að einhver sé fullkominn til verksins því hann hefur alla burði til að koma verkinu í framkvæmd og klára það. Svo hefur þessi almenna merking orðsins verið yfirfærð á ímyndaða veru sem væri fullkominn að öllu leiti og menn veltu þessari veru lengi fyrir sér. Þar til sumir sáu fram á að þessi vera gæti ekki verið annað en alheimurinn þar sem honum vantar ekkert enda er allt hluti af honum samkvæmt skilgreiningu. Kannski er þetta of fljótlega afgreitt en það má smjatta á þessu og melta.

mín kennig sambandi við mennina eiginlega í heild sinni er sú að allir hafa ákveði marga ‘punkta’. Já núna halda eflaust margir að ég sé ruglaður og haldi að lífið sé tölvuleikur.

Svo er ekki. Ég trúi því að allir byrji með jafn marga ‘punkta’ alveg eins og í tölvuleik. Ekki þarf endilega að kalla þetta punkta, má jafnvel kalla þetta ‘stig’. Segjum sem svo að allir byrji með 100 punkta þar sem að 100 er góð tala. Samkvæmt þessari kenningu minni nota allir punktana sína í eitthvað ákveðið sem í tölvuleikjum er oft kallað ‘skills’. Þessir ‘skills’ eru í mínum huga nánast óendanlegir og innihalda í raun allt sem hægt er að gera. Í hvert skipti sem maður fær einhvern skill í einhverju tapar maður skill í einverju öðru.

Sem dæmi má nefna að náungi er heima hjá sér að vafra á internetinu. Þar og þá er hann að öðlast ‘punkta’ í öllu því sem hann les og sér á internetinu og jafnvel nokkra ‘vélritunarpunkta’ :)

Sambandi við fullkomnun þá tel ég að sumir geti náð fleiri en 100 punktum en þó ekki nema hámark 105 u.þ.b. þannig að munurinn virðist augljóslega vera mjög lítill en getur þó verið mun stærri en hann virðist. Ég myndi þó ekki kalla þann sem hefur flestu punktana fullkominn né fullkomnastann því að orðið ‘fullkominn’ og allar beygingar þessa orðs eru ekki til í minni orðabók rétt eins og orðið ‘guð’ en nú er ég kominn á hálann ís og örugglega margir ósammála þessu þannig að ég kveð bara í bili..

kv. Haraldu

Ég trúi því að fullkomleiki sé til, hann er misjafn eftir mönnum. Menn sjá allt á sinn hátt eins og flest öllum foreldrum finnast börnin sín fullkomin á meðan öðrum finnst þetta barn bara ósköp eðlilegt barn. Það skiptir ekki máli hvað öðrum finnts það er alltaf eitthvað í lífinu sem fær mann til þess að finna fullkomnun.

Ertu trúaður?

Ég notaði áðan gaffal sem var alveg fullkominn.
Nýttist mér algjörlega í það sem ég ætlaði að nota hann í.

ef ég væri trúuð myndi ég sennilega tengja guð við fullkomnun. en ég trúi ekki á guð.
getur maður ekki búin til sín eigin viðmið um fullkomnun? ég get alveg ýmindað mér að ég finni eitthverntiman fullkomna manneskju fyrir mig.

Ég er fullkominn

Ég veit að það er langt um liðið en ég verð bara að commenta.

ég styð rök harlalds að einhverju leiti en vill samt skilja hana þannig að við höfum allir svipaðan tíma til að aquira skills. ég get ekki orðið bestur í öllu og því lengur sem ég bíð því minnka líkurnar mínar á að verða bestur í einhverju einu en samt er ég alltaf að styrkjast á öllum sviðum bara hægt. þeir sem virðast betri en aðrir í öllu held ég að séu oftast með falda galla. dreifa göllunum sínum hér og þar og helst falda. Galli getur einfaldlega verið óhamingja. hæfileikin til að gera einfalda hluti skemmtilega. t.d er fimmtug reykingarmanneska sem vinnur í fiskverksmiðju ekkert verri en ég, hún er sennilega gífurlega góð í að þola dagin þrátt fyrir ófjölbreytileika hans.

meikaði þetta eitthvað sense?

Til þess að setja upp þennan þrönga kost um að trúa eða trúa ekki á eitthvað sem kalla má fullkomnun verðuru að byrja að útskýra vel og vandlega hvað fullkomnun er.
Því um leið og þú ert búinn að því, og allir eru sammála um gildi skilgreiningarinnar þá gætiru hugsanlega, mögulega sett upp þessa kosti og menn gætu valið þann fyrsta. Enginn vafi.

En það er ekki til skilgreining á fullkomnun og enginn samhljómur um hvað og hvort slíkt sé til.

Og gerðu það fyrir mig ekki blanda guði inn í þessar pælingar, því nei hann er engan veginn fullkominn í þessum skilningi. Ekki á neinn hátt.