Staðsetning miðast við aðra hluti, því er hún afstæð. Þessa skilgreiningu má nota til að sýna fram á að þú kemst aldrei út fyrir alheimin. Samkvæmt skilgreiningu á alheiminum tilheyrir þú honum og því gætir þú aldrei staðið fyrir utan alheimin, ef einhver endamörk alheimsins væru til myndir þú aðeins færa þau með því að ferðast út fyrir þau. Þannig myndir þú sjálfur marka endamörk hans og jafn framt tilheyra honum. Í þessum skilningi getur alheimurinn verið endalaus, alveg eins og að spretthlaupskeppni er endalaus ef að markið færist alltaf frá þér þegar þú nálgast það.

Orðið endalaust hefur samt margar merkingar og það þarf að velta ýmsu fyrir sér varðandi þetta. Ef við athugum aftur dæmið að ofan þá hefur alheimurinn vissulega endamörk þótt svo að hann sé endalaus í þeim skilningi að þú kemst aldrei út fyrir hann. Slík endamörk eru vel hugsanleg en aðeins er hægt að geta sér til um raunveruleika þeirra. Hinsvegar má notfæra sér aðra skilgreiningu á alheiminum sem segir að alheimurinn afmarkist af því sem við getum haft reynslu af, í raun það sem við getum séð með sjónauka. Í fljótu bragði held ég að flestir átti sig á því hvernig hann geti verið endalaus í þessum skilningi líka þar sem þú tilheyrir alheiminum enn og aftur.

Það er hægt að velta þessu fyrir sér svona fram og aftur, hinsvegar efast ég um hagnýt gildi þessara hugleiðinga. Þ.e.a.s. að sjálfsögðu utan við það að þetta getur verið ágæt hugarleikfimi, en er annars frekar tilgangslaus án frekari þekkingar á eðlisfræði, heimsfræði o.s.frv.

Sömu sögu er af segja af tímanum. Hinsvegar get ég reynt að útskýra lauslega hvað sé átt við með að tíminn hafi byrjað í sérstæðunni sem kölluð er miklihvellur. Fyrir þennan atburð var alheimurinn í ástandi þar sem hann var víddarlaus, þ.e.a.s. það var ekkert rúm (og engin tími, sem má hugsa sér sem vídd, kem að því síðar). Þú getur hugsað þér þetta þannig að allt hafi verið samanþjappað óendanlega mikið og ekkert bil hafi verið á milli hluta. Alveg eins og staðsetning er merkingarlaus á einhvers viðmiðs er tími merkingarlaus einnig án einhvers viðmiðs. Við notum hann til að merkja breytingar. Ef það er engin breyting og engin hreyfing þá neyðumst við til að líta svo á að það sé merkingarlaust að íhuga einhvern tíma og að því leiti er tíminn ekki til. Því var tíminn ekki til fyrr en þessi frumatburður átti sér stað, miklihvellur. En það er að sjálfsögðu ýmislegt við þetta sem er ekki auðvelt að skilja, sjálfur skil ég þetta ekki neitt. ;)

Góðar pælingar…
Held samt að það sé ekki hægt að svara þeim :/

Mín kenning er einföld. Ekkert er endalaust. Allt tekur enda, lífið, tíminn, heimurinn… hins vegar get ég ekki svarað hvað er fyrir utan heiminn.

Tilefni til nýrrar kenningu.

Ég held að við verðum að fara að pæla í keninguni að allt er gert úr engu. Þótt ég segi þetta þá hef ég samt ekki humynd um hverning það getur staðist en það er svo mikið sem er satt úr heilögum bókum, t.d Kóraninum, að maður verður að trú þessu án þess að vita afhverju.

Ég held að timin er öðruvisi en skilgreining okkar og það er jafn flokið og endaleisið eða kanski floknara. Ég mundi segja að það er jafn mikið fyrir neðan okkur og það er fyrir ofan. S.s, varðandi stærðina þá er jafn mikið sem er litið og það er stórt. En við vitum hvorugt þeirra hvar endirin en við vitum líka að allt verður að vera gert úr einhverju líka atómin og það sem gerir atómin og það sem gerir það sem gerir atómin o.frv. Ég held þó að svarið við timan og hvar allt endar ætti aðeins að vera hægt að finna niður í jörðina og í smæðina. Ég held líka að nútimavisindi eru frekar ung og ef timi gefst þá ættu menn að geta fundið þetta út að lokum því allt er mjög augljóst.

Ég hugsa að án tíma gæti ekkert gerst, við hefðum eingar minningar, tilfiningar eða aldur
Annars er ég einnig á þeirri skoðun að heimurinn sé endalaus…

——
Ég er í FDB! (Félag Dauðra Bókanörda)
Ég er hinn frægi bókanödr:P

flottar pælingar.

èg er á theirri skodun ad heimurin sè endalaus

annars held èg ad mannkynid verdi löngu útdautt ádur en vid fáum svör vid thessum spurningum, ef thad er thá hægt.

Stærðfræðilega hefur verið sannað að endaleysa sé til, og með stuðningi öfugrar sönnunar Evklíðs á endaleysu getum við byggt eftirfarandi röksemdafærslu.
Segjum að heimurinn sé endanlegur og lengsta bil milli enda sé X.
Farirðu X kílómetra beint áfram verðurðu fyrir hindrun.

->Hindrunin er efnisleg: Þar sem efnið er úti við endann nær efnislegi heimurinn lengra. Sé efnið óendanlega þunnt er þó óhjákvæmilega eitthvað á bak við, sé miðað við að næsta hindrun eigi ekki við.

->Hindrunin er rúmfræðileg: Þegar Albert Einstein setti fram afstæðiskenninguna líkti hann rúmi við gúmmídúk. Plánetur, og allur massi yfirhöfuð, skapa dældir, draga niður dúkinn. Því meiri sem massinn er, því dýpra sekkur dúkurinn. Komi massi inn fyrir dældina sveigir hann, eða fer í spíral alla leið að massanum þar sem dældin á upptök sín. Á grundvelli slíkra rúmfræðilegra samlíkinga var sett fram sú kenning að alheimurinn væri rúmfræðileg kúla. Gúmmídúkurinn væri kúlulaga. Þar af leiðandi er heimurinn á vissan hátt endanlegur.
Þó er sagt að fleiri heimar séu fyrir utan þennan og get ég því ekki útilokað óendanleikann út frá því.

Semsagt: stærðfræðilegur óendanleiki er staðreynd. Rúmfræðilegur óendanleiki er mér ráðgáta.

Við mennirnir erum alltaf að reyna að skýra hið óútskýranlega. Og, ég hef komist að dálitlu. Ef þú ímyndar þér að ekkert væri til, ekki okkar jörð, ekki sólin okkar, ekki sólkerfið okkar, ekki þú, ekki alheimurinn. Þú getur ekki ímyndar þér það og ég hef ekki hugmynd um af hverju. Frummenn byrjuðu að trúa á Guð því að þeir vildu komast í snertingu við eitthvað sem var æðri þeirra hugsun. Í fræðsluþáttum má sjá að frummenn hafi höggvið helli, og ímyndað sér að hinum megin við vegginn voru hinir einu sönnu Guðir. Frummennirnir fóru að setja hendur sínar í málningu og merkja hendur sínar á vegginn, í von um að komast í svokallaða beina snertingu við guðina. En það sem þú ert að fjalla um er bara eitthvað sem mennirnir hafa ekki fundið upp ennþá, set áherslu á ennþá, á 1000 árum hafa menn fundið upp meiri lögmál en þú getur mögulega ímyndað þér. Það eru engin takmörk fyrir getu manna ef þú tekur tímann með í reikninginn. Þetta er bara eitt af því sem er svona og menn eiga eftir að finna upp. Mennirnir finna upp hvað sem er. Við erum búnir að finna upp yfirnáttúrulega tæki sem kallast Upptöku- og myndavélar, sem fanga fortíðina og geyma hana að eilífu. Ég get lofað þér að það líður alls ekki á löngu þar til við höfum fundið upp tæki. Fuglar, letidýr og beavers hafa þegar fundið upp framtíðina, sem er langt á undan okkur! Fuglar fljúga suður áður en veturinn skellur á, letidýr sjá bara einfaldlega inní framtíðina og beavers líka. Ég er bara að taka þessi 3 dýr sem ööörsmátt dæmi, það eru nær því öll dýr sem sjá inní framtíðina.
Vona að þetta hafi svarað flestum að þínum spurningum.

Bætt við 14. febrúar 2007 - 15:31
rofl, meinti *fundið upp framtíðartæki

Ég er voðalega hrifinn af “miklahvells” tilgátunni hér að ofan.

En í því samhengi þá er litið til þess að efni getur verið til án þess að vera til (hljómar æðislega)


En ef við lítum á það þegar “tíminn byrjaði að líða” sem upphaf þá verður endirinn “þegar tíminn hættir að líða” það er önnur tegund af endi alheimsins en þessi rúmfræðilega breyta sem þú varst að velta fyrir þér.

En ef tíminn líður ekki = það gerist ekki neitt = engin hreyfing
(t.d. allt efni í heiminum við alkul)