Hafðu ekki áhyggjuyr, Vogonarnir koma bráðum og sprengja upp jörðina til að rýma fyrir hraðbrautinni.

Ég held að engin heimspeki sé tilgangslaus. Ef einhverjum finnst yfir höfuð að það sé þess virði að pæla í því (þ.e. ef einhver pælir í því þá finnst honum það vera þess virði) þá er tilgangurinn kominn.

Ég held líka að ef við upplifum ekki slæmar tilfinningar þá kunnum við engan veginn að meta hinar góðu þegar þær koma. Líkt og fólkið í bókinni Brave New World sem var allan tíman á einhverju lyfjasulli sem varð þess valdandi að þau héldu alltaf að þau væru rosalega ánægð. Það deyfði þau hins vegar og þau misstu raunveruleikatengslin. Það ætti hins vegar að vera jafnvægi þar á milli því ef slæmu tilfinningarnar hafa yfirráðin þá förum við bara í þunglyndiskast og það er ekki gaman. Eitt ráð sem gæti dugað við því er að fara á hláturnámskeið og læra að hlæja út af engu. það er staðreynd að þegar við hlæjum förum við í betra skap og þá skiptir engu máli hvort við hlæjum innilega eða ekki, bara það að hlæja kallar fram þessa tilfinningu. Ég hef prufað að hlæja bara allt í einu, upp úr þurru og að engu og það kom mér og þeim sem voru með mér strax í betra skap. Reyndar komst ég í svo gott skap að ég gat varla hætt að hlæja (þeir sem voru með mér fóru reyndar bara að hlæja af því þeim fannst fyndið að ég fór að hlæja útaf engu, en það virkaði). Ég segi því bara að við eigum öll að taka létta hláturæfingu á morgnanna áður en við förum út í daginn og takast á við daginn með bros á vör :)

Já, humm, haldiði bókmenntunum í þeirra flokki.

Annars verðum við að líta á það að án tilfinninga væri mannkynið líklega útdautt í dag.
Hlutir eins og ást, losti, væntumþykja, samhyggja, ogsvls. hefur haldið tegundinni maður lifandi. Valdafíkn, forvitni, skipulagsþörf, hefndarþorsti og þess slags hafa lagt sitt af mörkum til þess en einnig upphafið einstaklinginn innan tegundarinnar til þess að hún sé meira en summa parta sinna.
Tilfinningar eru kannski ekki nauðsynlegar í nútíma þjóðfélagi en ef við skoðum heiminn í víðara samhengi hefum við aldrei getað komist af án þeirra.

Hversu áhugavert væri líf án þarfa og tilfinninga?

Erum við ekki stjórnuð af tilfiningum og hvötum… er þá tilfiningar nokkuð hluti af sálini?

Og líka… Erum við bara ekki þróun útrfrá StóraHvelli! Ekkert takmark heldur bara eðlisfræðilegt “slys”?

En ef við vorum einusinni samanþjöppuð í einn punkt þá hlýtur sálin líka að vera byggð á eðlisfræðilegum rökum !!!

Og ef tilfiningar væru ekki til þá værum við ekki að spá í þessa þunglyndis spurningu!

Krizzi

Mér finnst þetta fín pæling hjá þér Krissi..

Eftir mínar eigin pælingar um tilfinningar og tilganginn með þessu lífi, hef ég komist niðrá þessa skoðun.. en slæ auðvitað varnagla í þetta allt samant..

Tilfinningar eru að mínu viti æfafronar, ég held td að dýr finni jafnvel sterkar til þeirra en við, við getum frekar bælt þær, en ég gæti trúað að dýr hafi ekki eins flóknar tilfinningar, en hvað veit ég..

Í mínum huga eru tilfinningar tæki, tæki til að taka ákvarðanir hratt, tæki til að ná einhverju markmiði (vilji), tæki til að lifa lífinu án nokkurra raka nema raka tilfinninga…

Rök tilfinninga eru líklega bundin sömu rökum og við notum í daglegu tali og ekki svo daglegu tali.. Tilfinningar hafa verið gagnrýndar með þróun lífs á jörðinni, þe tilfinningar sem hafa verið árangursríkar til lífs og/eða dreyfingu erfðaefnis, hafa varðveist, en tilfinningar sem eru síður árangurs ríkar til lífs og dreyfingu erfðaefnis hafa síast út..

Tilfinningar eru því ekkert annað en fótur sem sparkar þegar slegið er rétt fyrir neðan hnéskel ;)
En rökin fyrir því ósjálfráða hné-viðbragði er sú að líkaminn er að verjast falli, að verjast hrösun, því það er það sem skyndilegt álag á sinina gefur til kynna.. hmm.. ég vona að ég sé ekki að hræra of mikið í þessu..

Lífið og tilgangur þess; mín skoðun..

Sama hve mikið ég velti því fyrir mér, fékk ég lífið aldrei til að hafa tilgang.. ég hef reynt það mjög lengi, en er löngu kominn niðrá það, að lífið er gersamlega tilgangslaust með öllu..
Enda nær orðið/hugtakið tilgangur ekki útfyrir lífið, hugtakð er fangi í lífinu og getur ekki fjallað um það í heild.. þú stefnir þá ávallt að einhverju markmiði sem þú hefur búið þér til, og er persónubundið..

Raunar luma ég á nokkuð viðamiklum pælingum um sem snúast um tilgang og markmið, en nóg um það hér.

Tilgangur lífsins er ss enginn..

En eins og listamaður skapar listaverk sitt, þá skapar lifandi vera líf sitt,(ég ætla ekki að hætta mér út í pælingar um sjálfstæðan vilja), lífshlaup hvers og eins er því eins og listaverk, sjálfstætt sköpunarverk, það er réttlæting sjálf sín.. Enginn getur sagt með rökum, (sem standast), að líf sé rangt eða rétt, gott eða vont, fallegt eða ljótt (þá meina ég universal)..

Fólk getur komið og skoðað lífshlaupið eftir á, og spáð í það eins og í skúlptúr eða málverk, skáldsögu eða ljóð, tónverk eða eitthvað allt annað..

Lífið er ss utan tilgangs..
Lífið er sköpunarverk, lífið er listaverk!

Við stjórnum tilfinningum okkar en ekki þær okkur. Það er t.d. engin sem reitir mann til reiði, móðgar mann eða gleður. Þetta er allt val manns sjálfs. við höfum alist upp við að eiga að sýna ákveðin viðbrögð við ákveðnum aðstæðum og gerum það yfirleitt ósjálfrátt. Það er ekki auðvelt að breyta því en þegar maður áttar síg á þessu verður lífið miklu auðveldara og skemmtilegra.