Ég hef séð fullt af mjög fallegum ruslaköllum :]

En já.. Ég hef spáð ótrúlega mikið í því hvort og hvernig dýr hugsa. Og hvort þau skilji okkur, hvort þau geta “talað” saman eins og við og svona. En hef aldrei komist að niðurstöðu..

Fegurð? Ég hef nú ekki tekið eftir því að ruslakallar séu eitthvað ljótir, nema kannski þessir fjörtíu og eitthvað ára kallar sem eru búnir að kúka upp á bak.

Ég veit um ljótt fólk sem er í góðum störfum og ég veit um fallegt fólk í lélegum störfum. Það er aðallega bara sjónvarp og slík störf sem horfa á útlit og slíkt.

Ég hef nú ekki mikinn áhuga á dýrum en finnst hundar skemmtilegir. Einnig fannst mér töff að þegar flóðið kom í Asíu seinasta vor þá voru öll dýrin farin áður en það kom og ekkert dýr særðist eða dó. Því dýrin skynja svona hluti sem útilokar þann möguleika að þau hugsi bara eina sekúndu fram í tímann, kommon það er líka heimskuleg pæling.

Finnst þetta kannski ekki alveg eiga heima í heimspeki, þetta eru ekki heimspekilegar pælingar, bara einhverjar illa skrifaðar folk.is pælingar. Sorry ef ég er leiðinlegur.

Sjálfur er ég fallegur. Bless.

Ég segi alltaf hæ við kött í einu húsinu sem ég ber út í, hann segir mjá til baka og fer að kúra sig uppvið fæturnar á mér, samt veit ég ekkert hvað hann er að hugsa, kemst samt ekki hjá því að pæla í því :P

Sambandi með ruslakallana þá hafa þeir alveg verið heví flottir stundum sko :P

Og já “fegurð” og “vinsældir” eru ofmetin hugtök.

ÉG ER SVO SAMMÁLA ÞÉR!!!! Hvað eru þessi fýr að hugsa? Td. kettir klifra upp í tré og hugsa ekkert um framhaldið og áðuren þeir virta af þá eru þeir fastir uppí tré og komast ekki niður, og elska þeir mann? já það held ég aðminstakosti en ég held að þeir haldi bara uppámann því þeim finnst gott að láta dekra við sig.

En afhverju er okkur svona illa við það sem okkur finnst ljótt? Það bara er svo skrítið að við löðumst að fólki sem er fallegt og forðumst ljótt fólk (ófrýðara fólk)

En hvort þetta hafi verið samhengislaust… já en mér gæti varla verið meira sama því þú sagðir frá öllu svo skýrt og þú færð 9 af 10 í heimspekieinkunn Smokkakallsisns :D


Fræbærar hugsanir í gangi!!!!!!!

Ég á sjálfur ketti og ég er einmitt mjög oft að pæla í því hvað þeir eru að pæla.
Ég á tvo ketti (Tóti & Tóta).
Tóti er oft eins og hann sé í þunglyndi og talar aldrey við mann nema að maður haldi á mat :D
Hún tóta er hinsvegar rosalega glaðleg og alltaf að reyna að tjá sig við mig.

Ég finn hins vegar vorkunn með dýrum eins og þú varst að tala um (hundum, kisum, hestum og fleira)
En síðan t.d. í dag í skólanum þá vorum við að krifja fisk í líffræði og ég fann enga miskunn með honum.

“Ef þú ferð ekki í skólann þá átt þú eftir að enda sem ruslakall!”

Ég hef sagt þetta svo oft við bróður minn að ég hef ekki tölu á því. En bara af því að það er fyndið að segja þetta við hann.

Ég get nú ekki sagt annað en að ég sé sammála þessu.

Flott grein og áhugaverðar pælingar sem vert er að ræða. Ef ég væri með hatt tæki ég að ofan fyrir þér.

peturp:

Mér finnst þetta bara vera fínar pælingar hjá þér. Heimspeki þarf ekkert að vera um eitthvað stórkoslegt eða fjarlægt. Margar bestu pælingarnar hjóta að spretta af mjög hversdagslegum atburðum. Það er ekki eins og heimspekingar fljóti um á einhverjum bleikum skýum, þó þeir geri það kannski sumir. ;)

Heimspeki um fegurð er raunar vel þekkt undirgrein heimspekinnar. Þú ættir án efa að geta fundið margar bækur um heimspeki fegurðarinnar (e. aesthetics). Þó fjallar þessi undirgrein mjög oft um fegurðina í tenglsum við pælingar um listir.

Varðandi fegurð dýra, eða öllu heldur krúttileik þeirra. Það hefur víst verið sýnt fram á að ákveðið höfuðlag dýra kalli fram einhverskonar móðurlegar tilfinningar. Í það minnsta gera þessi þættir viðkomandi dýr krúttileg í augum okkar. Svo virðist sem stór augu, stórt höfuð og lítil eyru og nef, eða eitthvað í þessa átt falli að einhverri innbyggðri krútt-skilgreiningu. Oftast eru þessi hlutföll að finna í ungviði dýra og manna. Þá er höfuð og augu hlutallslega stærra og kringlóttara en þau verða síðar, þegar lífveran hefur þroskast. Þessir þættir virðast ss örva móðurlegt vinarþel í okkur (hver veit nema það eigi líka við dýr).

Raunar held ég að flest tengt fegurðarskyninu geti rakið uppruna sinn til svona líffræðilegra forrita í hausnum á okkur. Oftast virðist nefnilega vera líffræðilegar ástæður eða röksemd sem liggur að baki fegurðarskynsins.

Tökum sem dæmi þetta með krúttilega hluti. Þessi tilfinning stuðlar að, eða er afsprengi, þeirrar tilfinningar sem hvetur okkur til að þykja vænt um börnin okkar, og eða annað ungviði. Slíkt er mjög mikilvægt í samfélögum. Það kæmi mér ekki á óvart að þessir þættir eða tilfinningar séu mjög ríkari í samfélagsdýrum (eins og okkur).

Varðandi fegurð hins kynsins. Þá virðums við laðast að fólki sem hefur sterka samhverfu í andliti (eða bara allstaðar). Það hefur verið sýnt fram að fólki þyki andlitsmyndir því fallegri, sem þær eru samsettar úr fleiri einstaklingum. (Þá er ekki um klippimyndir að ræða heldur eins konar meðaltal allra andlitana.) Því löðumst við að andliti sem er meðaltal sem flestra andlita. Og þegar þið sjáið svona myndir þá ERU þetta óumdeilanlega falleg andlit. Þau eru ekki bara venjulegust, þau verða einfaldlega óaðfinnanlegri, eftir því sem fleira fólk er tekið inn í samsetninguna. Samhverfa andlitsins eykst. Það er að segja hægri hlutinn og vinstri hlutinn eru næstum því nákvæmlega spegilmynd hvor af öðrum. Líffræðileg ástæða fyrir því að þykja þetta aðlaðandi, væri til dæmis að einstaklingur sem er meira samhverfur sé heilbrigðari en einstaklingur sem er með ósamhverfara andlit. Samhverfur líkami hefur ss vaxið jafnar og gæti verið heilbriðgari. Auðvitað er þetta ekki heilagur sannleikur, mun heldur viðmið. En ef einstaklingur sækist að makast við fallega einstaklinga og ef það er fylgni milli fegurðar og heilbrigðis. Þá sést auðvitað að það er hagkvæmt að makast við fallega einstaklinga, því þá verða afkvæmi þín heilbriðgari, gefið að þau erfi meint heilbrigði.

Auðvitað er málið flóknara. Heilbrigði og fegurð fer ekki alltaf saman. Þó má vera að það sé marktæk fylgni með fegurð og heilbrigði. Það myndi íþm meika sens til að rökstyðja það að okkur þyki eitthvað fallegt en annað ljótt. Annars væri það bara fáránlegt rugl í okkur. Sjaldnast haga lífræn ferli sér þannig.

En það er líka hægt að hugsa sér að þegar samfélög eru orðin mjög stór og fegurðarhyggjan verður mjög ríkjandi innan þess. Að þá skapist smátt og smátt möguleikar á að nýta sér þetta fegurðarferli. Þannig gæti skapast nýtt tækifæri til að skapa sér sess í þróun. Þá er það hagkvæmt í sjálfu sér að vera fallegur, en hafa ekkert annað sérstakt fram að færa. Nú ef fegurð þýðir alltaf heilbrigði þá er þetta bara gott mál. Hinsvegar ef fegurð þýðir ekki alltaf heilbriðgði, þá þýðir það að fallegum einstaklingum sem hafa ekkert annað fram að færa (ekki heilbrigði eða neitt sérstakt umfram aðra, bara fegurðina) þá mun slíkt samfélag veikjast. Veiking samfélagsins mun svo jafnvel stuðla að hruni þess, eða umbyltingu þess. Því þróun gengur í raun út á stöðugt áreiti og gagnrýni náttúrunnar. Þannig að ef samfélag fer að fyllast af “loftbólum” þá verður það smátt og smátt veikar og veikara, og lætur á endanum undan þrýstingi náttúrunnar. “Loftbólurnar” væru þá gangslausir eiginleikar, frá sjónarmiði náttúrunnar (aðstæða lífsbaráttunnar).

Til þess að súmma þetta pínulítið upp. Þá virðist sem við höfum einhverskonar innbyggða tilfinningu fyrir fegurð. Hún virðist í það minnsta stundum vera gagnleg. Hinsvegar kunna þær aðstæður að skapast, ef áhersla slíkra tilfinninga verður ráðandi, að það myndist staða sem er eins og grátt svæði í illa sömdum leikreglum. Þá á ég við að það myndast glufa í leikreglunum sem hægt er að nýta sér. Svipað og það væri engin rangstaða í fótbolta. Þá væri bara nokkuð sniðugt að hanga inní markteigi og bíða eftir sendingu. En slíkur fótbotli myndi aldrei verða vinsæll. Svipað er um samfélög sem hygla gangslausum eiginleikum. Á endanum (við erum kannski að tala um hundruðir ára, jafnvel þúsundir í sumum tilvikum) myndi þessi veikleiki vera sá hlekkur í keðjunni sem gefur sig. En í framhaldinu myndi væntanlega rísa upp ný útgáfa af því sama. Samfélag eða einstaklingar, sem hefðu ekki þá tilhneygingu að hygla þessum þessum ákveðna ganglausa eiginleika. Þannig hefur leiðrétting átt sér stað.

En það ber að undirstrika mikilvægi þess að skoða fegurðina og sjá hvort það fylgi henni jákvæðir þættir. Það kann vel að vera að það fylgi fegurðinni einhverjir jákvæðir þættir. Jafnvel kann svo að vera að fegurð sé útkoma einhverskonar summu jákvæðra þátta. Svipað og gott fótboltalið þarf ekki að vera samsett af fótboltasnillingum. Liðið kann að vera gott í heild sinni þó það innihaldi ekki nema meðal leikmenn. Þetta dæmi minnist ég á til að benda á ákveðið konsept. Þú getur tildæmist haft vonlaust fótboltalið þótt það innihaldi Maradonna upp á sitt besta. Fegurð gæti verið vísbending um þennan dulda samverkandi þátt. Svo gæti hún auðveldlega verið hol sjónhverfing. Þegar allt kemur til alls getum við aðeins treyst dómgreindinni en ekki fegurðarskyninu, því dómgreindin hlýtur að skera úr um hvort fegurðin sér jákvæð eða ekki, í hverju tilviki fyrir sig, eða jafnvel í eitt skipti fyrir öll (ef það er hægt).

Svo er mér ljúft og skylt að nefna það að vissulega eru öskukallar ekki ljótari en annað fólk. Sumir eru jafnvel mjög fagrir. ;) Þetta mál er mér nokkuð skylt því ég vann sem öskukall í 8 mánuði og nokkur sumur þar að auki. Það er líka ekki satt að þar séu bara einhverjir lúserar, til lengdar. Sumir eru þarna af hugsjónaástæðum eða bara ástæðum sem eru óvejulegar. Askan er mjög svona sér á parti hvað varðar vinnu. Vinnutíminn er styttri, það er mjög rík samkennd meðal öskukarla. Þetta er í raun ein stór fjölskylda eða ættbálkur. Þú færð mjög frískandi hreifingu út úr þessu. Það er næstum þannig að hún kalli á þig jafnvel þegar þú ert hættur í henni. Það er eitthvað svona við það að vakna snemma og vera úti að ganga alla daga sem er alveg einstakt í nútíma samfélagi. Fók gerir sér almennt ekki grein fyrir því hve mikil ganga felst í því að vera öskukarl. Það veltur eflaust á hvaða bíl þú ert að vinna (í hvaða hverfi þú ert að vinna í) það hafa mælst 20 km á skrefmælum þegar gönguvegalengdir hafa verið mældar. Við getum í það minnsta gefið okkur að þú gangir yfir 10 km á auðveldum bíl, á hverjum vinnudegi. Það er auðvitað mesta fúttið í því að vera á erfiðum bíl, maður fær mest út úr því. Eitt er ljóst að askan er ekki fyrir neina aula. Þeir endast ekki í þessu starfi. Og ég gæti alveg trúað því að herra Ísland gæti vel fundist í öskunni, ekki ósvipað og gamla góða Öskubuska. ;)

Ég læt þetta duga.

Kv.
VeryMuch

fínar pælingar hjá þér

hvað þetta með dýrin varðar þá geri ég engan mun á þeim ég hata ekki einhverja eina dýra tegund þó mér sé illa við einhverjar ketti til dæmis eða að ég sé hræddur við einhverja ákveðna tegund

og þegar kemur að því að drepa dýr til matar eða út af einverri annari ástæðu þá skiptir það mig engu máli hvaða tegund það er ég hef til dæmis drepið fugla,kött og fiska þó vil ég taka það fram að þetta með fuglana og köttin var nú ekki með ánægju gert í öllum tilfellum hefur þetta verið sært dýr sem þurfti að lífláta

það sem ég er að reyna að segja er að ég horfi á einstaklingin ekki hóp hvað þá tegund eða það reyni ég að gera ef að köttur klórar mig þá sé ég til þess að hann geri það ekki aftur enn ég er ekkert að hatast út í tegundina

þannig það eru ekki allir eins hvað varðar þessar pælingar

og það er alveg eins með fegurð ef ég sé stelpu sem er falleg samkvæmt flestum enn er svo frek og leiðinleg þá finnst mér hún bara hreynlega verða ómyndarleg


já og mér finnst þessar pælingar eiga heima jafnt hér og hverjar aðra

góðar pælingar og það var mikið að þú komst þessu á blað því þú ertu búinn að spyrja mig í marga mánuðu (eða tala um) hvað kisinn þinn sé að hugsa…. en annars mjög góð grein… og hver hefur ekki drepið flugu eða ánamaðk…

Drepum alla hvali!!!

Ruslakallar geta verið mjög sexy. Þessir yngstu eru mjög oft flottir gaurar :D

það er aðeins ein stétt sem er lægri en þjónastéttin… það er gangstéttin :P

Kettir og hundar hafa löngum verið notaðir sem tæki, hundar til að smala til að verja heimili húsbóndans og kettir til að veiða rottur og smádýr. Litskrúðugir fuglar hafa lengi verið stöðutákn.

Ástæðan fyrir því að það er í lagi að drepa fiska er því að þegar það er gert mun fiskurinn vera étin. Ef fólk vill éta hunda eða ketti finnst mér allavega í lagi þótt það drepi þau dýr. Mér finnst fáránlegt og truflað að drepa dýr að “ástæðulausu” því að þá hlýtur ástæðan að vera sú að gerandinn fái ánægju af því að pynta og drepa. Ég vil ekki umgangast svoleiðis fólk.
Það er líka algjör vitleysa að ljón fái miskunn frá mannkyninu. Á bronzöld veiddu konungar ljónin og seinna notuðu rómverjar þau í hringleikahúsum sínum þar sem þeir svelltu ljónin sem lengst til að gera þau sem grimmust og svengst þegar inn á sviðið var komið.

Með mannfólk þá skiptir útlitið mjög miklu máli allst staðar, líka í tónlist. Öllum stefnum, og er þá órafmögnuð tónlist alls ekki undanskilin. Fólk vill sjá flotta einleikara.

Að lokum ætla ég að benda þér á að ruslakallastörf eru mjög vel borguð og eftirsótt.

Las alla greinina en ekki flest commentin. Langar að segja mína hlið á þessu.

Það halda því flestir framm að dýr hugsi ekki. Þau eru ekki með þessa rök hugsum sem við erum með. Þeir eru með insæi. Dýr læra samt oft á fyrri reynslu og þau hafa tilfinningar.

En þetta með Ruslakalla þá eru það bara ágætlega borguð vinna. Fínn vinnu tími og ágætis hreyfing. Þekki nokkra sem hafa unnið í ruslinu. Þetta er mun betra en að vinna í kassa í bónus eða eltast við kerrur á sama stað. Held líka að sumar vinnur sem þarfnast mentun borgi ekki eins vel. Í desember fá þeir mjög mikið álag vegna allt þetta rusl sem fólk er að henda.

Þetta með fegurðina þetta er vissulega orðið leyðinlegt að fegurð er metin meira en persónuleiki. En þetta á yfirleitt bara við yngri kynslóðina og ef einhver er fallegur og er leyðinlegur kemst fólk á lokum af því..

En svona niðurstöður þá hugsa dýr ekki mikið þau eru með eðli sem hjálpar þeim að lifa af og fjölga sér.

hundurinn er góður við þig afþví þú gefur honum að borða. Lika kötturinn. Kötturinn klifrar uppí tré og svolleiðs til að leita af bráð og halda sig í “veiðiformi” þetta eru rándýr…

ef ég bæti aðeins meira við þetta. Þá finnst mér skemmtilegra að pæla hvað annað fólk er að hugsa heldur en dýr, enda langar mér að vera sálfræðingu

Sammála þér með þetta um dýrin þó að ég sé ekki “dýaramanneskja”. En aftur á móti finnst mér alls ekki endilega að fallegt fólk sé í stjórnunarstörfum en “ófallegu” í lálaunastörfum. En manni finnst það algengara. Líka í auglýsingum eru stundum ljótt fólk en þá er það meira í því hlutverki að vera fyndið en ekki aðdáunarvert enda lítum við frekar upp til fallegra fólks vegna þess að við viljum líkjast þeim. En það er ekkert skrítið, við viljum að fólki líki vel við okkur og líti upp til okkar.
En þegar ég reyni að sjá ástæðuna fyrir upphafinu þá hugsa ég að náttúruval sé líklegasta ástæðan (þetta á örugglega eftir að hljóma frekar köld ástæða): það sé einfaldlega vegna þess að fólk sem er betur gert af náttúrunnar hendi er líklegra til að finna sér maka sem vill að börnin sín hafi sömu eiginleika. Fólk vill frekar að fallegt fólk lifi af vegna þess að þá styrkist okkar tegund. Þeir sem eru fallegri eða bara betur settir saman eiga auðveldara með að afla matar og verja sig og sína. Það er því auðvelt að líta niður á hina og ráðskast með þá til að sýna yfirvald sitt fyrir umhverfinu og að viðkomandi sé betur hæfur til undaneldis. Hinn aðilinn verður óöruggari með sjálfan sig og sjálfkrafa ræfilslegri sem lætur hinn aðilan líta betur út.
Mér finnst líklegast að við séum bara gerð svona, samfélagið sem að við búum í er auðvitað allt öðru vísi en eins og þegar við bjuggum út í náttúrunni en tegundir eru líka afar lengi að þróast! Persónulega finnst mér samt fólk hafa orðið samúðarfyllra en fyrir nokkrum áratugum. En ég spyr hvort að það sé vegna þess að samfélagið sé að breytast eða vegna þess að það sé “í tísku”?

Mér finnst þetta virkilega góðar pælingar hjá þér, hef sjálf oft legið löngum stundum og velt mér upp úr ráðgátunni um hugsun dýra.
Ég nennti ómögulega að lesa öll kommentin, svo að ég segi bara það sem mér finnst.

Ég held að við, íbúarnir á þessari hnattkringlu, séum bara svo fjandi miklir fullkomnunarsinnar. Við leyfum engu sem er ekki fullkomið að komast inn í okkar dásamlegu veröld. Sem er ósanngjarnt, því að allir eiga skilið að kynnast lífinu, hvort sem þeir eru könguló eða blökkumaður, sem hefur engu kynnst nema fordómum.

Ég held reyndar að hugtakið “fegurð” sé farið að ganga örlítið út í öfgar. Mér getur alveg fundist gamall, vinalegur maður fallegur. Einnig stöðluð ofurgella frá Hollywood…

En já, ég ætla bara að hætta að skrifa núna, áður en þetta breytist í meiri þvælu..

Ég veit ekki um ykkur en mér finnst pattaralegar hunangsbýflugur mega dúllur.
Annars fannst mér þetta virkilega góð grein og ég hef sjálf oft velt þessu fyrir mér, verandi kattaeigandinn sem ég er.

Það er enginn vafi um það að kötturinn minn er alveg að spá og spekúlera jafn mikið og ég, og stundum finnst mér eins og hann sé eitthvað að reyna að tala við mig.

Ég vil meina að fólki finnist ljótt að drepa t.d. ketti afþví að kettir eru flókin dýr sem að maður sér að hugsa og eru gáfaðar á meðan fiskar t.d. og geitungar eru ekki dýr sem maður getur tengt sig við á nokkurn hátt. Svona án alls gríns, hefur maður einhvertíman séð fisk sem gæti hugsanlega verið með hugsanir og tilfinningalíf í gangi? Mmmnei? Meikar þetta kannski ekkert sens hjá mér?

Það eina sem mér líkaði ekki við greinina var hversu
oft þú afsakaðir það að hún væri ekki nógu góð.

Annars voru þetta fallegar pælingar og fallegur
texti. Sérstaklega góð pæling með það af hverju
við sýnum fallegum dýrum samúð en öðrum ekki.
Kannski hefur það eitthvað með það að gera að sum
dýr getum við auðveldlega ímyndað okkur að hafi
tilfinningar en önnur ekki, svo við sýnum þeim
samúð. Hugsanlega eru það þau dýr sem eru lík
okkur á einhvern hátt og það er kannski þess vegna
sem okkur finnst þau falleg (kannski, kannski…).

Þú getur reyndar spurt þig hvort þér finnist apar
falleg dýr. Ég held það finnist það ekkert öllum.
Það myndi samt engum detta í hug að pynta apa…
við VITUM að þeir finna til (eða hvað…)

Ég bý reyndar ekki svo vel að vera með nein góð
svör fyrir þig. Svona spurningar hætta ekkert að
vera erfiðar.

þetta leiðir mann að spurninguni “hvenig hugsa ungabörn, þau hafa ekki lært neitt tungumál enn”. ég heyrði eithverstaðar að við hugsum öll á sama málinu að hluta til, en tilvera kattarinns þíns er allt önnur en þín, hann sér lífið frá svo allt öðru sjónar horni en við, en kötturinn hugsar, það er pottþét. Ég ætla ekki að vera að fullyrða neitt, sum dýr fylgja bara eðlishvöt. En dýr hugsa ekki jafn mikið og við því við erum farinn að ógna tilveru okkar með því að hugsa.

Já djöfull hata ég þetta ljót dýr meiga lifa “ojj þessi fluga er ljót drepum hana … enginn svona ljótur á skilið að lifa” á ekki bara að setja lög á það að allt fólk sem ekki telst fallegt skuli vera pyntað og drepið eða allavega lokað í rökum klefa þar sem ekkert getur séð þau.
Sjálfur lít ég á öll dýr sem jafningja og það sem synd að taka líf köngulóar eða hunds.
Og þetta með fiskana vá ef fiskar gætu hugsað almennilega og kynnu að tala yrðu sagðar svo miklar hryllingsögur af fólki.
Milljónir tonna af fiski er drepinn á hverjum degi og svo eru allir að væla yfir eitthverjum hudum og köttum og slíku. Fólk með almennilega hugsun ætti að geta litið fram hjá eðli sínu og gerst eitthvað mun meira en skepna sem sér og dæmir, fólk ætti að láta sér verða sama um útlit þeirra sem deyja og líða illa yfir öllum dýrum. Mér hefur tekist það og sumt fólk heldur að ég sé skrítinn þegar að ég segi fólki að drepa ekki fluguna þótt að hún suði “of hátt” og það gerir mig svo reiðann að ef ég héldi á byssu myndi ég gera eitthvað sem ég sæji hugsanlega eftir síðar.
Ég hef komið skoðunum mínum fram.

Mjög góð grein, og ég er mjög sammála þessu.
en ég held að við metum gáfur tegunda frekar heldur en fegurð. auk þess stærð, það er öllum sama um eina flugu og auk þess er fyrirhöfnin fyrir því að drepa hana svo lítil að það þreytist enginn af því. ef við gefum okkur að það kæmi 2 metra há fluga inn í húsið mitt og segði mér brandara (í því tilfelli að það þætti eðlilegt) þá myndi ekki hvarfla að mér að drepa hana! þótt hún séi ljót þá væri það siðferðilega rangt að drepa vitsmunaveru! hins vegar eiga flugur engann séns í að verða vitsmunaverur því þær láta alltaf í minni hlut af núverandi vitsmunaverum.