Hvað fynst ykkur verið sönn hamingja ?

Mæli bara með því að þú lesir texta eftir Plató um Sókrates og svo Sören Kierkegaard. Svo væri mjög gott að tékka á buddisma og öllu því tengdu.

Hamingja er ekki að fá það sem þú vilt,heldur að vilja það sem þú hefur.

Hér eru nokkur atriði sem ég tel að skipti máli til að maður geti orðið hamingjusamur/hamingjusöm:
01. Peningar.
02. Líða vel.
03. Elska sjálfan/sjálfa sig.
04. Kynnast og eignast vini sem eru traustir og heiðarlegir.
05. Gera það sem veitir þér ánægju.
06. Vinna við það sem þér finnst skemmtilegast.
07. Læra það sem þú hefur mestan áhuga á.
08. Kynnast ástinni og hún er endurgoldin.
09. Eignast barn.
10. Ferðast á áhugaverða staði.

hmm.. mér finnst það bara að fá það mesta sem maður getur úr lífinu, skemmta sér og svo framvegis :)…

Það var einhverstaðar grein sem ég las… mig rétt rámar í þetta… þetta var um það hvað þeir sem eru hamingjusamir eiga sameiginlegt…

Það var minnir mig eitthvað á þessa leið, þau hreifðu sig reglulega og borðuðu sona nokkuð hollt og gott, áttu ekki í neinum peningavandræðum s.s. skuldum eða þvíumlíku en áttu heldur ekkert of mikið af peningum… bara nóg, svo var þetta eikkvað um að finna lífsfyllingu, semsagt starfa við eða læra eitthvað sem þú hefur áhuga á eða gefur þér fyllingu eða rækta áhugamál sín vel….

og eins og prem sagði… vilja það sem maður hefur… ekki alltaf finna út að það væri betra sona eða hinsegin

Held að það skipti líka rosalegu máli að mannréttindi manns séu virt og maður fái tilskilina virðingu og búi ekki við ofbeldi eða misnotkun…. auðvitað

Held líka að veraldarleg gæði og hlutir veiti ekki hamingju nema tímabundið…. maður þarf að finna sinn persónulega tiglgang í lífinu, lífsfyllingu, sálarró, að þig langi framm úr rúminu af því að það er point í því fyrir þig…

Eða það held ég…

Ef að maður þarf peninga til að vera hamingjusamur þá verður maður sennilega aldrei hamingjusamur.

Forn-grískir heimspekingar létu sig hamngjuna varða miklu meira en nútímaheimspekingar gera og úr því að það eru til nokkrar tilvitnanir frá þeim um hamingjuna á tilvitnanakubbnum okkar hér á áhugamálinu ( Mig vantar handklæði) þá skelli ég þeim hingað inn svo að þær geti nú gefið þennan sérstaka vinkil á umræðuefnið sem fornmenn höfðu. Ég þarf vonandi ekki að taka fram að með því að henda inn tilvitnun í gamla spekinga gengur mér ekki til að skera endnlega úr um umræðuefnið, heldur einungis að gefa nýtt sjónarhorn á það.

Sú fyrsta er frá Platoni.

Og vissulega er sá sæll og hamingjusamur sem lifir vel, en sá sem lifir illa hið gagnstæða.
Platon (427-347 f.Kr.), Sókrates í Ríkinu (þýð. Eyjólfs Kjalars Emilssonar)

Hér virðist Platon vera að ýja að því að siðferðilegt inntak lífsins hafi eitthvað um hamingjuna að segja, því skilja ber orðin “lifir vel” og “lifir illa” þeim skilningi að sá sem lifir vel sé góður maður og sá sem lifir illa sé slæmur. Ætli einhverjum hér þyki það skipta máli um hamingjuna hvort maður lifir vel eða illa í þessum skilningi? Hvers vegna / hvers vegna ekki?

Næsta tilvitnun er einnig frá Platoni.

Þeim mun vitrari sem þú ert, þeim mun hamingjusamari verður þú einnig.
Platon (427-347 f.Kr.), Sókrates í Karmídesi

Hér heldur Platon því fram að hamingja sé ekki síst fólgin í viskunni. Mun seinna - á ofanverri 19. öld - tók enski heimspekingurinn John Stuart Mill í sama streng og hélt því fram að betra væri að vera Sókrates vansæll en hamingjusamt svín. Eflaust eru margir ósammála enda heyrist oft “ignorance is bliss”; að vísu virðist þá átt við ánægju eða gleði fremur en hamingju (eins og langflestir heimspekingar tel ég að ánægja, gleði og hamingja sé sitt hvað). Við nánari athugun myndu þó sennilega margir fallast á að menntun væri snar þáttur í lífshamingjunni og ekki einungis vegna starfsöryggis. Hvað ætli okkur þyki sem hér eru?

Næsta tilvitnun er frá Epiktetosi.

Svo sem markið er ekki reist til þess að skyttan missi þess, er ekkert í heimi hér illt í sjálfu sér.
Epiktetos (55-135) Handbókin, XXVII. (þýð. Dr. Brodda Jóhannessonar).

Epiktetos var stóumaður en þeir töldu að ekkert væri gott nema dygðin og ekkert væri illt nema löstur. Allt annað er hlutlaust. Dygðin og viskan fara svo saman. Þannig fallast þeir á sjónarmið Platons - hamingjan felst í siðferðilega góðu lífi sem byggir raunar á visku - en þeir ganga ívið lengra.

Síðasta tilvitnunin er einnig frá Epiktetosi.

Ekki eru það atburðirnir sjálfir, sem áhyggjum valda, heldur horf manna við þeim. Dauðinn er t.d. ekki skelfilegur, ella hefði hann einnig komið Sókratesi þannig fyrir sjónir. Skelfileg er einungis sú skoðun, að dauðinn sé skelfilegur.
Epiktetos (55-135) Handbókin, V.

Hér sést vel hvernig þeir stóumenn ganga lengra en Platon, því hér segir Epiktetos okkur að það skipti alls engu máli hvað komi fyrir okkur í lífinu; það breytir engu um hamingju okkar. Það eina sem skiptir máli er viðhorf okkar til þess sem gerist. Hamingjan kemur nefnilega að innan. Þess vegna heitir íslenska þýðingin á riti Epiktetosar sem hér er vísað til Hver er sinnar gæfu smiður. Hversu margir hér skyldu vera tilbúnir að axla svona mikla ábyrgð á eigin hamingju?

Já.
Mér finnst leiðin að hamingju vera voða persónubundin, ég hef held ég dálítið öðruvísi takmörk til að ég verði hamingjusamur en vinur minn, sem hefur kannski eitthverja aðra leið til þess að hann verði hamingjusamur.

Hakuna Matata

Mér finnst oft eins og fólki finnist að hamingjan
eigi að vera eitthvað sem hægt er að öðlast að
eilífu.

Ef maður er “hamingjusamur” er maður þá ALLTAF
hamingjusamur? Er það viðvarandi ástand.

Það er kannski það sem að fólk misskilur þegar að
það heldur að peningar veiti hamingju. Þeir geta
gert það tímabundið, en manneskja sem á alltaf
nóg af peningum fær leið því á endanum. Peningar
einir og sér geta varla veitt hamingju til
lengdar. Eflaust getur ekkert gert það.

Hamingja felst að sjálfsögðu í viðhorfi. Til að
geta verið hamingjusamur þarf maður að geta notið
góðu hlutanna í lífinu og ekki hafa of miklar
áhyggjur af þeim slæmu.

sönn hamingja hmmm… ég tel að margir sem við t.d. þekkjum vinnum með eða aðrir eru með sanna hamingju. sönn hamingja er ekki að eiga mikið af peningum peningar kaupa ekki góða foreldra og góðar ömmur og góða afa né góða vini og konu og börn. Að eiga góða fjölskyldu og sanna vini og þegar maður er eldri að eignast góða konu og góð börn þá “öðlast” maður sanna hamingju.

p.s. samt allt í lagi að eiga nóg af pening

Eins og Freddie heitinn Mercury orðaði þetta..

“Money may not buy happiness, but it can damn well give it”

Maður er aldrei hamingjusamur, manni vantar alltaf eitthvað í líf sitt. Hamingja endist ekki, því er það eiginlega bara það sama og gleði.

Mín skoðun reyndu ekki að breyta henni því ég er þrjóskur!

ay, mushu.. ekki heitiru halldór ;)

Hamingja er að skipta máli fyrir einhvern og að einhver skipti máli fyrir mann. Þá finnur maður að maður er mikilvægur, finnur að maður hefur hlutverk og tilgang og það veitir manni hamingju.

Einhvernvegin stefna allir að þessu marki. Völd=peningar er mikil einföldun en margt satt í þeirr formúlu. Sá sem er valdamikill skiptir máli. Þess vegna sækjast svona margir eftir peningum.
Þessir gráðugu sem sækjast eftir völdum og peningum virðast oft gleyma öðrum hluta “hamingjuformúlunnar” eða að einhver skipti máli fyrir mann. Það er einfaldlega léttara að verða valdamikill ef enginn skiptir mann máli.
Þess vegna eru peningar í flestum tilvikum ekki leiðin að hamingju, ástin er mun einfaldari, fljótlegri og fallegari aðferð myndi ég segja.

Sönn hamingja er þegar Páll Óskar lýtur í spegil og segir “Ég elska þig”

Þetta er auðvitað bara ein af þessum spurningum þar sem svarið er smekksatriði.

Ég held að þú ættir samt að gæta betur að því hvað þú meinar með “sönn” hamingja eða “fullkomin” hamingja. Þá gætirðu kannski komist nær svarinu. Það leiðir þig kannski að spurningunum “hvað er satt?” og “hvað er fullkomið?”. Ástæðan fyrir því að upphaflega spurningin veldur óróa hjá mörgum er e.t.v. að þeir gera (ranglega tel ég) ráð fyrir því að það sé til eitthvað “fullkomið” eða “sannara” en sá raunveruleiki sem við þekkjum, að það sé e.t.v. til e.k. “frummynd” hamingjunnar.

Þessi órói hverfur fljótt ef þú sleppir þessum óþarfa abstraksjónum sem eiga hvergi heima nema í stærðfræði og rökfræði, og heldur þig algjörlega við raunveruleikann, þ.e. þær tegundir hamingju sem menn þekkja. Þá geturðu e.t.v. spurt þig: “Hvaða raunverulega hamingja er best og/eða varanlegust fyrir mig?” sem er aftur smekksatriði sem menn hafa rifist um í þúsundir ára, en Platón, Aristóteles, Epiktet og jafnvel Epíkúros eru alls ekki slæmir kandídatar í að svara þeirri spurningu. Ætli flestir verði þó ekki á endanum að svara henni sjálfir enda spurningin ekki þess eðlis að hægt sé að gefa algilt svar.

Spila EVE ;)

sönn hamingja er að ná markiðum sínum, leiðin að henni er því jafn misjöfn og fólkið. Þarft ekki endilega peninga.

Ef hamingjan fer eftir einstaklingnum; hvað er þá rétt? Eða hvað er þá rangt?

góður puntur :D

ég segi nú bara eins og merkur maður forðum sagði (var ábyggilega Búddha): “Það er engin leið að hamingjunni, hamingjan er leiðin.” :]

Mér finnst þið flesst vera dálítið “hooked” á peninga. ÉG held að góðar reynslur veiti hamingju. Auðvitað geta peningar hjálpað við að frá góðar reynslur en það er allveg hægt að upplifa eitthvað gott og skemmtilegt án peninga.
Eins og að hitta góðar manneskjur og fara á góða staði flokka ég undur góðar reynslur en ég er nokkuð viss um að þetta tengist ekkert peningum. En þetta er b ara mín hugmynd og ég veit ekkert um þetta frekar en þið hin.

Það var að ég held Búddah sem sagði :“ Það er engin leið að hamingjunni, hamingjan er leiðin”

og persónulega held ég að þetta gæti ekki verið mikið réttara.. :)

Ég tel að mesta hamingja sem þú getur öðlast er að hjæalpa einhverjum sem á verulega bágt. Ég tel að það sé hámarkið annars veit ég ekki ég hef ekki eignast barn eða lifað lífinu það lengi