Ég vil byrja á því að segja að eftirfarandi eru pælingar mínar ég bið þig um að gagnrýna þetta ekki nema þú lesir allan textann, takk fyrir.


Hvenær fáum við nóg ?

Frá örófi alda hefur fólk reynt að gera líf sitt þægilegra og innihaldsríkara með því að kaupa flottari hluti en náunginn í næsta húsi og borða betri mat. Kóngar og aðalsmenn fyrir mörgum öldum eru sönnun á því. Spurningin sem ég spyr sjálfan mig er hvort líf þeirra sé innihaldsríkara eða hamingjuríkara en annara manna. Ég byrjaði að velta þessu fyrir mér eftir að fjölskylda mín keypti heimabíó með skjávarpa og rándýru hljóðkerfi. Í fyrstu var rosalega gaman að horfa á það, en svo dvínaði ánægan og að lokum skemmti ég mér ekkert betur við að horfa á það heldur en ég hafði skemmt mér við að horfa á gamla 29” hlunkinn með takmarkaða hljóðkerfinu (þó það hafi ekki verið neitt drasl). Maður spyr sig hvort Bill Gates skemmti betur þegar hann horfir að risaskjáinn heima hjá sér heldur en meðalmaður sem horfir á venjulegt sjónvarp. Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að þeir njóti þess jafn mikið (eða lítið) en þegar Bill Gates kemur í heimsókn hjá Jón Jónsyni og horfir á imban hans, finnst honum það vera drasl og nennir ekki að horfa á það. Öfugt með hann Jón kallinn, því honum myndi finnast afskaplega gaman að því að horfa á sjónvarpið hans Billa. (ath. að eina ástæðan fyrir því að ég valdi Bill gates er að hann á slatta af pening)

Þetta á ekki aðeins við um hluti eins og sjónvörp og hljómflutningsgræjur, heldur líka lífnauðsynjar okkar, mat og drykk. Ég komst að þessu á unga aldri þegar ég drakk mjög lítið gos, drakk bara mjólk, vatn og ávaxtasaft og fannst það bara nokkuð gott. Síðan kynnist ég gosinu í gaggó. Í Fyrstu var það rosalega gott en þegar á leið byrjaði ég að taka því sem sjálfsögðum hlut. Eftir ár gat ég varla hugsað mig að fá mér mjólk að drekka, en ég tel að mér hafi ekki fundist kókið betra þegar ég var 15 ára heldur en mjólkin þegar ég var 12. Ég tók mig á nýlega og hef ekki drukkið gos á virkum degi í þrjá og hálfan mánuð og nú finnst mér vatn, mjólk og ávaxtasafi góðir drykkir en um helgar er gos forréttindi sem ég virkilega nýt. Þessar skoðanir mínar takmarka ég ekki við þá hluti sem ég hef nefnt, heldur á þetta líka við um siði okkar og ósiði, eins og að sofa frameftir, vera of seinn, læra heima eða strjúka úr vinnunni.

Við fáum leið á hlutum, eða réttara sagt standardinn okkar hækkar, hann var að hækka þegar hjólið var fundið upp og þegar geisladiskar voru fundnir upp. Hvað er það sem knýr okkur áfram í þessari árátu okkar í að fá stærri og betri hluti ? Að mínu mati er það tilfinningin sem maður fær þegar maður fyrst nýtur hlutsins, tilfinningin að fá eitthvað betra, betra en aðrir hafa (hálfgerð víma) , síðan dvína áhrif hans og að lokum er hluturinn talinn sjálfsagður og maður hættir að njóta hans. Þá þarf maður meira, síðan meira og svo framvegis. Það sem takmarkar þessa framvindu er annað hvort peningaleysi eða það er einfaldlega ekki búið að finna neitt betra upp. Sá sem er takmarkaður af völdum peningaleysis gæti lifað öllu lífi sínu haldandi að verandlegir hlutir eins og stærra sjónvarp muni bæta líf hans en sá sem kaupir allt sem hægt er að kaupa fattar að lokum að það gerir hann ekki hamingjusamari. Spurningin sem ég spyr þig er hvor þeirra myndir þú vilja vera ?