Ég hef komist að þeirri skoðun að lífið er endalaus gleði. Svona á lífið að vera. Lífið er fullkomið, skiptir engu máli í hvurslag aðstöðu maður er í, þetta á bara að vera svona, alveg frábært. Náungi á fertugs aldri, ný skilin, á´15 ára dóttur sem er í dópinu er einni krónu frá gjaldþroti. Og í hverslags ástandi haldið þið að manneskjan sú sé í? Alveg þvílíkt góðu er svarið. Því að svona á þetta vera. hver segir að eitthvað annað er betra. Maðurinn hengir sig út í bílskúr hjá sér. Og á dauðaaugnablikinu sér hann hvað lífið er fullkomið. í raun og veru (samt ekki í alveg í raun og veru) er þetta eins og að spila tölvuleik. Það þýðir ekkert að leggjast í þunglyndi þótt maður gangi eitthvað í óhagin. Þetta er bara leikur, svona er þetta, alveg eins er með lífið, lífið er bara lífið. Og allra best er það þegar maður áttar sig því að ÞAÐ er líf eftir dauðan. Maður þarf ekkert að hræðast hann en hann er samt ekkert svar það hefst bara nýr leikur jafn erfiður. Ég veit ekki alveg hvernig ág á að útskýra þetta kannski klúðraði ég því en það breytir því ekki að svona er þetta.
Með þessu hugarfari hef ég lifað í nokkurn tíma og mér hefur gengið allt í haginn.
Lokaorð
Lífið er bara svona. Fullkomið. Allt er fallegt, meira að segja það sem er ljótt.