Ég er alltaf pælandi! Það er mitt uppáhalds áhugamál. ÞAð koma oft nætur sem ég ligg advaka og hugsa. Hugsa um tilgangleysi alheimsinns og tilgangin með tilgangsleisinu. Hugsa um hver og hvað guð sé, og hvað han hefur þurft að takmarka sig mikið til að skapa heiminn (Guð eða æðra sköpunararvald er til, en hvað er það?) Ég pæli í spillinguni og illskuni sem þýtur fyrir augum okkar á skerminum, og pæli, jafnvel þótt mankinið sé ofbeldisfullt, hvort þetta sé okkar sök. Ég pæli í kenningum (T.D Attómakenninguna og E=mc2) Ég stúdera frammliðna og önnur góð/ill öfl. Ég hugsa um tilhaganir æðri vera, “guðina”, sem við sjáum oft í gömlum trúar og þjóðsöguritum. Ég spái í tímaflakki og er með mína eiginn kenningu um hversvegna framtíðaflakk er mögulegt en fortíðar ekki. Ég spái í framtíðini, tæknidírkuninni sem mun skapast, og hvað hún verður fuckt-up (Heimurinn í dag x10!) Ég spái í öðrum víddum geyms, tíma og rúms. Ég spí í sannleik og sannleiksleisi, rangar túlkarnir og viðmið, siðferði og túlkun þess. Ég spekulera hatur og sorg, og hvernig geðveiki getur leist þig úr þeim böndum. Ég spái í styrjöldum og samsærum, uppruna mankinns og jarðarinar o.s.f!
Það má segja að ég eigi mér ekkert líf, ég er alltaf júpt inn í skel minni sem má kallast líkami og heili, og aðeins lítill partur af mér hugsar um hina ytri veröld, vegna þess að mér er sama um efnisleg gæði.
Semsagt, já, ég get stundum ekki sofnað!