midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum Fjöldi lestra: 972

Rökfræðin og stjórnarskráin

Fyrir nokkru kallaði ég eftir því að heimspekingar og rökfræðingar færu fram á ritvöllinn til að sljákka aðeins á rökvillunum sem virðast vaða uppi í pólitískri umræðu. Eins og svar við þeirri bæn, skrifaði Reynir Axelsson, stærðfræðikennari við HÍ þessa líka frábæru grein um synjunarrétt forsetans skv. 26. gr. stjórnarskrárinnar. Þessi grein birtist í sunnudagsblaði Morgunblaðsins 30.maí sl. og hægt að skoða hana í gagnasafni mbl.is

Með einfaldri rökfærslu leiðir Reynir út að ráðherra getur ekki farið með synjunarrétt forseta. Reynir gerir það með því að vísa 26.gr. á 19.gr sem segir að “undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum”. M.ö.o. bæði ráðherra og forseti verða að undirrita lög svo þau öðlist gildi. Niðurstaða Reynis er því:
“Nú kann einhver að finna það að málflutningi mínum að hann byggist allur á að skilningur minn á 19. grein stjórnarskrárinnar sé réttur og að hún segi nákvæmlega það sem eðlilegur lestur hennar gefur til kynna, nefnilega að undirskrift bæði ráðherra og forseta sé nauðsynleg til að lög (eða stjórnarerindi) öðlist gildi. En er þetta nú alveg örugglega rétt? Já, og 26. grein er einmitt undantekningin sem sannar regluna! Loksins, loksins! Alla ævi hef ég beðið eftir tækifæri til að geta notað þetta orðasamband, ”undantekningin [sem] sannar regluna“, sem er næstum alltaf rangnotað og misskilið, í sinni réttu og upphaflegu merkingu; og nú er það loksins komið. Í fullri lengd er orðasambandið ”exceptio probat regulam in casibus non exceptis“ og merkir að undantekningar frá (hugsanlega óskráðri) reglu sýni að reglan eigi að vera til staðar í þeim tilvikum sem undantekningin nær ekki til. Ef ég segi við krakka, að í kvöld megi þeir vera úti lengur en til tíu af því að þeir hafi verið svo þægir og það sé enginn skóli á morgun, þá leyfir ”exceptio probat regulam“ okkur að álykta að venjulega reglan sé sú, að krakkarnir eigi að vera komnir heim fyrir tíu, og að hún sé örugglega í fullu gildi ef krakkarnir eru óþægir eða ef skóli er á morgun. Með sama hætti sýnir 26. grein, sem lýsir hvað gera skal ef forseti undirritar ekki lagafrumvarp, að venjulega reglan er sú að undirskrift forseta sé nauðsynleg til að lagafrumvarpið taki gildi, svo sem 19. greinin mælir fyrir um. Aðeins þannig gengur dæmið allt saman upp” (sjá gagnasafn mbl.is)

Já alveg er það frábært þegar dægurþrasið getur leitt í ljós fallega gimsteina í reglufarganinu. Liggur við að ég fari fram á að þetta ákvæði stjórnarskrárinnar verði alfriðað, svo skemmtilegt er það og fallegt :)

M.

Popcorn fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Ef nú yrði spurt:

“Á 19. greinin að gilda?”

Ef forseti og ráðherra skrifa undir skjal sem
hafnar því, eru þeir þá ekki að gera ráð fyrir
að greinin “ætti” að gilda?

Og erum við þá ekki komin með rökvillu?

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Popcorn:
Ha?

Hvorki forseti né ráðherra geta skrifaðu undir skjal sem hafnar einstökum atriðum stjórnarskrárinnar. Um breytingu á stjórnarskrár gilda sérstök ákvæði sem eru önnur en lagasetning. Ef breyta á stjórnarskrá þá gerir yfirstandandi þing tillögu um breytingar, þing er síðan rofið og kosið á nýtt Alþingi. Það er síðan hið nýja þing sem annað hvort samþykkir eða synjar tillögum að breytingu á stjórnarskránni.

Forseti og ráðherrar koma þar hvergi nærri. Vil taka fram að ég skrifa þetta eftir minni, þannig að ákvæðið getur verið örlítið öðruvísi. Aðalatriðið er þó að þjóðin þarf að kjósa nýtt fulltrúarþing og það er þetta nýja fulltrúarþing sem tekur afstöðu til stjórnarskrárbreytinga.

Fyrra álit

ojb fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Það má líka bæta við ef maður túlkar 13. greinina þannig að hún setji allt vald Forseta í hendur Forsetisráðherra eins og sumir vilja túlka, þá hljóti það líka að gilda fyrir undirskriftir. Ef undirskrift Forseta er nauðsinleg er ekki hægt að túlka hana öðru vísi í sambandi við 26. greinina.

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Onnur greinin segir:
2. gr. Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið

Ellefta greinin segir:
11. gr. Forseti lýðveldisins er ábyrgðarlaus á stjórnarathöfnum. Svo er og um þá, er störfum hans gegna.

Þrettánda greinin segir:
13. gr. Forsetinn lætur ráðherra framkvæma vald sitt.

Nítjánda greinin segir:
19. gr. Undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum.

Af annarri grein má því ráða að

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Sendi fyrri póst aðeins of snemma.

Í annarri grein má ráða að forseti hafi tvenns konar vald, löggjafarvald og framkvæmdarvald. Skv. 11. gr þá er forsetinn ábyrgðalaus af stjórnarathöfnum. Í 13. grein kemur fram að forseti afsalar framkvæmdarvaldið til ráðherra. Í 26. greininni kemur fram að forseti afsalar sér löggjafarvaldinu í hendur þjóðinni en ekki til þingsins. 19. greinin er úrslita atriði um þetta þar sem bæði forseti og ráðherra verða að undirrita lög til að þau öðlist gildi. Sú grein væri óþörf ef forseti afsalaði löggjafarvaldi sínu til ráðherra, svo og yrði um 26. greinina.

M.

Fyrra álit

br75 fyrir 20 árum, 5 mánuðum

En nú er í ljós komið að valdhafar hafa með ummælum sínum venjuhelgað þetta vald forsetans með því að sættast á þjóðaratkvæðið, annað hefði verið í raun stjórnarbylting þar sem valdhafarnir hefðu þá breitt stjórnarskránni með stjórnvaldsákvörðun og þar með gert stjórnarskrá íslenska lýðveldisins brottræka með því að neita að fara eftir fyrirmælum þessa góða skjals. Ég tel það meira alvarlegra mál og raunhæfari möguleiki á stjórnarbyltingu handhafa framkvæmdarvaldsins ef þeir myndu bæta við orðalag stjórnarskrárinnar með því að gera skilyrði um 75% kosningarþáttöku að skilyrði, með almennum lögum, fyrir því að þetta ofangreinda vald forsetans yrði virkt og þar með breita stjórnarskránni með ólögmætum hætti!

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Nú legg ég ekki dóm á hvort framkvæmdarvaldið hafi vanhelgað forsetavaldið, það er fyrir utan þetta.

Varðandi 75% regluna, þá verður að hafa í huga að grunnregla lýðræðsins er að meirihlutinn ræður. Eins og margsinnis hefur verð bent á þá getur með svona reglu minnihlutinn kúgað meirihlutann, þar sem það þarf ekki nema 25% til að ógilda kosninguna þannig að hún hafi ekki lagalegt gildi.

Þetta þarf þó ekki að gilda um öll mál, því ef kosið væri um fleiri en eina já/nei afstöðu þá gæti allar fylkingar séð sér hag í að mæta. En það er auðvitað ekki sjálfgefið að svo sé.

Það væri hægt að fara fram á 50% kjörsókn til að kosning öðlist gildi og rökin væru þá að ef minna en 50% mættu ekki á kjörstað þá er það gildur meirihluti sem synjar lögunum. Það er samt ekki heldur sjálfgefið því sumir mæta ekki á kjörstað af gildum ástæðum en ekki í pólitískum. Þarna yrði því alltaf óvissa um að raunverulegur meirihluti hafi synjað lögum eða ekki og það er óþolandi fyrir meiriahlutaræði lýðræðisins.

Önnur leið sem er fær er að fara fram á aukinn meirihluta til að synja lögum sem Alþingi hefur sett, það væri þá einhverskonar stöðugleikaregla. Slíkar stöðugleikareglur eru algengar t.d. varðandi lagabreytingar félaga, einnig breytinga á stjórnarskrám ríkja. Með slíkum reglum er verið að tryggja að ákveðin stöðugleika í starfsemi félagsins eða ríkisins.

Það verður hins vegar að teljast ósanngirni að setja á slíka reglu í miðri kosningabaráttu, þegar löggjafinn getur í raun stillt reglunni í samræmi við niðurstöður skoðunarkanna til að tryggja afstöðu sinni framgang.

Einfaldast er því að láta almennar kosningarreglur gilda núna, það veldur minnstri ólgu.

M.

Fyrra álit

gthth fyrir 20 árum, 5 mánuðum

En er alveg ljóst hvað gerist ef þátttaka er ónóg? Hefði þá mistekist að fella lögin eða hefði þá mistekist að kjósa um hvort fella ætti lögin eða ekki? Ég meina, yrði þá ekki bara að kjósa aftur og aftur þar til lágmarkskjörsókn væri náð? Ég held, grínlaust, að lögspekingar séu ekki með það á hreinu.

Sjálfum finnst mér ekki óeðlilegt að farið yrði fram á að meirihluta kosningabærra manna - óháð því hve margir mæta á kjörstað - þurfi til að hnekkja lögum frá réttkjörnum þingmeirihluta, þótt ég skilji líka vel að mörgum þætti ekki rétt að setja slíka reglu núna. Ef slík regla væri sett, þá væri ómögulegt fyrir minnihluta að skemma kosninguna með því að sitja heima. Meirihlutinn þarf bara að sýna vilja sinn í verki, með því að greiða atvæði, og engu skiptir því hvort minnihlutinn myndi mæta og greiða atkvæði eða ekki. Hér væri verið að setja reglu um lágmarksfjölda atkvæða en ekki lágmarksþátttöku. En til þess að meirihluti kosningabærra manna í landinu kjósi gegn lögunum, þá þarf vitaskuld meira en 50% kjörsókn, þannig að segja má að með reglu af þessu tagi væri verið að setja reglu um lágmarksþátttöku í leiðinni. Því ef kjörsókn dytti niður fyrir 50% væri auðvitað óhugsandi að meirihluti kosningabærra manna hefðu kosið gegn lögunum. En þá sýnir tómlæti þjóðarinnar einmitt að einungis hefur verið um hávaðamál að ræða og hávær minnihluti á ekki að fá að hnekkja lögum frá réttkjörnum þingmeirihluta.

Hins vegar held ég að stjórnvöldum sé engan veginn stætt á að setja neinar reglur um lágmarksfjölda atkvæða, lágmarksþátttöku eða aukinn meirihluta. Hvað ef forseti neitar að skrifa undir þau lög? Þá þarf að kjósa um þau líka og eftir hvaða reglu yrði það gert? Væntanlega ekki þeim reglum sem verið væri að kjósa um? Jú, reyndar, því einmitt þau kosningalög um þjóðaratkvæðagreiðslur væru þá í gildi þrátt fyrir synjun forseta. En það væri samt í hæsta máta óeðlileg framvinda mála, ekki satt? Sannkallaður skrípaleikur.

___________________________________

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Nú verður að hafa í huga að í lýðræðisríki þá er það lýðurinn, þjóðinn sem ræður. Í okkar útfærslu þá kýs lýðurinn sér fulltrúa á löggjafar þing til að fara með þetta vald sitt dags daglega. Þjóðin er hins vegar ekki að afsala sér þessu valdi yfirhöfuð. Það er þingið sem situr í skjóli lýðsins en ekki öfugt. Það er lýðurinn sem ræður alltaf að lokum.

Lýðurinn á því ekki að þurfa að fara eftir einhverjum strangari reglum en almennt gilda um kosningar. Reyndar erum við komin að grunnrótum lýðræðisins hérna. Grunnþátturinn er að allar valdastofnanir lýðræðisríkis sitja í skjóli lýðsins eða frá þeim tíma að lýðurinn steypti annars konar valdastofnunum af stóli og tók sér sjálfur völdinn. Allt stjórnlaga kerfið er síðan sérhannað til að tryggja yfirráð lýðsins yfir valdastofnunum. Stjórnskipulagið er ekki sett til að bjarga lýðnum frá sjálfum sér heldur til að koma í veg fyrir t.d. embættismennakerfið taki sér óhófleg völd.

þó það séu ekki nema þrír einstaklingar sem kjósa í þjóðaratkvæði þá hlýtur niðurstaðan að vera marktæk, aðrir neyttu ekki kosningaréttar síns, þótt það sé meginskylda þeirra að gera slíkt. Á að láta lögbrjóta ráða niðurstöðu kosninga?

M.

Fyrra álit

gthth fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Bíddu nú við, lögbrjóta? Hvaða lögbrjóta?

Já já, ég tek undir það sem þú segir um þingið og þjóðina. Þingið er til vegna þjóðarinnar en ekki öfugt, og allt það.

Það kemur þó ekki í veg fyrir að við getum komið okkur saman um alls kyns reglur varðandi kosningar. Og mér finnst svo sem ekkert að því að setja reglur eins og þá sem ég nefndi um þjóðaratkvæðagreiðslur sem fram fara um tiltekin lög sem réttkjörinn þingmeirihluti hefur sett. En ég held, svo ég endurtaki mig nú, að stjórnvöldum sé engan veginn stætt á því að setja slíkar reglur að svo stöddu.

___________________________________

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

gthth skrifaði:
“Sjálfum finnst mér ekki óeðlilegt að farið yrði fram á að meirihluta kosningabærra manna - óháð því hve margir mæta á kjörstað - þurfi til að hnekkja lögum frá réttkjörnum þingmeirihluta, þótt ég skilji líka vel að mörgum þætti ekki rétt að setja slíka reglu núna”.

Nú er það þannig að þegar kosið er um já/nei afstöðu til eins atriðis þá eru möguleikarnari í raun fleiri eða:
(1) já
(2) nei
(3) auður
(4) ógildur
(5) mætti ekki á kjörstað

Já og nei afstaðan eru nokkuð skýr, þeir sem kjósa svo eru annað hvort með eða á móti því sem kosið er um. Hin atriðin eru farin að valda vandræðum sérstaklega ógild atkvæði og þeir sem mæta ekki.

Segjum að eitthvert mál hafi í reynd meirihluta á bakvið sig, en þegar talið er upp úr kjörkössunum þá nær það ekki meirihluta talinna atkvæða. Ástæðan er að nokkrir sem voru fylgjandi gerðu ógilt eða áttu kosta að mæta á kjörstað.

Einnig skilaði talsverður fjöldi auðu og lýsti sig þannig hlutlausan. Þessir kjósendur taka ekki afstöðu. En með meirihlutareglunni þá er í raun búið að skilyrða afstöðu þeirra, þar sem með afstöðuleysinu eru þeir í raun lóð á vogarskálar annar hvorar fylkingarinnar.

Með kröfunni um atkvæði meirihluta kosningabærra manna, eru því líkur á að meirihlutinn hafi ekki sitt í gegn vegna ýmisa annmarka á kosningakerfinu. Eðlilegast hlýtur því að vera að miða við þá sem afstöðu tóku.

M.

Fyrra álit

gthth fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Að skila auðu er alltaf lóð á vogarskálar annarrar hvorrar fylkingarinnar, hvort sem það þarf meirihluta kosningabærra manna eða bara meirihluta þeirra sem nýttu sér kosningarréttinn.

Það eina sem ég vil að sé tryggt er að það sé raunverulega gjá á milli þings og þjóðar ef það á að hnekkja lögum sem réttkjörinn meirihluti hefur sett. Hvað ef meirihluti þjóðarinnar er ekki andvígur lögunum en þykir bara svo lítið til þessa farsa koma að hann nennir kannski ekki á kjörstað? Eigum við að láta háværan minnihluta hnekkja lögum frá réttkjörnum þingmeirihluta? Mér finnst ekkert athugavert við að tryggja einhvern veginn að meirihluti kosningabærra manna í landinu sé raunverulega andvígur lögum frá réttkjörnum þingmeirihluta ef það á að fella þau í þjóðaratkvæðagreiðslu.

___________________________________

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Nú er það þannig að það hafa ekki allir áhuga eða skoðun á máli. Það á hins vegar ekki að hafa neikvæð áhrif fyrir þeim sem hafa áhuga og skoðun á máli. Leti hefur sjaldan verið talin dyggð :)

Það verður líka að hafa í huga að stundum snerta lög bara minnihluta þjóðarinnar miklu og jafnvel það miklu að verði þau í lög sett þá muni lífskjör hans skerðast alvarlega. Lögin snerta kannski ekkert meirihluta þjóðarinnar og lætur hann sig þau litlu varða. Á þá tómlæti meirihlutans spilla svo fyrir minnihlutanum að ólög verða sett í hans málum?

Það má ekki heldur gleyma því að þjóðin er hluti löggjafarvaldsins, hún hefur neitundarvald. Það skítur því skökku við ef löggjafinn setur strangari skorður á stjórnarskrárvarið neitunarvald þjóðarinnar en gildir almennt í kosningum, þegar þetta neitunarvald er einmitt sett til að setja skorður á þennan sama löggjafa en ekki þjóðina.

M.

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Varðandi synjunarrétt forseta á lögum, þá held ég að mun eðlilegra sé að setja einhverjar hömlur þann rétt forseta, eða setja einhver frekari ákvæði um hann í stað þess að setja einhverjar takmarkanir á þjóðaratkvæði aðrar en gilda í almennum kosningum.

Ákvæði um synjunarrétt forseta geta t.d. verið krafa um að amk. 1/3 eða 1/4 kosningabæra einstaklinga skori á forseta að synja lögin og setja í þjóðaratkvæði. Ef ekki komi til slík áskorun þá geti 2/3 hlutar eða 3/4 hlutar Alþingis ályktað gegn synjun forseta og öðlast þá handhafa forsetavaldsins rétt á að samþykkja lögin í stað forseta.

Þetta er í samræmi við lýðræðishugmyndir okkar að við erum að setja skorður á valdhafana en ekki þjóðina.

M.

Fyrra álit

ojb fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Mér lýst best á 50% regluna af þessu. Þá gildir atkvæði jafn mikið og að sitja hjá. Nema það þýðir bara já, en Þeir sem segja nei, verða þá bara að láta verkin tala.

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Gallinn við 50% regluna er að við vitum ekki afstöðu þeirra sem mættu ekki á kjörstað. Var eitthvað á kjördeginum sem hamlaði kjörsókn helmings kjörgengra, eða eru þeir að láta einhverja skoðun í ljósi og þá hverja?

Það er borgarleg skylda kjörgengra einstaklinga í lýðræðisríki að neyta kosningarréttar síns, en sem betur fer þá er þessi borgaralega skylda ekki færð í lög, eins og ráða hefði mátt af ummælum mínum um lögbrjótana (og biðst ég velvirðingar á því). Frelsið er líka ein af megin stoðum lýðræðisins og þá að sjálfsögðu einnig það frelsi að neyta kosningarréttar síns eða ekki.

Ég fæ samt ekki séð hvaða rök eiga að liggja á bakvið það að þeir sem neyta ekki kosningarréttar síns, geti með einhverju móti ógilt kosningar fyrir þeim sem eru að neyta síns stjórnarskrár bundna réttar. Vilji kjósandi sýna afstöðuleysi þá getur hann skilað auðu. Sá sem ekki kýs hlýtur hins vegar að hafa fyrirgert rétti sínum að hafa áhrif á niðurstöðu kosninga.

En vissulega er sú regla til í mörgum félögum að til að fundur geti talist ályktunarhæfur þá verði svo og svo hátt hlutfall stjórnarmanna að vera á honum. Einnig má vísa á það sem ég nefndi stöðugleikaregluna hér að framan, að fara fram á aukinn meirihluti þegar farið er fram á breytingar á einhverjum grunnreglum félags.

Það sem skiptir máli hér er að tryggja yfirráð lýðsins yfir valdastofnunum samfélagsins og að framkomi meirihlutavilji kjósenda í kosningum. Spurning hér er hvað eigum við við með kjósanda, eru það allir kjörgengir eða eingöngu þeir sem neyttu réttar síns?

Einnig hvort löggjafinn (og framkvæmdarvaldið) geti sett takmarkandi lög á kosningar þegar kjósa á um lög sem sami löggjafi hefur sett? Eru ekki slík lög farin að hafa háskalegt fordæmi sem geta haft afdrifaríkar afleiðingar um yfirráð þjóðarinnar á ríkinu?

M.

Fyrra álit

ojb fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Skil þig, en ég set dæmið upp þannig að sjálgefinn skoðun ætti að vera með þingræði, þar sem það er eðlilegi farvegurinn. Ef undir 50% mæta þá er ekki það mikill áhugi á þessu máli að það réttlæti breytingu á ákvörðun þingræðis. Mér finnst hins vegar að rétt sé að hafa rúmann tíma fyrir kosninguna svo meirihluti þeirra sem ætli að kjósa komist einhverntíman.

Fyrra álit

midgardur fyrir 20 árum, 5 mánuðum

ojb, þingræði er það þegar ráðherrar sitja í skjóli þings, þ.e. að þingmeirihluti styður sitjandi ríkistjórn. Löggjafarvaldið hefur þannig ekkert með þingræðið að gera í sjálfu sér. Þingræðið snýr miklu fremur að framkvæmd laganna þar sem meirihluti Alþingis ræður hverjir fara með æðsta framkvæmdarvaldið (fyrir utan forseta).

Þingræði er mjög algengt í konungsríkjum, en þar hefur þetta vald verið flutt frá krúnunni til löggjafarþingsins. Önnur útfærsla getur verið eins konar forsetaræði en þá velur forseti ráðherradóminn og situr hann þá í skjóli forseta en ekki þings. Eftir sem áður verður framkvæmdarvaldið að leggja sín lagafrumvörp fyrir löggjafarþingið sem þingið tekur síðan til afgreiðslu. Dæmi um útfærslu í þessa átt er t.d. í Bandaríkjunum.

Það sem ræðir um hér er að löggjafinn hefur samþykkt lög, sem fulltrúi framkvæmdarvaldsins hefur staðfest að framkvæmdarvaldið muni starfa eftir (staðfesting ráðherra á lögum). Hinn armur löggjafarvaldsins, þ.e. forsetinn, hefur synjað lögin og því verður þjóðinn að skera úr um staðfestingu þeirra.

Það er mín skoðun að þegar svo er komið þá getur löggjafinn ekki sett þrengri skilyrði um lögmæti þjóðaratkvæðisins en gildir í almennum kosningum, þ.e. að einfaldur meirihluti ræður úrslitum, annars má fara að væna hann um að hafa óeðlileg áhrif á úrslit kosninga sér í hag.

Þegar málið er komið í þjóðaratkvæði þá er það komið í hendur æðsta valds ríkisins og fulltrúar á löggjafarþinginu verða að beygja sig undir það vald, svo og framkvæmdarvaldið, eins og þeir gera amk. á 4 ára fresti.

M.

Fyrra álit

ojb fyrir 20 árum, 5 mánuðum

Afsakið , vitlaust orð, líklega vegna heilaþvottar undanfarið. Ætla sammt engu að bæta við, er sammála þessu í aðalatriðum.

Fyrra álit

Heimspeki

Heimspeki

Ofurhugar

Stjórnendur

Hverjir eru inni

Greinar

Rökfræðin og stjórnarskráin

Dýr

Dægurmál

Fræði

Leikir

Lífið

Lífsstíll

Margmiðlun

Menning

Skjár

Sport

Tónlist

Tækni

Vélar

Hugi