Merkilegt… ég var búinn að skrifa langt svar sem snérist um stýringu viljans og hvernig viljinn virðist alltaf taka ákvarðirnar fyrir hinn hugsandi “ég”, að þá fyrir gríðarlega heimsku (eða freudískan klaufaskap) þá þurkaðist allt út.

Hver veit nema að viljinn hafi viljað koma í veg fyrir að fyrra svarið birtist :s

Inntakið var, Weedy, að líklega er viljinn þetta fyrirbæri sem þú ert að hugsa um. En viljinn virðist taka allar ákvarðanir áður en hin hugsandi “ég” hugsar það :)

M.

Þetta myndi ég nú bara kalla ofsa-efahyggju!

Það er gott að efast og gleypa ekki við öllu sem við sjáum og heyrum, en ef við ættlum að fara hringsnúast út í svona rökleysu þá ertu kominn í hugarástand sem ég myndi kalla helvíti.

Efumst við í alvöru eða er okkur sagt að efast af einhverju öðru, er því sagt að efast eða hugsa að einhverju öðru o.s.frv. Það sér hver maður að svona hugsun er rökleysa.

“ég hugsa, þess vegna er ég” -, mér hefur alltaf fundist þetta frekar léleg útskýring á tilvist okkar, afhverju er ekki bara nóg bara að vera, þú þarft ekkert að hugsa til þess að vera, frekar en steinn eða fjall.

Efi er bara hugtak. Einföldun á því sem hægt væri að skilgreina sem raunveruleikinn. Hver segir að allur efi sé af sama meiði sprottinn? Að það að efast um mismundandi hlutoi sé í raun sama tilfinningin, sama viðbragðið þó svo að fjötrar tungumáls okkar og þess hugtakaheim sem við sköpum með því hafi bara eitt orð…

Annars heillast ég að einföldun Nietzches á raunveruleikanum. Allt er afstætt nema það sem einstaklingurinn og skynjun hans túlkar sem staðreynd hverju sinni. Það er enginn sannleikur, enginn tilgangur, ekkert gildismat nema það sem við sköpum okkur sem upplýstir einstaklingar og þar af leiðandi er ekkert blekking nema þú kjósir að túlka það sem blekkingu…

Þetta er bara eins og atam og eva!! bara vera ekki að efast um adam og hann latan!!!!

bara verða þú um þinni trú um að þú getir allt felagi

Með því að efast um efasemdina þá ertu farinn að efast sem þýðir að þar af leiðandi fellur þetta um sjálft sig.

Eins og “ég trúi ekki á trú”.

Með því að trúa ekki á trúna þá trúiru væntanlega og þar með er trúin til, á sama hátt og ef þú efast um efasemdina þá ertu að gefa efanum byr undir vængi sem þýðir það að þú efist.

ss rökleysa sem fellur um sjálfa sig.


gg

Hugurinn er svo sannarlega flókið fyrirbæri, til þess að vera viss um sýnar eigin hugsanir þá þarftu að hafa trú á sjálfum þér, þér sem sjálfstæðum huga, en um leið og þú hefur trú á sjálfum þér ertu að halda því fram að þú sért í raun ekki viss um vitund þína. því að trúa er að halda. “Því er ég” það er lykillin að þessu öllu, ekki hafa trú á sjálfum þér,
heldur vertu….

Ja, þegar stórt er spurt, eru margir sem vilja svara:)

Maður getur efast um allt. ertu viss um að þú ert það sem þú heldur að þú sért? Nei, þú gætir verið einhverstaðar lokaður inni á stofnun á feitri lyfjagjöf í einhverjum lokuðum tilraunartákn og þú sért tilraun um það hvernig heilinn virkar.
Eða bara að öll okkar tilvera sé til þess gerð að reikna út og finna hver sé tilgangur lífsins og hver er hin endalega spurning og hvað þýðir sarið við henni 56? (hitchicker guide to the galaxy:)

Efast um efan. Er þetta ekki eins og að sykra sælgætið? eða salta saltfiskinn?
Efinn er til staðar og þegar við byrjumst að efast um okkar eiginn tilvist erum við kominn að endimörkum sjálfsvitundar. það er: við vorum orðinn meðvituð um tilveru en erum nú byrjuð að efast um hana.

Nei Weedy, ég held að þú sért á nákvæmlega réttri braut og aldrei gera lítið úr hugsunum þinum og aldrei ofmeta þessa eldri heimspekinga sem á undan okkur komu, því ef þeir hefðu einhverntímann haft rétt fyrir sér þá væri við ekki öll hér á þessum vef að spyrja sömu spurninga og þeir gerðu fornum! Ég ætla ekki að takast hér á við efann sem slíkann til að byrja með heldur líta til andhverfu hans, fullvissunar, algildið, sannleikann. Vissulega hljómar það furðulega að taka sannleikann um algilt lögmál alls í sátt og þar af leiðandi eðlilegt fyrir heiðarlegann mann að efast, því að efast er í raun það að hugsa, án gagnrýninnar hugsunar væri hugsun ekki til í þeirri mynd er við þekkjum hana. En vandamálið er flóknara og þú komst réttilega að kjarna þessa vandamáls með tilvitnun í Descartes sem efnislega felur í sér að með því að geta ekki hafnað því að hann hugsar þá geti hann grundvallað sanna forsendu sem hægt væri að byggja þekkingu á. Ég tel að hann hafi haft rétt fyrir sér hvað það varðar þó ég sé ekki sammála ályktunum hans útfrá þessari rökhyggjulausn. Jú við getum að vísu ekki hafnað því að við hugsum og þegar við hugsum þá beitum við rökhugsun til að álykta um allt sem er viðfangsefni mannverunnar. Við getum ekki hafnað því að við hugsum og við þá yðju beitum við mótsetningarlögmálinu, rökhugsuninni og strangt til tekið er það fyrirbæri óvéfengjanlegt, algilt, hin fyrsti sannleikur okkar. En vandamálið sem við situm upp með er það að með hugsun okkar, sannleikann að vopni hvernig getum við hafnað sannleikanum án þess að lenda í gildru mótsagnarinnar. Málið er að við getum ekki verið efahyggjumenn því eina herlið okkar gegn sannleikanum er sannleikurinn sjálfur! Efahyggjumenn eru ætíð dæmdir til að tapa fyrir lögmálshyggumönnum því hún mun ætíð verða mótsögn. En þá verður maður að spyja; getur verið að þó maður efist þá geti maður það ekki röfræðilega. En við vitum ósköð vel að við gerum það samt svo spurning mín er sú hvort En þá spyr ég er þá rökhugsunin sjálf yfir höuð