Permanent:
Mér þykir sérlega merkilegt að heyra þig tala um tungumálið, og svo málið sem undir því hvílir, sem er mál án orða, hreinar hugsanir, og eða myndir, eða eitthvað annað margbrotnara. Það eru færri en þú kannski heldur sem skilja þetta, eða gera sér grein fyrir þessu. Kannski er ég að fyllast af sjálfsbyrgingsskap að tala eins og ég hafi rétta svarið, og hinir fatti það ekki, má vera, en ef ég held mig við þann merkikertaskap þá leyfi ég mér að segja að þú fattir það sem ekki allir fatta.

Það er mikil og hlægileg gerjun í dag, sem snýst um að öðlast einhverja visku á því að virða fyrir sér formgerð tungumálsins, jafnvel þó sú formgerð sé etv dýpri en málfræðingar og eða stafsetningarháflvitar fást við.

Sú nálgun þykir mér sorgleg. Það er eins og að horfa á mannapa klóra sér í hausnum yfir því að prik sem stendur út úr vegg í klefa hans, hreifist með reglulegum hætti. Hugmynd apans er sú að lykillinn felist í prikinu, eða veggnum, eða báðu í einu, þegar raunveruleikinn er auðvitað sá að einhver eða eitthað er hinumegin að sem heldur í hinn endan og er að gera sér leik að því að rugla mannapann í ríminu, og flissar af heimsku hans. Við munum ekki finna neitt í málinu sjálfu, við finnum eitthvað í því hvernig merking er möguleg, hvar hún byrjar og hvar hún endar. Réttara væri að búa til tilraunamál og leika sér með þau, og sjá hvaða lögmálum slík mál lúta, ss mismunandi gerðir tungumála, og sjá hvernig virkni málana er mismunandi eftir því hvernig þau eru smíðuð, eftir ólíku eðli þeirra. Þau lögmál sem stjórna breytilegu eðli þessara mismunandi tilraunatungumála er það sem við erum að leita að, við erum að leita að röklegu samhengi, lögmálinu, ekki því hvernig stakt tungumál geymir merkingu. Við gætum allt eins beiglað vír og talað með því, alveg eins og við getum gert táknmál úr handapati. En þessi málspeki er því miður í tísku núna, og “mikilvægir” heimspekingar hafa pólitísk ítök í fræðaheiminum, þannig að við þurfum að þola þessa vitleysu, á meðan við höfum ekki pólitískt ítök í fræðaheimi, því að því miður lítur “sannleikurinn” í subjective fræðigreinum pólitískum lögmálum.


En þú ættir nú að sættast við eldgömlu kallana, því að þegar þeir stunduðu heimspeki sína, var minna um fræðimannapólitík, og þal er sú speki oft einlægari og hreinni, en útúrsnúninga og þrætu speki nútímans. Í dag er viskan að verða til í raunvísindadeildum háskólana, og þar eru hinir sönnu heimspekingar, þó að vissulega sé líka þar allt fullt af formúluapaköttum, alveg eins og heimpekin er full af kredduköllum sem gætu ekki hugsað upp skapandi nýja hugmynd til að bjarga lífi sínu.


Mundu bara að í heimspeki ert þú einvaldur eigin hugsana, en það er bara mikilvægt að spóla ekki öllum hestöflunum út í loftið, heldur verða dekkin að snerta malbikið til að brenna gúmmí. Ef þú skilur mig. Ekkert gaman að spóla bara án þess að snerta veginn, og vera alltaf á sama stað. Rökin eru vegurinn, sem þú þarft að tengja hugsunina við svo að þú skapir ekki bara, heldur skapir eitthvað sem er raunveruleiki.


Þegar ég skoða heiminn greini ég þessa þætti (bara skissa sem má mikið bæta, en hentar vel hér umræðunni til aðstoðar): Efni(kannski betra að tala um orku), hreifing, rými, lögmál, meðvitund.
Þessir þættir eru líklega færri, og sumir ansisamvaxnir. Eins og lögmálið gæti verið þeir allir, því að það er í raun kjarni raunveruleikans. Hreifing felur í sér efni, ekkert hreifist án þess að eitthvað sé hreift. Rými virðist einfaldlega vera þarna, og ég get ekki annað en bara tekið það eins og það virðist mér, meðan ég hef ekki annað betra að styðjast við. Meðvitund er eitthvað óendanlega dularfullt að því er virðist, en þó kann aðvera að hún sé hér allt í kring, en nær bara ekki að byggja upp þann krítíska massa í neinu, til að skapa meðvitund eins og við þekkjum. Það sagði eitt sinn spakur maður (einn af gömluköllunum (Parmenídes ef ég man rétt)) að ekkert yrði til úr engu, og eitthvað verður ekki að engu. Og hvaðan kom þá meðvitundin, varð hún bara til úr engu?? Lögmálið er klárlega mikilvægast, það er í öllu, það í raun er það sem er raunverulegt, eða það sem breytist “ekki” í síbreitilegri hringiðu alheimsins. Við gefum okkur að það sem við sjáum ekki breytast, séu fastar, en etv er allt bara mis stöðugar breytur, þannig að ekkert er kannski fast, bara nægilega fast, til þess að heimurinn loði nokkurnvegin saman, í sínu innra samhengi. Sjálfur er ég uppteknastur eins og stendur af lögmálinu ( eins og ég kalla þessa “fasta” í alheimi ). Ég tel samhengi, líkt og við þekkjum úr stærðfræði og rökfræði, vera eitt andlit þessa lögmáls, og svo eru allskyns hlutir sem við tökum ekki eftir af því að þeir eru okkur of augljósir, eins og blautleiki er óskiljanlegur fyrir fiskum. Þá á ég við lögmál eins og að hlutur getur ekki verið á sama stað og annar hlutur, “á sama tíma”. En NB ég tel tíma vera innan mengis hreifingar, en ekki aðskilið fyrirbæri. Ég tel hreifingu vera “víðáttumeira” fyrir bæri en tími, og að hreifing yfirtaki tíma, þeas hreifing felur tíma í sér, skv eðli sínu. En nóg um það, þessar pælingar eru efni í langa grein.

Ástæða þess að ég minntist á þessa þætti sem ég greini í raunveruleikanum, er tal þitt um andlega hluti eða heim. Þú segir að sá andlegi heimur geymi aðeins hraða(hreifingu) og orku. En ég vil benda þér á hraði eða bara hreifing þarfnast einhvers efnislegs(orka er efnisleg) til þess að vera möguleg. Þannig að þú ert í raun að segja að þessi andlegi heimur sé efnislegur, og þal ertu kominn í mótsögn. Ég tel það raunar bara eðlilegt, því að við þekkjum engan andlegan heim, nema etv okkar eigin meðvitund, en það er alls ekki útilokað að meðvitundin sé þegar allt kemur til alls fullkomlega efnisleg. Önnur röksemd gegn hinu andlega felst í þeim ómögleika að eitthvað andlegt geti haft áhrif á eitthvað efnislegt, eða að eitthvað andlegt geti orkað á eitthvað efnislegt. Skv skilgreiningu á eðli þessara ólíku fyrirbæra, er um að ræða fullkomlega óháð fyrirbæri. Þeas hið andlega kemur ekki fram á nein mælitæki (mælitæki mæla allt efnislegt) og þal hvernig ættu þessi ómælanlegu fyrirbæri að geta breytt efni?? Hvernig á svo efni að breyta andanum, ef efnið hefur engan “snertiflöt” við hið andlega?? Þú sérð fljótt ef þú gefur þessar pælingu séns, að hið andlega er þjóðsaga, eins og jólasveinar og guð á himnum. Ef eitthvað andlegt er til, þá er tryggt að við munum aldrei neitt um það vita, eða það um okkur. Við getum alltaf skilgreind eitthvað, og svo eitthvað sem ert ekki eitthvað, og fabúlerað svo um þetta “ekki eitthvað” en við erum þá í raun að tala um það sem ekki er, útfrá því sem við teljum vera (til). Þal er þetta “ekki eitthvað” ekki til. Rökin eru kjarni raunveruleikans, og þal þess sem er satt. Því ef þú hugleiðir málið þá er Sannleiki jafngildur Raunveruleika, þal ef þú villt finna sannleikann, leitaðu þá að raunveruleikanum. Það ættu að vera góð rök til þess að loka sig ekki í eigin heimi, að hugsa um “ekki eitthvað” bara af því að það er hægt að hugsa um andhverfu þess sem er. En þó þú hugsir um það sem ekki er, þá er eðli þess sem ekki er, runnið undan rótum þess sem þú þekkir sem veruleika. Í öðrum heimi, væri okkar raunveruleiki, etv óraunveruleiki þess heims, því að okkar heimur væri “ekki veruleiki” þess heims. Málið er að þú getur ekki hugsað um neitt sem þú hefur ekki áður skynjað á einhvern hátt, ég sé íþm ekki neinn möguleika á slíku. En þú getur aftur ámóti sundrað skynjun þinni í smæstu einingar og raðað þeim upp að nýju, en samt ertu enn háður þessum raunveruleika. Þú sérð að það sem gerir þennan raunveruleika að raunveruleikanum (sannan) er það hvernig þú raðar þessum skynjunarbrotum saman, um þetta fjalla rökfræði og stærðfræði, íþm að einhverju leiti. Þú verður því að sjá og sætta þig við að raunveruleikinn er hér, á ákveðinn hátt, og við verðum að velja hvort við kjósum að fylgja honum eða ekki, því að hann mun ekki breytast. En vissulega eru hugsanir og ímyndanir okkar hluti af þessum raunveruleika, rafboð í flóknu kerfi tauga okkar, mynstur. En hugur okkur getur verið sem sandur í strönd sem sem hrærist með sjáfarföllunum, einsleitur og inniheldur ekkert merkilegt mynstur, kannski bara einskona bakgrunns mynstur til að skýra mynstur sem eitthvað gæti geymt. Þal getur ímyndunin verið eins og ómerkilegur sandur sem rennur til við minnsta hnjask, eða gagnrýni. Það er raunar svo að við getum litið á náttúruval, sem gagnrýni, það sem lifir af stenst gagnrýni raunveruleikans, en hitt ekki. Eins getum við byggt hús, álag umhverfisins á það er gagnrýni raunveruleikans á það, ef það hrynur hefur það ekki staðist gagnrýni heimsins, en meðan það stendur stenst það gagnrýni náttúrulögmálana. Sama á við mystrin í heila þér, hugsanirnar geta verið sem ský eða leir, þær standast í vernduðu skoti ímyndunarinnar, en ef þú ætlar þeim að lifa með raunveruleikanum, verður þú að kynna hugmyndirnar fyrir honum, og hann mun gagnrýna hugmyndir þínar, alveg eins og hús og lífverur, og hugmyndir þínar munu standast eða ekki, þessa gagnrýni raunveruleikans.


Brjálæði er veikleiki, vegna þess að hugmyndir hins brjálaða standast ekki gagnrýni veruleikans. Annars væri það bara gott mál að vera brjálaður. En leiðin til þess að mynda hugmyndir sem standast hörðustu högg eða sterkustu sýrur raunveruleikans, eru rökin. Ef þú sérð td greindarvísitölupróf (sem ég vil þó ekki gera mikið úr) þá reyna þau að meta hve vel þú greinir mynstur í raunveruleikanum, hve vel þú sérð samhengið (en samhengi er ekkert annað en mynstur). En það sem er satt, er raunverulegt, og það stenst rök, því rök eru kjarni veruleikans, með rökum gagnrýnir heimurinn allt, jafnvel þó þau felist í eldingum og vindum og ofsaveðri, þá er það aðeins miðill lögmála, sem eru rökleg. (Það má svo sem tala um kaós sem óröklegan þátt, en það er umdeilanlegt.) Það sem ég er að segja í styttra máli, er að rök eru ómissandi. Ég var ekki alltaf á þessari skoðun, en þetta rann smátt og smátt upp fyrir mér. Við getum efast um allt, en til þess notum við meðvitund okkar, og hyggjuvit, það er því ekki gott að efast um það sem þú notar til að efast með. Við neiðumst í raun til þess að gefa okkur það sem við notum til þess að efast með. Því að ef við efumst um það, erum við í raunfarin að bulla, sem getur auðvitað verið kenning út af fyrir sig, en þá er hún auðvitað bull, og hugtakið kenning fáránlega regluleg til að hafa um eitthvað sem væri ekkert annað en óreiða, eða rugl. Skv því sem ég er að segja hér, er ss eitthvað til sem er vitleysa, rökleysa, eitthvað til sem má kalla geðveiki, eða skort á raunveruleika skynjun.


En ok þetta er orðið allt of langt hjá mér. Ég hef svarað sumu því sem kom fram í svari þínu, og svo hef ég svarað einhverju sem kom ekki fram í svari þínu (ss einhverju sem enginn spurði um eða bað um), en svona er þetta þegar maður kemst á skrið. Ég nenni ekki að lesa þetta yfir, þannig þetta er bara skrifað í einni bunu, og ég krossa bara fingur mína, og vona að ég hafi ekki gert einhver mistök sem geta valdið misskilning á því sem ég var að reyna að segja. En ég veit að þetta er allt morandi í stafsetningarvillum, en þær má líka skrifa á reikning hraðans sem ég skrifaði þetta á, og sem mér þykir oftast mikilvægari en rétt stafsetning. ;)

Kærar kveðjur
VeryMuch

Afsakaðu félagi en ég er ekki að kveikja á þessu. Ég held að það séu engir stórkostlegir hlutir að fara að gerast á næstunni. Þetta gengur allt sinn hæga vanagang eins og það hefur alltaf gert. Þessa sterka skynjun á endalokum eða stóru breytingum eru bara manns eigin endalok. Heimurinn var ekki að farast hjá Donnie Darko, það var hann sem var að farast. Þegar þú finnur það að enginn pikkar upp og skilur það sem þú ert að segja veistu að það er kominn tími til að leita hjálpar. Annars mæli ég með því að tala við góða vini, fara í gönguferðir, stunda líkamsrækt, gera eitthvað ofurhversdagslegt og það sem þú ert góður í að gera, t.d. tónlist.