Það eru til ýmis fyrirbæri/hlutir sem fólk skynjar öðruvísi en aðrir. En ef þú ert ekki til, þá er ekkert til fyrir þér. Og þeir sem eru til, vita ekkert af tilvist þinni. Og ef ekkert er til hlýtur að vera eitthvað til sem útskýrir afhverju ekkert er til. Og ef þú ert ekki til þá er ekkert til fyrir þér. Held ég….blehhh…..allaveganna met um að koma orðinu “til” er til fyrir mér og þeim óheppnu sem munu lesa þetta álit mitt.

Ég held að röksemdafærslan þín gangi ekki upp. Í fyrsta lagi myndi ég aldrei fallast á fyrstu forsenduna “Ef ég er ekki til, þá er ekkert til”. Og í öðru lagi held ég að þú sért að nota orðið “ekkert” í allt öðrum skilningi í annarri forsendunni en í þeirri fyrstu. Þetta minnir mig á gamla og góða röksemdafærslu:
1. Þú átt þennan hund.
2. Þetta er því hundurinn þinn.
3. En þessi hundur á hvolpa.
4. Ef hundur á hvolpa er hann annað hvort móðir eða faðir.
5. Þessi hundur er annað hvort móðir eða faðir [leiðir af 3 og 4]
6. Ef hundur er karlkyns er hann ekki móðir.
7. Hundurinn er karlkyns.
8. Hundurinn er ekki móðir [leiðir af 5, 6 og 7].
9. Hundurinn er faðir [leiðir af 5 og 8].
10. Hundurinn er því faðir þinn [leiðir af 2 og 9]
11. Þú sparkar í hundinn.
Þar af leiðir að :
11. Þú sparkar í föður þinn [leiðir af 10 og 11]

Nú má spyrja, hvers vegna sparkar þú í föður þinn, gamlan manninn?! En vandinn er að það hefur alls ekki verið sýnt að þú gerir það. Hundurinn þinn, sem er faðir einhverra hvolpa, er auðvitað ekki “faðir þinn”. Hér er það tvíræðni orðanna sem veldur rangri niðurstöðu.

Ég held að það sama sé uppi á teningnum þegar menn segja að a) ef allt sem er til væri ekki til, þá væri ekkert til. En b) ef ekkert er til þá sé a.m.k. eitthvað til, nefnilega “ekkertið”. Það er bara alls ekki það sem er átt við með orðinu þegar það er notað í fyrra skiptið. Þetta er bara óákveðið fornafn og notkun þess heimilar okkur ekki að halda fram að það sé eitthvað raunverulega til sem orðið vísar beinlínis til. Öðru nær, merking orðsins felst ekki í tilvísuninni enda vísar orðið ekki til neins fyrirbæris. Þetta skref röksemdafærslunnar er því að mínu mati rökvilla sem nefnist tvímæli og felst í því að nota orð í ólíkri merkingu til að fá fram ákveðna niðurstöðu. Annað dæmi væri þetta:
1. Ekkert er betra en viska og dygð.
2. Þurrt brauð er betra en ekkert,
3. Þess vegna er þurrt brauð betra en viska og dygð.
Með sömu rökum neitum við að fallast á svona röksemdafærslu.

Miðgarður:

Úr því að þú varst að kalla á umræðu um efa og efahyggjur…. :)

Þess má geta að til eru tvær tegundir sjálfsveruhughyggju (e. solipsism): a) frumspekileg og b) þekkingarfræðileg.

a) Frumspekilegur sjálfsveruhyghyggjumaður - eða bara frumspekilegur sólipsisti - heldur að það sé ekkert til nema vitund hans sjálfs. Allt annað er bara til í hans huga.

b) Þekkingarfræðilegi sjálfsveruhughyggjusinninn - eða sólipsistinn - heldur hins vegar að hann geti ekki þekkt neitt eða vitað neitt um neitt nema sína eigin vitund og sálarlífsfyrirbæri.

Að sjálfsögðu má ekki rugla þessu tvennu saman því þetta er ekki ein og sama afstaðan. Og það má ekki heldur halda að b) að ofan gefi tilefni til a) að ofan. Það er óleyfilegt skref. Þótt einhver komist að þeirri niðurstöðu að hann geti ekki þekkt neitt eða vitað neitt um neitt nema sína eigin vitund er honum auðvitað alls ekki heimilt að draga þá ályktun að ekkert sé til nema hans eigin vitund og að annað sé bara til í kollinum á honum.

Sem sagt, þá leiðir þekkingarfræðileg efahyggja af sort b) að ofan aldrei til frumspekilegrar afstöðu á boðr við a) að ofan. Og raunar leiðir efahyggja per se aldrei til neinnar frumspeki. Það er alltaf óleyfilegt skref.

Ég vona að þetta svar hafi þjónað umræðunni og ef til vill þokað henni að einhverju leyti í þá átt sem þú varst að vona :)

Midgardur:

Ekki er hægt að staðfesta mína eigin tilvist og umhverfið í kringum mig nema með eigin skynfærum. Þau eru það eina sem tengja mig við umheimin og virkni hanns, ég sem hugsandi vera er mótuð og skilgreind samkvæmt umhverfinu af virkni þess á skynfæri mín.

Þanning hef ég ákveðið að ekkert sem ég skynja er raunverulegt eða á sér raunverulega tilvist. En þar sem ég er lífvera (samkv. minni skynjun) er mér gerður sá grikkur að vera takmarkaður af hömlum líkamans. Þá kynntist ég tilfinningum(sársauki, gleði og meira) sem er partur af mér sem lífvera. Stjórnað af einhverju sem mér var sagt að væru hormónar og boðefnaskipti. Með tilfinningum og ytri áhrifum umhverfisins(Annað fólk, fjúgandi steinar eða eitthvað annað hættulegt) er ég orðinn takmarkaður. Ekki gengur að neita þessum áhrifum því þá er ég bundin af mínu ástandi sem lífvera. Þannig neyðist ég til að samþykkja þetta sem raunveruleika sem ég skynja nema ég hef það til hliðsjónar að þetta er allt saman skynvilla.

Ef ég neita ytri áhrifum verð firrtur í mínum skynjaða raunveruleika. Einhver sagði mér að einn plús einn eru tveir en ég get ekki treyst á það fyrr en ég get staðfest það. Með mínum gölluðu skynfærum sem ég neyðist til að taka eitt hlut og bæta öðrum við með þeim aðleiðingum að ég fæ tvo hluti. Þá er ég búinn að staðfesta mögulega niðurstöðu.

En hvað með aðra sem eru kannski með jafn bilaða skynjun eins og ég. Geta þeir verið til?

Örugglega nema að ég get ekki staðfest það. Eina leiðin möguleg er enn og aftur mín mjög svo gallaða skynjun. Þá spyr ég annan skynjaðan mann :

Ertu til?

Ef hann svarar játandi er ég tilneyddur til að álíta það sem staðfestingu. Þó að hún sé brengluð eða óraunveruleg.

Þá er hægt að útvíkka þessa staðfestingu á umhverfinu hægt og rólega en það er ávalt mögulega rangt eða firring af raunverulegri mynd þess sem er.

:/

… ekki er mikið en annað að sætta sig við það sem er.

Ef tilvist okkar er raunveruleg er bara hægt að staðfesta með skynjun. Þá er heimurinn eins og við skynjum hann, þar sem við erum tilneydd að vera háð okkar takmörkunum.

Ég trúi að maður eigi aldrei að trúa umhverfi sínu með sinni skynjun en við er tilneydd. Þegar ég byrjaði að læra eitthvað að viti í stærðfræði og eðlisfræði fyrir nokkrum árum, neitaði ég að það sem mér var kennt væri satt og ætti sér stoðir í raunveruleikanum. Staðfesting mín var að nota það mér var kennt og reyna að leitast eftir göllum. En auðvitað á endanum neyddist ég til að sammþykkja það sem nothæft og rétt.

Og til komast lengra en “Er ég til” spurningin er ég búinn að ákveða að lúta lögmálum skynvillunar og bara fara botns í málum þar.

:)

Lain

Ég er allt. Ég er þið. Ég er ég. Ég er heimurinn.

Þið eruð aðeins peð í mínum sýndarheimi..

Múahaha !

Sumir búnir að horfa einusinni of oft á matrix ha!

Blessaður.
Descartes sagði: ég hugsa því er ég til.
Sko þessir heimspekingar og kenningar þeirra leitast alltaf til að finna guð, að það sé hann sem er upphaf allra kenninga. Eins og hann segir ég hugsa því er ég til,þú hefðir þess vegna geta sagt ég hugsa, hver hugsar fyrir mig eða er þetta ég - trúir þú á sálina ( hver er það sem hugsar er það þú) eða er það taugaboð) Hver stjórnar hreyfingum þínum - bara létt pæling:
Sko málið er segjum að þú eigir hund og þú ert heima hjá þér og sérð hundinn og getur klappað honum en þegar þú ferð í vinnuna sérð þú ekki hundinn og þar að leiðandi er spurningin er hundurinn bara til þegar þú sérð hann eða hugsar til hans. Ef það er líf á öðrum hnöttum hljótum við að vera geimverur í augum þeirra ef við erum að kalla þau geimverur ekki gleyma því að við búum líka úti í himingeimnum. Þú getur þess vegna spurt með kenninguna allt sem streymir þú stingur ekki puttanum tvisvar í sama vatnið því það er hreyfing á vatninum og hver stjórnar þessari hreyfingu er það guð eða segir þú að það sé straumurinn ………

Endilega segðu mér eða hljálpðu þunlyndari stelpu að átta sig á þér og pælingunum þínum
takk fyri

Eins og Atli Harðarson heimspekingur (og sjálfsagt einhver annar á undan honum) sagði eitt sinn að þá er “hugsanlegt” að við séum bara heilar í krukku, áreittir þannig að í huga okkar birtast allar þær hugmyndir sem við höfum um heiminn.

Jafnvel þótt slíkt sé “hugsanlegt” er ég ekki viss um að sú heimsmynd hjálpi okkur nokkuð. Áfram værum við EKKI einir í heiminum, en gætum samt ekki skilgreint hvað býr utan hugans.

Það er vissulega mikilvægt að gera sér grein fyrir því að hugmyndir manns eru jú bara hugmyndir, afurð flókins ferlis í undarlegri veröld, ekkert “konkret” heldur líkara kvikum reyk sem breytist með umhverfi og tíma.

Þegar öllu er á botninn hvolft hlýtur þó að vera skynsamlegast að lifa samkvæmt skynjun sjálfs manns og miða aðgerðir sínar og líf við það sem maður upplifir.

kannski ertu heldur ekki til heldur bara hugarburður minn eða að enginn af okkur sé til heldur bara einn stór draumur einhvers manns sem er heldur ekki til og hvað gerist þegar sá maður vaknar eða fær martröð??

hugmyndinn um það að maður sé ekki til meikar eiginlega ekki sense.einhvern tímann sá ég mynd um stelpu sem fattaði að hún var aðalsöguhetjan í bók.hún reyndi síðan auðvitað að komast út úr sögunni sem tókst(fjandans disney).ef maður getur talað hugsað eða bara setið í stól þá er maður til .hvort sem það er á öðru tilverustigi eða ekki .sögu hetjan í myndinni var til ´því hún gat fundið leið út og jafnvel þó hún hefði aldrei fattað það að hún væri sögu heja væri hún samt til.

Látum ‘==’ vera “jafnt og”, ‘!=’ vera “ekki jafnt og” og ‘!’ vera “ekki”.

Prófum einfalda fullyrðingu: x == y
Ef þessi fullyrðing er ósönn: !(x == y) <=> x != y.

Hér sjáum við hvernig ekki merkið breytir jafnaðarmerkinu innan svigans.

Látum allt = 1, ekkert = 0 og til = 1.

Þá getum við borið saman: allt == til (fullyrðingin “allt er til”)
Ef þessi fullyrðing er ósönn: !(allt == til) <=> allt != til

Ég tel ekkert vera 0, skv skilgreiningu sinni. Eina leiðin til að bera saman
ekkert og til væri þá: ekkert == !til <=> ekkert != til

Ekkert getur því aldrei verið til. Ekkert er í raun að vísa til einhvers sem
er ekki til:

ekkert == til => til == 0, það gengur ekki með skilgreiningunni á “til”.
ekkert == til => ekkert = 1, það gengur ekki með skilgreiningunni á “ekkert”.

en

ekkert = !allt <=> allt != til <=> allt == 0, það gengur, þar sem
allt getur verið núll (verið ekki til).

“Ekkert er til” þýðir í raun bara að “allt” sé ekki til.
“Ekkert” sem slíkt getur ekki verið “til”.

Þegar ég loka augunum þá eruð þið ekki til. Allaveganna ekki í mínum heimi.

Að ætla sér að sanna eitthvað er að falast eftir fullkominni vissu, sem er handan alls vafa. Er hægt að vera fullkomlega viss? Svarið við því er að ekki er hægt að vita, en þar með er ég ekki að segja að ekki er hægt að höndla slíka algilda þekkingu, það sem átt er við er það að við getum ekki að mér vitandi sigrast á efanum þannig að við séum meðvituð um það, sem dæmi mætti taka einhverja ályktun sem ég myndi halda fram, t.d. að þú værir geimvera. Það getur vel verið að þú sért slíkt fyrirbæri og að þessi ályktun sé því algild sannindi, gallin á þessum mögulega sannleika er sá að ég get aldrei vitað hvenær ályktanir mínar séu sannar og hvenær ekki. Ástæða þess er einföld, öll ofangreind skrif mín og hugsanir eru grundvallaðar á lögmáli þversagnarinnar þar með talið hugmyndin um sannleikann.