Greinilega líður þér illa. En sem betur fer þarf þér ekki að líða þannig, þér getur liðið miklu betur, ef þú bara talar við einhvern.

Ég veit að það er erfitt að stíga fyrsta skrefið og segja einhverjum frá því sem maður sjálfur hugsar en þér á eftir að líða svo miklu betur. Ef þú treystir þér ekki til að tala við mömmu þína, talaðu þá við lækni, hjúkrunarfræðing, sálfræðing, vinkonu eða einhvern sem þú treystir.

Ef þú ákveður að fara á sjúkrahús geturðu fengið að tala við hjúkrunarfræðing eða vakthafandi lækni. Ég mæli með hjúkrunarfræðingi sem þú getur spjallað við og sagt frá hvernig þér líður. Enginn utanaðkomandi þarf að vita neitt, þetta er allt trúnaðarmál.

Mundu það að það besta sem þú getur gert fyrir mömmu þína, ættingja og sjálfa þig er að hitta einhvern og tala um hvernig þér líður. Það er ekki gott að þú viljir ekki lifa lengur og að þér líði illa en þér þarf ekki að líða svona og þér á eftir að líða betur :)

Farðu í fyrramálið til einhvers dúllan mín og láttu mig vita hvernig gengur.

Þetta verður allt í besta lagi :)

Þunglyndi mundi ég segja =/
ég er líka svoleiðs..:( ég hef lika reynt þetta :(
Ekki gaman þegar manni líður svona :S

sjitt, þetta er sko ekkert eðlilegt á þessum aldri.

Ég lenti í þessu rosa þunglyndi þegar ég var 17 ára. Mér var alveg sama um allt mér leið bara verulega ílla var kominn það langt að ég vildi ekki lifa lengur. Ég fór til geðlæknis og hann lét mig fá einhver jollylyf sem mér fannst nú virka voðalítið. Ég hætti að vinna ég hætti að mæta í skólan og mér gat ekki verið meira sama.

Svo einn dag þegar ég var virkilega down. hugsaði ég með mér að svona vill ég og nenni ég ekki að lifa. Ég ákvað að fara í göngutúr. Og í þeim göngutúr.
Hugsaði ég um hvað væri að og hver væri ástæðan og hvernig skuli leysa þetta. Ég hugsaði um allt það góða í heiminum. Ég hugsaði um fjölskylduna og vini. Ég hugsaði um gamlar góðar minningar. og á þeim tíma fór mér að líða mikið betur.

Ég henti jollypillunum í ruslið því mér leið mikið betur.

Og nú dag þá hef ég aldrei haft það betra. En það kemur enþá fyrir að fæ svona “down” mood.
og þá fer ég bara í göngutúr :)

Ég veit ekki hvort að þetta hjálpi á nokkurn hátt en ég vona að þig batni

Góðan dag, ég er nú sjálf með persónulega reynslu af þessu. Mér liður oft svona og sker mig stundum, og ég skammast mín ekkert fyrir það. Og ég veit að ég er þunglynd enn mamma mín vill ekki viðurkenna það fyrir mér og vill láta mig halda að ég sé á kvíðastillandi lyfjum sem er fucking vitleysa afþví að ég veit að ég er á meuðulum við þunglyndi ég meyra segja spuðri lækninn minn sjálf að því, og hef verið á þessu frá því ég var 10 ára (er 14 núna). Og ég varð ekkert fyrir sjálfvígshugsunum þegar ég var t.d. ekki á unglingsáronum, enn svo þegar ég byrjaði að fara á unglingsárin þá byrjaði þetta að koma (og nei það er ekki útaf tónlistini sem e´g hlusta á!!!) þannig að ég held að það sé liklegast að þú sért þunglynd, ENN það er ekkert til að skammast sín af afþví að meyri hluti íslands er þunglnydur :) OG margar stórsjörnur voru þunglnydar lika!

Gott á þig.