kl 3:20 og ég næ mér ekki niður, ég hef á tilfinningunni að ég sé að detta oní hyldýpis þunglyndi, ég á panntaðan tíma hjá lækninum þann 23 apríl og ég bara rétt vona að ég meiki það þangað til, ég er ekki komin útí þær hugsanir að vilja taka líf mitt sjálfur, en samt hef ég ekki löngun í að lifa þessu lífi. ég vona að ég sé ekki að gera þetta erfitt fyrir þig en ég bara verð að segja frá því hvernig mér líður, ég er búinn að vera með tárin í augunum núna í klukkutíma, ég grét fyrr í kvöld, ´ég eiginlega veit ekki útaf hverju, ég veit ekki heldur afhverju ég er svona eins og er, mér leið mjög vel fyrir rúmum klukkutíma síðan, ég veit líka að ég er að gera eitthvað rétt, td er ég ekki farinn að drekka ennþá, ég hugsa mikið um það að komast til dóttur minnar í sumar, ég er samt hræddur við að tapa sambandinu við hana aftur,já aftur? er von þú spyrjir? í febrúar í fyrra tapaði ég sambandi við hana útaf því ég hringdi ekki einn sunnudaginn sem ég ætlaði að hringja, ég bara steingleymdi því, þá tók móðir hennar sig til og bannaði mér að hringja (skosku lögin segja að ég sé algerlega réttlaus gagnvart barninu þar sem ég og móðirin vorum ekki gift). núna fyrir jólin kom svo bréf frá þeim mæðgum þar sem þess var óskað að ég mundi hringja, auðvitað hringdi ég og mamma hennar bað mig um að gleyma fortíðinni og byrja uppá nýtt þar sem frá var horfið í mínum samskiptum við barnið, ég gladdist mikið, núna þá er það ap naga mig að innan hvernig ég bregðist við ef þetta skeður aftur, ´´eg var fullur af reiði og sorg, ég var farin að sannfæra sjálfan mig um tíma að barnið mitt væri dáið, ég hrundi algerlega niður, ég var ákveðin í að detta íða og ljúka þessu en ég hætti sem betur fer við, en þessar tilfinningar halda samt áfram að heltaka mig og ég bara ræð ekki við þær.
ég bara varð að segja frá þessu og hvernig mér líður eins og er. ég vill ekki gera þetta erfitt fyrir þig en ég hef bara ekki náð að tjá mig um þetta áður, ég er lokaður.
sorry að ég skuli vera senda svona á þig, vona að þú takir þetta ekki illa upp