já, þér líður verr en mér leið, en það sem ég gerði ég fór bara meira út ad skemmta, hitti gamla vini, og mer liður miklu betur í dag en ég gerði fyrir ári. en það á enginn skilið að fara til helvitis, nema osmabin laden og hitler og þannig gaurar, og afhverju breytiru lífi þínu ekki alveyg fáðu þér nýja vinnu eða eitthvað, þegar fólk er þunglynt er gott ad breyta til og fá sér nýja vinnu þar kynnist maður mikið að fólki og svol.

Elskan mín, mér líður illa við að lesa þetta (ég er svo viðkvæm sál). En málið er að þú þarft að finna þér eitthvað til að hella þér út í, eitthvað sem þú hefur áhuga á, td tónlist, föndur, íþróttir, hvað sem er svo þú fáir útrás og hafir í rauninni ekki tíma til að hugsa neikvætt um sjálfa þig. Ég er náttla enginn geðlæknir eða neitt, en ég get sjálf verið ansi tæp, en ef ég hef mikið að gera þá get ég ekki verið með eitthvað væl (afsakið). Gott að þú átt hund sem þér þykir greinilega vænt um, og flott að þú náir svona vel til pabba þíns, prófaðu að tala við hann… jæja Gangi þér vel, líttu í spegil, brostu og hugsaðu “ég get, ég vil, ég skal”

Ég er 15 á 16nda ári og ég er þunglynd. Ég er feit og ógeðsleg og ég hef ekkert sjálfsálit og það er allt í molum. Þegar ég fer í party eða eitthvað, áður enn ég fer þá er ég komin í flott föt og mamma segir að ég sé æðisleg og ég verð geðveikt HAPPY enn síðan fer ég fyrir framan spegilinn og horfi á mig í svona 5-10 mínútur og oft hef ég dottið niður og farið að hágráta og stundum reyni ég að brosa og segja við sjálfa mig að ég sé flott, enn það endar alltaf að ég fer að hugsa um krakkana og þá man ég að ég er ekkert flott og þá líður mér illa.

Ég hef reynt að drepa mig með hníf enn ég hafði ekki nægan kraft til þess að gera það. Ég þrái ekkert heitar enn að komast úr þessum helvítis heimi. Enn þegar ég hugsa um það, þá hugsa ég um mömmu og pabba, fjölskylduna mína og vini og þá fer ég að hágráta. Ég er kannski ágætlega sæt ef ég segji sjálf frá enn ég gleymi því alltaf. Ég get huggað mig við það að vinir mínir og kærastinn minn styðja við bakið á mér. Enn mér líður öllum stundum illa. Ég var lögð í einelti útaf hvað ég er feit og síðan er ég þunglynd. Og eineltið lagaðist smá og þá leið mér ekki eins illa enn það er byrjað aftur og það bætist ofan á þunglyndið og þessi byrði er um 1000 tonn eða meira og ég þrái svo mikið að henda þessum tonnum af mér að ég græt stundum ef ég fæ ekki peysu eða vinkona mín getur ekki komið og hangið með mér, Þetta er erfiðara enn þið getið ýmindað ykkur;o(

Ég hef umgengist fólk sem er þunglynt þannig að ég veit pínulítið um hvað ég er að tala.
En gott að þú skrifaðir þessa grein, ég er viss um að það var ekkert smá erfitt.
Það er sennilega best fyrir þig að reyna að leita þér faglegrar aðstoðar, eithvað sem þú hefur ekki prófað áður, því þetta er greinilega á háu stigi. En það er greinilegt að það er til fólk sem þykir alveg rosalega vænt um þig (pabbi þinn) og hann er pottþétt tilbúinn að styðja þig 100% í gegnum þetta (ef hann gerir það ekki nú þegar).
Og það sakar ekki að reyna að ná sambandi við gamla félaga, ég segi allavega fyrir mitt leiti að sama hversu leiðinlegur einhver hefur verið við mig, ég væri tilbúin að gera allt sem ég gæti til að reyna að draga hann/hana upp úr þunglyndinu.
Það er nebbla alveg hægt, trúðu mér, ég hef séð það gerast.

Vona að þér líði eitthvað betur og þetta geti hjálpað þér eitthvað örlítið.

Good luck

Kæra DeGeNeRes!

Þú hefur greinilega ansi sterkan karakter í þér þrátt fyrir þessa miklu vanlíðan sem þú lýsir. Þú hættir sjálf í dópinu sem krefst alveg ótrúlega mikils viljastyrks og er alls ekki á allra færi. Einnig finnst mér þetta bréf þitt sýna að þú hefur mikinn kjark og virkilega vilt snúa þessu ferli við. Eins sést á bréfinu að þú ert ekki alveg tilbúin að láta undan þeirri löngun að leggjast bara undir feld þó orkan sé alveg að verða búin (t.d. bara það að pína sig út með hundinn sýnir það).

Ég mæli alveg heilshugar með að þú labbir þér bara inn á bráðamóttöku geðdeildar og talir við fólkið þar. Þetta er yndislegt fólk og ég veit um marga sem tala mjög hlýlega um það og segir það gjörsamlega hafa bjargað lífi sínu. Þetta fólk var einmitt langflest þunglynt eða einfaldlega í tæimabundinni lægð. Það er svo mikilvægt að þegar ástandið er orðið svona eins og þú lýsir að fá faglega aðstoð. Þó að þú sért virkilega sterk persóna þá sýnist mér þetta vera orðið það mikið að þú þurfir smá utanaðkomandi hjálp til að rífa þig upp. Eflaust þarftu bæði á lyfjum og viðtalsmeðferð að halda. Prentaðu þetta bréf þitt út og taktu það með þér því það lýsir svo vel þinni líðan.

Gangi þér svo bara allt í haginn og ég vona að þú drífir þig sem fyrst til að fá aðstoð.

Kveðja,
GlingGlo

Ég er alveg sammála þeim sem hafa bent þér á að fara upp á geðdeild.

Geðdeildin er góður staður fyrir þá sem á hjálpinni þurfa að halda. Andrúmsloftið þar er ekki svona “spítalalegt” eins og margir halda. Það er meira eins og sambýli. Mér brá allavega þegar ég fór þangað að heimsækja vinkonu mína fyrir nokkrum árum. Ég átti ekki von á að það væri svona notalegt þarna. Starfsfólkið var yndislegt og vildi allt fyrir hana gera.

Þú ert sjálf komin langt áleiðis með því að viðurkenna og gera þér grein fyrir að þú sért þunglynd. En þú þarft hjálp. Lyfin er ólík, og ég trúi ekki öðru en að það finnist lyf sem þú getur lifað með. En það er mikilvægt að þú takir þau alltaf, og hættir ekki án læknisráðs. Lyf geta nefnilega villt um fyrir þér, þér líður betur og ákveður að hætta. Það er það sem margir klikka á, gera sér ekki grein fyrir því að þá fer allt í sama farið, og oft enn verr.

Þannig að, mitt ráð er að þú farir upp á geðdeild. Biðjir um að vera lögð inn í óákveðinn tíma. Þann tíma notir þú með læknunum til að finna rétt lyf, til að sofa og til að spá í sjálfa þig og finna þig.

Opnaðu þig fyrir fjölskyldunni og biddu um hjálp frá þeim. Og veistu, það er ekki mikilvægt að eiga marga vini, það er miklu mikilvægara að eiga góða vini.

ég verð að segja að við það að lesa þennan stubb þinn og svo svörinn þá verð ég dálítið sár..
það eru bara svo margir eins og við… ég neitaði að gefast upp þó það sé búið að setja mig á örorku og ég sé búin að fara í ótal meðferðir allskonar. fangelsi og geðdeildir..lifa á götunni með rónunum og allt það… málið var bara að gefast ekki upp heimurinn getur ekki án okkar verið. þessi hugsun hélt í mér lífinu í mörg ár ég hugsaði bara með mér ef ég fer þá verður heimurinn ónýtur, málið er ekki að mér væri ekki sama um mig ég vildi bara deyja og fá frið… málið er bara að sætta sig við það að heimurin geti ekki án okkar verið þó svo að við séu ekki gera neina stórkostlega hluti núna er ég komin upp og þó ég sé öryrki og verði það sennilega það sem eftir er þá er ég að gera góða hluti.. mér er held ég í fuyrsta sinn að takast að klúðra ekki öllu í kringum mig og því sem ég tek mér fyrir hendur…sjáðu bara hvað ég get gert og er að gera http://www.midstodin.is
þetta er ég að gera og þó það sé erfitt stundum þá held ég áfram og ætla að halda áfram hvað sem á dynur allt annað segjir mér það að ég sé að verða mikið veikur aftur..
ekki gefast upp þú getru gerta þetta alveg eins og ég…. það tekur bara tíma og ef þú gefst ekki upp þá skána hlutirnir..hins vegar er engin sem segir hvað langan tíma…

Mörgu merkilegu fólki leið einhverntíman jafn illa og þér.Fyrst einhver annar gat bjargað sér út úr þessu þá getur þú það.Ríkasta kona í heiminum,Oprah Winfrey,sem ég held nú ekkert sérstaklega upp á en mörgum,sérstaklega í Bandaríkjunum,finnst andlega upplífgandi,var bæði vandræðaungmenni og fituklessa.Hún er reyndar ekki enn sérstaklega spengileg,þó hún hafi skánað mikið en þetta á víst að vera heimsins ríkasta kona.Þannig að fortíðinn þarf ekki að hindra mann neitt.Svo ég nefni tvær mannesjur sem náðu báðar á sinn hátt langt,og voru þekktar sem hvorki meira né minna en núll og nix fyrir þrítugt,þá get ég nefnt Jesús Krist og Adolf Hitler,hvorugur gekk nú í skóla né gat talist efni í Herra Heim keppnina.Svo ef þig langar að verða vinsælasta eða óvinsælasta ,hmm kannski,manneskja í heiminum, heiminum eftir dauða þinn,nú eða bara ríkasta kona í heiminum,ja eiga alla vegana einhverja aðdáendur þá er af nóg af fyrirmyndum að taka.Og ef þig langar bara að verða hamingjusöm,elskuð manneskja sem ert sátt við sjálfa þig þá eru ennþá fleiri fyrirmyndir.Endilega prufaðu bara það sem þú hefur ekki reynt ennþá.Hefurðu farið á AA fundi?Ég veit um fólk sem var alkar og fíklar en fór að gera það og þá varð þetta auðveldara líf smám saman,nú og svo virkar trúin fyrir suma og ef þú heldur að þú sérst ein af þeim gætirðu reynt að hafa samband við eitthvað trúfólk,það er ábyggilega misjafnt hvað virkar fyrir hvern,málið er að þú haldir áfram að reyna.Nú ef þér leiðist þetta trúaða fólk eins og svo mörgum þá geturðu alltaf reynt að biðja til kærleikans og uppsprettu ástarinnar sjálf,hvernig sem þú skilur það,eins og ég hef heyrt að AA mæli með,og virðist það ekki síður hjálpa sumum.Ég veit um þó nokkuð af fólki sem hefur náð lífi sínu á strik aftur eftir eiturlyfjaneyslu,og þar sem þetta er orðið svo algengt hér bíst ég við að flestir aðrir Íslendingar gætu einnig tekið slík dæmi.Því miður þekkjum við flest einnig dæmi um fólk sem hefur farið hræðilega út úr eiturlyfjaneyslu og ég vil óska þér innilega til hamingju með að vera ekki dauð!Englarnir vaka greinilega yfir þér og þú ert ekki ennþá á elliheimilinu og átt framtíðina fyrir þér.Ég er kannski ekki að segja neitt nýtt,en vonandi verða þessi orð mín samt til góðs,vegir Guðs eru jú órannsakanlegir og stundum þarf maður bara að heyra eitthvað aftur,eða í dálítið öðru samhengi.
Það sem ég vil biðja þig um fyrst og fremst er að loka stundum augunum og reyna,en ekki reyna með áreynslu heldur bara svona reyna á notalegan hátt sem áreynslulaustast að finna fyrir nærveru kærleikans og uppsprettu hans,og hvernig kærleikur þessi er að vinna björt og yndisleg verk,bak við myrk tjöld lífs þíns.Ekki er allt sem sýnist,og bráðum verða tjöldin dregin frá og sýningin hefst!Þú verður að trúa því.Einhversstaðar í Biblíunni stendur að ekkert vari nema trúin,vonin og kærleikurinn.Og síðan er því bætt við að af því sé kærleikurinn mestur.Mörg trúarbrögð tala um það sama.Trúðu þessu.Áhyggjurnar,einmanaleikinn og vonleysið mun ekki vara,það er allt á förum og einugis trúin,vonin og kærleikurinn er komin til að vera.Hlustaðu,kannski geturðu ekki heyrt alla fallegu hlutina um framtíðina sem englarnir eru að hvísla að þér,en þú getur ímyndað þér það:)Svo reyndu að ímynda þér hvað þeir eru að segja.Segðu það við sjálfa þig.Elskaðu sjálfa þig.Trúðu mér,sá dagur mun koma að aðrir munu elska þig líka.Og þú verður sterkari og sterkari og vitrari og virtari meðan þú leyfir hinu góða að starfa í lífi þínu,og hindrar það ekki með vantrú og áhyggjum.Ef þú stendur þig að slíku farðu þá strax að hugsa eitthvað fallegt aftur.Ekki það að englarnir hlægja bara að þér þegar þú ert með þetta áhyggju rugl.Heldurðu virkilega að þú værir ennþá lifandi ef engum þætti vænt um þig þarna uppi?:)Hahaha,það sem henni dettur í hug,hugsa englarnir og hlægja ef þú lætur það svo mikið sem hvarfla að þér.
Láttu þig dreyma.Og láttu drauma þína rætast.En ekki líða illa þó þeir hafi ekki ræst og að það taki sinn tíma að þeir rætist.Afreksfólk er svo sannarlega ekki alltaf einhver undrabörn með fullkomna æsku,ó nei!Það er til,en það er undantekningin,ekki reglan.Kepptu aldrei við neinn nema sjálfa þig og vertu ánægð með hverja minnstu framför.Gefðu sér svo þinn tíma til að blómstra.Það er ekki rétt að reyna að toga upp grasið svo það spretti fljótar og slíta það óvart,vorið kemur á sínum eigin tíma,hægt og fallega eins og náttúran ætlaðist til þess að það væri.Elskaðu sjálfa þig og vittu að þú ert elskuð á æðstu stöðum.

Ég skil alveg hvað þú ert að fara í gegn um. Sjálf hef ég verið þunglynd til fjölda ára en leitaði mér ekki aðstoðar fyrr en fyrir 2 árum. Ég hef lennt í því líka að geðlæknirinn hrúgaði á mig lyfjunum þangað til mér fannst nóg komið og ég hætti á þeim öllum… þá fór illa, ég hef gert nokkrar mjög alvarlega tilraunir til sjálfsmorðs og núna seinast bara í febrúar og lá ég þá meðvitundarlaus á gjörgæslu í viku. Ég veit vel hvað ég er að leggja á mína nánustu og það allt saman það er bara rosalega erfitt að díla við þennan sjúkdóm þegar hann er orðinn svona alvarlegur. Desember hefur alltaf verið mér rosalega erfiður mánuður, erfiðari en allir hinir nema núna þetta árið. Ég er ólétt núna og er komin 7 mánuði á leið og ég er á þeirr skoðun að þessi ólétta er að bjarga lífi mínu, mér hefur ekki liðið svona vel í svo mörg ár að ég man það ekki einu sinni. Ég er ekki á neinum lyfjum því ég þvertók fyrir það að vera á lyfjum meðan ég er ólétt en ég er samt að hitta læknirinn minn og hann sagði nú bara við mig núna seinast að hann hefði aldrei séð mig svona, ég væri eins og ný manneskja sem er reyndar málið. En það sem að þetta hefur sýnt mér er það að það er von, það er hægt að komast upp úr þessu þunglyndi maður verður bara að vinna að því. Lyfin gera ekki nema helminginn, það er rosalega gott að fá viðtalsmeðferð ásamt lyfjum því þegar að maður ferð að tala um hlutina og krifja þá svolítið niður þá kemst maður að allskonar dótaríi sem getur hjálpað manni í batanum. Við verðum að reyna að hjálpa okkur sjálf því ef að við gerum ekkert er engin von á bata, þannig var ég lengi vel því ég hélt að það væri ekkert hægt að gera fyrir mig, ég væri bara svona, fædd þunglynd. En nei það er sko ekki reyndin. Ef að þér líður mjög illa þá skaltu ekki hika við það að fara niður á bráðamóttöku geðdeildar landsspítalans og fá að tala við lækni á vakt, ef að honum finnst ástæða til innlagnar (sem að mér finnst vera eftir lestur bréfs þíns) þá bíður hann þér innlögn. Þú ræður sjálf algjörlega hvort að þú leggist inn eða ekki en ég mæli eindregið með því. Þetta eru góðar deildir sem að eru þarna og mjög gott fólk að vinna þarna sem veit hvað það er að gera, þetta hefur bjargað mörgum mannslífum. Ekki vera hrædd við það að fara inn á geðdeild það er ekki eins hrikalegt og það sándar því þar hittiru fólk sem er í sömu aðstöðu og þú og þú hefur líka greiðan aðgang að læknum og hjúkrunarfræðingum sem eru þarna til þess að hjálpa þér. Reyndu hvað þú getur að ná þér upp úr þessu þunglyndi því að um leið og þú hefur gert það þá sérðu að lífið er alls ekki svo slæmt, það er von fyrir þig og mundu það að þunglyndi er læknanlegur sjúkdómur það er ekki í nema einstaka tilvikum sem ekki er hægt að lækna hann alveg en þá er hægt að halda honum niðri. Þetta er staðreynd mundu það og það gæti hjálpað þér að ná bata. Ég veit að það er erfitt að horfa fram í framtíðina þegar að veikindin eru að hrjá mann en reyndu samt að ná bata.

Baráttukveðjur, Jezzybelle.

Elvis2 hefur svipaða reynslu að baki og þú varðandi afeitrun semsagt, ég þurfti sjálfur að hætta neyslu vegna meðal annars þunglyndis, væri ekki hér annars.

Sjáðu til, pillur eru bara pressaður satan, ekki nota þær nema samkvæmt læknisráði og ekki nema samkvæmt ráði læknis sem er treystandi.

Jafnvægislyf gætu nýtst þér, heyrist mér, allavega tímabundið, en svefntöflur?

Fólk sem er í ójafnvægi/þunglynt á ekki einu sinni að eiga svefntöflur hvað þá að taka þær, góð þumalfingursregla er að ef það er rauður þríhyrningur á umbúðunum, þá skaltu virkilega spyrja þig “þarf ég þetta?”

Það tók mig nokkur ár að vinna á þunglyndinu mínu þannig að ég væri starfhæfur, og svo nokkur í viðbót til að verða góður af því.

Veistu, ef þú hefur lifað af jólin og áramótin (alltaf versti tíminn) þá ertu í góðum málum og það verður allt betra, trúðu því, það verður allt betra.

Ég vona að þér líði betur núna en þegar þú skrifaðir þetta.

Elvis2 kveður.