vel skrifuð grein hjá þér Arnarson.

nokkrir hlutir sem ég vildi bæta við, en það eru nú bara persónulegir hlutir sem fólk getur haft álit á eins og á öllu.
málið er að ég vil skipta þessu þunglyndi uppí 2 tegundir, önnur er þessi tímabundna, fljótt niður og fljótt upp, fólki líður alveg hörmulega og ástæðan er oftar en ekki einhver atburður , rifrildi/lát ættingja/slit við maka/missir vinnu/peningavandamál o.s.frv. og þeir sem upplifa slíkt eiga ekkert síður á hættu að gera eitthvað sjálfseyðileggjandi eins og að fremja sjálfsmorð, skaða sig félagslega með því að einangra sig en aftur á móti er þetta oftast eitthvað sem líður, þetta getur þróast í að verða alvarlegt þunglyndi, en aðalástæða (minnir mig að hafa lesið einhversstaðar) er efnaójafnvægi í heilastarfsemi. Ég persónulega hef upplifað slíkt, og það að einhver hafi verið svo glöggur að taka eftir því og fá mig til að gera eitthvað í því , s.s. að tala við geðlækni sem kom mér á lyf , er eitthvað sem ég mun vera viðkomandi æfinlega þakklátur fyrir. Svo vil ég einmitt commenta á þessa “myth” að þunglyndi sé eitthvað sem allir ganga í gegnum einhvern tímann, en það er bara ekki satt, ekki alvarlegri tegundina, þetta er svo allt annað mál að hálfa væri nóg. Það að líða illa er á skalanum 0-10 kannski 2, vera mjög niður fyrir 3-4, lát náins ættingja 5-7, lát maka 8-9, alvarlegt þunglyndi er það eina sem fær 10. Gefið að hlutir þarna á þessum lista geta komið þér uppí 10 en þá er þetta skilgreint sem þunglyndi ! Fólk jafnar sig (misvel) eftir miklar hremmingjar, t.d. lát maka, en ekki allir og þarna þarf fólk að pæla aðeins í hvað vini varðar, ef þið eigið vin sem hefur lent í einhverjum hremmingum og ykkur finnst viðkomandi eitthvað lengi að jafna sig. Sjáið hvort þið getið ekki fengið hann/hana til að skreppa til geðlæknis , einhvers sem getur tekið ákvörðun um hvort þetta sé hluti af ferli eða sjúkdómur, því þunglyndi er ekkert nema sjúkdómur, læknanlegur sem betur fer í flestum tilfellum.

3 meðferðir eru til við þunglyndi og er mikil umræða einmitt nú í gangi um hvað skuli nota, og hvort eitthvað sé skaðlegt til lengri tíma litið.
númer 1 : meðferð, tekur langan tíma en er að mati sumra geðlækna sú eina sem ætti að nota.
númer 2 : lyfjameðferð, quick fix í raun , en kemur þér á andlegt plan þar sem þú getur byggt þig upp og komið í veg fyrir að þú dettir aftur niður eftir að meðferð líkur.
númer 3 : raflostameðferð, orðin mjög vinsæl í USA, og einmitt ástæða þessarar umræðu, en hún er talin orsaka tímabundið minnisleysi, og stundum varanlegt, en á móti er þetta (eða ætti að vera ) notað aðeins þegar hinar 2 hafa ekki virkað, en alltaf er spurning um hvort hinar 2 geti ekki tekið það langan tíma að viðkomandi sé komið í ástand sem skilur eftir ólæknanleg sár á sálinni.

úff hvað maður skrifar mikið :)

Ég var greind með athyglisbrest, ofvirkni og þunglyndi fyrir nokkrum árum, og þótt undarlegt megi virðast varð ég glöð við þá greiningu.
Ástæðan var sú að alla mína hunds- og kattartíð hef ég verið þess fullviss að ég væri heimskur og latur aumingi. Ég var látin fá lyf, það tók nokkra mánuði að finna þau réttu, en nú er lífið eins gott og ég býst við að það geti orðið. Þrátt fyrir það er ég mjög viðkvæm og á það til að detta niður, en ekki eins djúpt og lengi og áður.
Það kemur oft fyrir ennþá að mig langar til þess að vera ein, loka mig inni í skáp eða fara ein upp á öræfi og þegar ég komi til baka þá verði allt orðið í lagi. Sem betur fer hefur mig aldrei langað til að deyja.