ekki spá í þessu…dont aaask :D


-



Hann dýrkaði mig, eins og gangandi guð. Hann elti mig hvert sem ég fór, og reyndi allt sem hann gat, svo að ég bara tæki eftir honum.
En ég hunsaði hann. Eða satt að segja, hataði ég hann. Ég hataði hvernig hann tilbað mig, hvernig hann veinaði og skældi yfir því að ég hunsaði hann svona.
Ég hlustaði ekki á orð hans, lét eins og hann væri einfaldlega ekki til. Ég ýtti honum frá mér, lamdi hann utan undir þegar hann reyndi að snerta mig á minnsta hátt. Kýldi hann fyrir að stara svona á mig. Sparkaði í hann bara svo að hann fyndi fyrir sársauka. Ég lét neglur mínar renna í gegnum húð hans, látandi honum blæða, horfandi á hann öskra, bara svo að hann hætti að tala við mig.
Ég man eftir því að hrækja á hann, til að sýna honum hversu aumingjalegur hann var, hann skipti mig hvort sem er engu máli…en áfram elskaði hann mig.
Ég var reið…ekki bara það heldur bálreið. Ég hafði komist á annað stig reiðinnar sem var hamlaust..og bara sisvona, vildi hann mig enþá meira.
Svo að ég hélt áfram að sparka í hann, slá hann, móðga hann…en alltaf kom hann aftur.
Svo ég sagði það….

“Ég hata þig” og horfði á hann brotna niður. Ég horfði á augun hans fyllast af tárum. Ég horfði á allar hans vonir, hjartað hans, hvern einasta part af tilfinningum hans, skyndilega molna niður í þúsund bita…og ég hafði gaman að því. Ég varð stolt af því að hafa loksins getað sært hann.

“Afhverju!? Afhverju!? Það eina sem ég hef nokkurn tíman gert er að elska þig! “ öskraði hann á mig. Ég glotti.
“Ég sagði þér það…ég hata þig..” röddin mín fyllt af fyrirlítingu og hatri. Ég man eftir því að hafa labbað í burtu, brosandi, skiljandi hann eftir einan með brostna drauma. Hann grét enþá, trúði þessu enþá ekki….en samt, fannst mér þetta ekki enþá búið, ekki nálægt því…

Allt í einu fann ég fyrir einhverjum ýta mér niður, finn nýstandi sársauka í bakinu, ég fell á gólfið og lendi á hnjánum, sný mér við og sé hann, blóðhlaupin augun full af tárum.
Hnífurinn sem hann hélt á féll á gólfið með miklum látum.
Blóðið mitt var allstaðar á honum…það lét mig brosa.
“Afhverju? Afhverju léstu mig gera þetta!?” spurði hann kjökrandi röddu. Hann greyp í hárið mitt, augun rauð. Ég flissa, blóðið gussast út um munninn á mér og allt á hann. Ótrúlega sársaukafullt að hlægja, en hann var bara svo fyndinn…svo, fyndinn.
“Afhverju!? afhverju, afhverju, afhverju, AFHVERJU!?” grét hann. Ég tók eftir því að ljósið byrjaði að dofna…líkt og litirnir fölnuðu.
Hann brást í dramatískan grát, tárin falla niður kinnar hans. Ég brosti, tennurnar mínar allar út í blóð, ógeðsleg sjón.
“Afhverju?” spurði ég, drukknandi aðeins í mínu eigin blóði. Hendur hans héldu þétt utan um axlinar mínar, en sársaukinn á því var farinn að fölna eins og allt annað.
“Afþví…að ég hata þig” hvíslaði ég. Hann kjökraði. Hann hélt mér svo fast, þrýsti mér að sér. Ef ég væri ekki svona dofin, þá kannski hefði ég tekið eftir því að hann hafði brotið tvö af rifbeinum mínum…en ég var komin of langt til að finna fyrir neinu…of langt til að heyra hann gráta….of langt til að snúa til baka….svo varð allt svart…