Það var dimmt úti. Ég sá snjóinn falla til jarðar. Mér hefur alltaf fundist snjórinn svo fallegur eins og kaka sem hægt er að borða eða setja ofan á aðra köku eða bara móta hana eins og maður vill.
Ég hljóp út og át þessar yndislegu kökur, súkkulaði kökur og rjómakökur já lífið var yndisleg klukkan 3 um nótt þann 3 desember 2012. Það var enginn úti og mér leið eins ekkert líf væri í allri götunni, allir sofandi þennan mánudag. Nema ég og brosti með sjálfum mér hálffullur munnurinn af snjó.Ég vildi ekki borða fleiri kökur og hljóp niður eftir götunni og reyndi að hlaupa í öllum snjónum þannig að ekkert sæist nema för eftir skónna mína.

Síðan varð ég ofsalega þreyttur á öllum þessum hlaupum og datt rjóður og másandi niður í snjóinn. Fyrir mér var snjórinn aldrei kaldur. Ég hef einhverneigin alltaf bara verið þessi týpa sem að aldrei verður kalt en þegar einhver hiti kemur við mann þá stýfnar maður allur upp og svitinn lekur af manni.

Já mér leið vel í snjónum, enda var ég í stóra bleika snjógallanum sem að hún amma hafði gefið mér daginn áður en hún dó í október. Ég mætti í snjógallanum í bæði kistulagninguna og jarðarförina til þessað hún gæti séð mig frá himni allur fínn í nýja snjógallanum greiddur og hreinn. Hún hefði verið stolt. Ég velti mér í snjónum þannig að andlitið sneri niður. Mér leið vel, fann notalegan kuldan leysa upp alla fituna og svitan í andlitinu mínu.

Ég fór síðan að hugsa um prófið sem að ég væri að fara í á morgunn. Þetta afskaplega próf um hvort ég kynni ekki dönsku. Danskan er nú eitt agalegasta fyrirbæri sem fyrirfinnst og ég held nú bara að við ættum að sleppa því að læra hana.Ég var svo lélegur alltaf að læra ný tungumál. Enskuna fór ég létt með að læra enda þurfti ég hana til þess að komast í gegnum allar Die Hard myndirnar.

Ég stóð snögglega upp og tók mér kúlu og ákvað að búa til snjókall á miðja götuna svo að ég þyrfti ekki að fara í prófið á morgunn eða öllu heldur gæti ekki komist. Ég var snöggur að búa til stóra kúlu af snjó enda hafði snjóa upp að
hnjám og snjórinn var akkúrat eins og maður vildi hafa hann. Ég hafði þó ekki reiknað með því að ég þyrfti að lyfta seinni kúlunni uppá þá fyrstu þannig að ég ákvað að skilja bara þessar tvær kúlur eftir og fara inn.

GUÐJÓN!!!!! öskraði mamma. Ég hafði undirbúið mig fyrir þetta og var tilbúinn í bleika snjógallanum og skónnum og húfunni minni stórkostlegu með dúskinum rauða í rúminu og henti mér útum gluggan. Ég tók snjóþotuna og brunaði niður götuna
hraðar en allir fuglarnir á loftinu. Ég fór framhjá stóri ritgerð af texta í snjónum og að mér sýndist tveimur kúlum.

12. desember 2012 og ég hafði undirbúið minn stórglæsilega skó í gluggann. og hafði lagt hinar ýmsu gildrur fyrir þennan Stekkjastaur gamla nautið. Ég átti við hann 1976 þegar ég loksins náði að plata hann til þess að fara inn í skápinn minn. Þetta var allt saman mjög vel skipulagt en þegar ég hafði haldið honum í gæslu í skápnum mínum í smá tíma þá náði hann að sannfæra mig um að þetta væri alls ekki Stekkjastaur heldur faðir minn að þykjast vera Stekkjastaur. Hann hafði verið í samstarfi við hann ég vissi það innst inni að jólasveinarnir væru klókari en þeir gæfu til kynna. Stór sleikipinni stóð upp úr skónum mínum og ég náði í hann og hleypti föður mínum út úr skápnum og afsakaði misskilningin.

En þó hef ég ekki enn gefist upp á að góma einn jólasveininn og fórna honum til þess að ég gæti síðan barist við Leppalúða sem að sveik mig 1963, 11. desember einmitt. Ég man það eins og það hafi gerst í gær. Það var kvöld og við félagarnir höfðum ákveðið að fara á okkar svokallaða fyrsta rúnt um bæinn, allt í lagi með það. En svo kom til að við sáum þennan mann, þennan undarlega, undarlega mann, okkur fannst hann svo undarlegur að okkur vantaði ekki kjarkinn til þess að kalla hann lúða. Bíllinn staðnæmdist og andlit hans varð alveg skýrt eins og nóttin svört við gluggan á bílnum. Hann sagði við okkur að koma út úr bílnum. Við þorðum ekki öðru enda hafði bíllinn stöðvast og ekki farið aftur í gang. Töfrum líkt. Hann greip í mig og horfði í augun á mér en ég í hans eina og gaut auganu á leppinn yfir hægra auganu hans. Leppalúði fyrir þig, stráksi! Hann greip í arminn á mér. Ég streyttist á móti, ég var aðeins 15 ára og hafði aldrei farið neitt lengra en gatan mín lá, ég hafði ekkert í þennan gamla tögg og ég hafði verið að drekka.

Hann dró mig uppá eitthvað fjall það var svo dimmt og það var svo mikill snjór ég held að hann hafi náð mér upp að mitti. Mér var orðið svo kalt að ég fann ekki fyrir mér lengur ég var hættur að hugsa og núna beið ég bara. Loksins henti hann mér frá sér þegar við komum inn að hellisopi. Hann fór inn en skildi mig eftir ég reyndi að standa upp en það var ekkert alltof létt þannig að ég ákvað bara að bíða og sjá hvað gerðist. Hann kom aftur út eftir bið sem leið eins og klukka að tifa. Hann kom út með 3 kosti. Ég mátti giftast konunni hans Grýlu og taka við sem lúðinn og ég myndi fá lepp skömmu áður, en þá lofaði hann á móti að hann skildi ekkert illt gera mér né öðrum að utanskildu öllum ábyrgðum Leppalúðans. Annar kosturinn var sá að ég yrði í sama ástandi og ég var núna í að fram þangað til að heimurinn endaði samkvæmt spám Mayja. Þriðji kosturinn var sá að ég myndi skora hann á hólm, ganga laus og frjáls með sigur. Ég var í engu ástandi til þess að taka þessa ákvörðun.