Ég heyrði snjóinn krauma undan fótunum á fólkinu fyrir utan gluggann á herberginu mínu, það var mjög þægilegt og rólegt hljóð. Þar til síminn minn hringdi eins og hæna að reyna að fljúga þreyfaði ég eftir símanum og beið þess að ég myndi slökkva á honum. Ætlaði mér nú að fara út að leika í snjónum en fyrst þá þyrfti ég að borða ljúffengu súkkulaði smákökurnar hennar mömmu.

Ég fór á fætur og gerði mitt og klósettinu, fór í heita sturtu og þurkaði mér með blauta handklæði, það var ískalt, og einhverra hluta vegna voru öllum handklæðunum raðað fyrir glugganum í stafla. Eftir það fór ég inn í eldhús en snjórinn hafði flætt inn um opin glugann þar og allt eldhúsið var á kafi í snjó. Já, líka smákökurnar. :’(

Eftir að hafa byggt upp sjálfstraust til að vekja þunnu foreldra mína og ganga þar inn eftir laugardags djammið, sá ég mér til undrunar ekki neitt nema hvítan snjó, í hægra horni herbergisins var snjór, vinstra megin var einnig snjór, í rúmminu, Snæfinnur snjókarl, en hann bauð mér upp á góðan dag, en ég sagði bara eins og ég gerði í vinnunni: “takk sömuleiðis”. Aðalmálið var að það sást ekki útum gluggann fyrir snjó, þannig var það um allt hús, nema í herberginu mínu, það er heilagt.

Fyrst óttaðist ég að ég gæti ekki hringt í lögregluna útaf öllum mínum apríl göbbum á þá em ég reyndi nú samt að ná sambandi við lögregluna og eða hjálparsveitirnar, en símasambandið hafði ekki náð í gegn, “líklega útaf snjónum” sagði Sherlock sem stóð við hlið mér.

Ætlaði ég mér að reyna kalla á hjálp í gegnum msn’ið mitt en mér til mikillar hræðslu og reiði var tölvan horfin, martröðin hafði loksins komið. Ég varð reiður, vægt til orða sagt, barði hausnum mínum í allt sem ég sá, jafnvel Sherlock sem hafði verið að labba á eftir mér allann tíman að segja: “hmm jááá eða nei… það gengur ekki” á mínútu fresti.

Eftir bræðikastið grét ég og grét, lamdi ég hægri hönd minni í vegginn og það heyrðist brak og höndinn datt á gólfið sársaukinn færðist yfir mig þegar blóðið streymdi út þar sem áður hafði verið öxl, veggurinn sem ég hafði barið í var jafn harður og 8 metra þykkur stálveggur, ég harkaði þetta af mér eins og þjálfarinn minn í fótbolta Doddi hafði kennt mér.

Eftir að hafa harkað þetta af mér og límt hendina aftur á með límstifti, ákvað ég að kveikja í arninum og hækka hitan á ofnunum. Fáeinum mínútnum sienna heyrðist skrölt í arninum. Ég hugsaði að þetta gæti verið jólasveinnin en miðað við daginn, þá væri það, það seinasta sem kæmi úr arninum, hugsaði ég með mér. Það heyrðist “crash!” og eitthvað rauðleitt birtist í arninum, þetta var jólasveinn, DAUÐANS!

Þessi jólasveinn kom aðeins að því tilefni að myrða barn sem hafði gert eitthvað rangt af sér. Ég hafði falið mig bakvið vegginn, eftir að sögumaðurinn sagði mér hvað jólasveinninn gerði við óþæga krakka eins og mig, og horfði á jólasveinin dusta af sér öskuna sem hafði myndast eftir að snjórinn sem barst með jólasveininum, slökkti arineldinn. Ég hefði heyrt rykkorn falla í þögninni sem kom á eftir því, í stað þess hringdi síminn minn.

Jólasveinninn brást við því og tók eitthvað upp úr pokanum sem líktist haglabyssu og skaut tvíhleypunni að veggnum þar sem ég hafði falið mig. Ég stökk frá skotunum inn í eldhús. Tók ég eldhúshnífin og faldi mig bakvið pálmatré, á meðan hlóð jólasveinninn byssuna og kom inn í eldhúsið í leit að mér. Stökk ég á hann og stakk hann í bakið 37 sinnum.

Nú varð allt rólegt og ég kveikti undir ofninum og eldaði mér lambalæri, sem ég síðar borðaði með bestu lyst, en ég hafði ekki borðað allann daginn. Fór að sofa í mínum skærbleiku rúmmfötum og dreymdi að ég hefði farið í skólann um morgunninn og komið í alla tímana á réttum tíma, þvílíkur draumur, eftir erfiðan dag.


þessi saga á að taka þátt í jólasagnasamkeppninni.