Þeir eru allir frekar mismunandi þó að Graceland sé yfirleitt talinn bestur.

Paul Simon 1972. Þó að hann sé líkastur Simon og Garfunkel efninu, með lítið annað en kassagítar og rödd, er hann samt frekar frábrugðinn þar sem hann vildi sýna og sanna að hann getur gert meira en bara lög eins og Mrs. Robinson. Upp úr því komu lög eins og Mother and Child Reuninon. Röddin er frekar stráksleg.

There goes Rhymin' Simon. Kallaður þetta vegna þess að Simon var þekktur fyrir að hafa rím í öllum lögunum sínum. Hérna voru komin fleiri hljóðfæri, aðallega blásturshjóðfæri sem heyrist best í Take me to the Mardi Gras þó að piano leiki stóran hlut líka. Frægasta lagið er líklega Kodachrome en orðið crap var blurrað út í útvarpsspilun(Paul var þekktur fyrir að vera með stundum með texta í grófara lagi í þá daga þó að það væri nú ekki merkilegt núna). Einnig kassagítarlög eins og American Tune og Something so right.

Still Crazy after all these years 1975
Frekar miklar andstæður á þessum disk sem inniheldur róleg lög eins og Night game en líka ofurhress lög eins og Gone at last og 50 ways to leave your lover.

One trick pony (1980)
Soundtrack frá samnefndri bíómynd. Frekar róleg lög með rafmagnsgítar. Late in the evening eina lagið sem náði einhverjum vinsældum.

Heart and bones (1983)
diskur sem seldist mjög illa þó að hann hafi fengið lof bæði gagnrýnenda og aðdáenda, mér líkar t.d. mjög vel við þennan disk. Þarna kemur Paul með disk eftir langt þunglyndistímabil í kjölfar skilnaðarins við Carrie Fischer og titillag disksins fjallar um það. Fullt af góðum lögum samt eins og Train in the distance.

Graceland (1986)
Langvinsælasti diskurinn. Á honum gætir mjög mikilla áhrifa frá Suður Afrískri tónlist. Sagan segir að Paul hafi labbað um götur Jóhannesarborgar og þefað uppi tónlistarfólk sem vann síðan með honum að disknum. Meðal annars var þar sönghópurinn Ladysmith Black Mambazo sem öðlaðist mikla frægð eftir diskinn. Titillagið er það lag sem Paul telur vera sitt besta verk en það fjallar einnig um skilnaðinn við Carrie Fischer. Fleiri góð lög eru t.d. Diamonds on the soles of her shoes, Crazy love vol. II, You can call me Al og Boy in the bubble.

Rythm of the saints (1991)
eftir langt hlé kom þessi plata sem er meira undir Suður Amerískum áhrifum. Bestu lögin eru líklega the cool cool river og the obvious child þó að Proof sé einnig mjög gott.

Songs from the Capeman(1996)
Lög úr söngleik sem Paul Simon setti upp um morðingja frá New York. Hann lenti í veseni með aðstandendur fórnarlambana sem fannst að morðingjanum væri idolæsaður og þurfti að hætta eftir örfáar sýningar. Frekar veikur diskur en þó með snilldar lögum eins og Bernadette (sem Paul segir að sé sitt besta lag á eftir Graceland) og Trailway bus. Frekar mikið fjallað um latin fólk.

You're the one (2000)
nýjasti diskurinn sem er með frekar rólegt yfirbragð enda Paul orðinn frekar gamall. Þó að mér líki persónulega mjög vel við þennan disk þá eru frekar skiptar skoðanir um hann. Sumum finnst hann mjög slæmur. Góð lög eru t.d. You're the one, Old (sem eldist reyndar frekar illa þó að það sé skemmtilegt fyrst) Senorita with a neclace of tears og Darlin Lorraine.



Svo er náttúrulega góð leið að næla sér bara í Shining like a national guitar sem er best of diskur. Þar geturðu heyrt vinsælustu lögin og síðan kynnt þér hin ef þér líkar við. Samt vantar alltaf mjög mörg góð lög inná svona diska og manni finnst sum ekki eiga skilið að komast á þá.