Mér finnst þetta alls ekki shocking, hann varð mikið betri þegar hann varð electric… og hann hefði alls ekki orðið jafn vinsæll, hann væri sennilega löngu gleymdur…

En Bringing it all back home er án efa lang besta platan hans :)

Hann var aldrei búaður af sviði…þær sögur eru flestar stórlega ýktar, vissulega voru hópar sem voru ekki sáttir en flestir voru ekkert að dissa hann.

Hann var náttúrulega búinn að skapa sér ákveðna ímynd á fyrri plötum, kassagítar og munnharpa, það var Dylan, einföld þjóðlög og skarpir textar. Ekki grúvuð rokklög og hljóðverstrikk.

En þetta var bara eðlileg þróun held ég, mörg þjóðlaga bönd voru að spila elektrískt svosem The Band og Byrds, ásamt því að sífellt fleiri kántrítónlistarmenn voru farnir að spila rafmagnað.

Ég hugsa að sjálft plöggið í magnarann hafi skipt minnstu máli fyrir aðdáendur Dylans á þessum tíma, það var mun frekar stefnan sem tekin var, hrátt og öskrandi blúsrokk (Maggie's Farm og Subterranean Homesick blues) og flóknar lagaútsetningar (nærri öll blonde on blonde) sem fóru fyrir brjóstið á aðdáendum. Það að Dylan hafi byrjað að spila með bandi var líka stór þáttur í þessu, hann var ekki lengur bara einn með kassagítarinn heldur var komið heljarinnar batterí fyrir aftan hann.

Æji bæta við takkinn virkar ekki.

Dylan er jafn góður elektrískur og akústískur. Trancision plöturnar tvær Another Side og Bringin It All Back Home (ath helmingur eléktrík) eru bestur. Þar sem hann er ekki alveg búinn að fullkomna þessa rafmögnuðu “stream of consciusness” tónlist eins og er á Blonde On Blonde en er samt á leið þangað.

Dylan væri örugglega ekki uppáhalds tónslista maðurinn minn ef hann hefði ekki plöggað gítarinn sinn.

fíla acoustic stuffið betur. Veit ekki af hverju, hlusta á Freewheelin' mest. Ég á samt slatta af electric plötum með honum og fíla það líka, fannst hann bara eiga heima í acoustic Folk tónlist