Hehehe… kemur næst ;)

Já, en það sem ég er að benda á að það eru flestir með allveg sterkar skoðanir (og oft á tíðum slæmar skoðanir) þegar nútíma listamenn eru að covera lög eftir gamla flitjendur, og láta ekki vita hver uprunalegi flitjandinn er.

En þetta var líka mjög vinsælt á Gullöldini og jazzinum. Þá eru öllum sama, hvort að það sé cover eða ekki.

Ég á “The Shades Of Deep Purple” diskinn (sem er fyrsta plata Deep Purple) og þar eru þeir að taka “hey joe” eins og margir aðrir flitjendur. En þeir skrifa á plötuna sem að þetta sé Deep Purple lag, sem er náttúrlega satt því þetta er þeiria útfærsla af lagi eftir William Roberts.

Jethro Tull hafa orðið það kaldir að covera classísk tónverk, eins og Bourée eftir J.S. Bach. Og gerðu þeir það allveg að sínu, ég reyndar veit ekki hvort að þeir láta vita á plötuni að þetta sé eftir Bach. En mínu mati gera þeir þetta lista vel.

Það eru ekki margir sem vita að “Summertime Blues” sem að The Who tóku oft á tónleikum sé eftir fiftís rockarann Eddie Cochran.

Janis Joplin coveraði “Me and Bobby McGee” sem er eftir Kris Kristofferson. Ég veit ekki hvort að hún lætur menn vita.

Frægast útgáfan af Jazz laginu “Take Five” er með Dave Brubeck, en það eru ekki allir sem vita að það var maður að nafni P. Desmond sem samdi það.

Þannig að covera lög og láta aðra ekki vita er alls ekkert nýtt.

Einmitt. En sumir voru hæfari en aðrir í þessu og aðrir frumlegir.

Eins og mig fynnst mjög skemmtilegt hvernig hljómsveitin Ten Yers After er að leika sér að blanda samann Jazz, blús og framsæknu sýrurokki. Útkoman er hreynn unaður að mínu mati.
Mæli með þeirri hljómsveit.