“T.d. gætu nokkrir Íslendingar stofnað Geimferðir hf.”

Ef það verður ráðist útí þannig myndi hver einasta þjóð mynda svipað fyrirtæki´. Mér finnst að hver þjóð ætti að stofna fyrirtæki sem yrði þá fulltrúi þeirra í nýlendummálum og gæti gert tillkal til ákveðið stórs svæðis á mars, miðað við fólksfjölda í landinu auðvitað.
Sameinuðu þjóðirnar ættu að vera mikilu virkari í geimmálum en þær gera nú til að Bandaríkjamen séu ekki einir í bransanum, þannig gæti þetta kerfi vikað. Þar að seigja fyirir aðlia í SÞ.
Svo væri líka hægt að stofna eitthvað heimsþing sem sæi um jafna skiftingu.

Þegar ég er að tala um langtímamarkmið ríkisins þá á ég við að ríkið sem stofnum er ekki endilega að hagnast beint til skamms tíma, heldur einhverjir aðrir í samfélagina, sem geta verið einstaklingar, fyrirtæki, menntastofnanir osfrv. Þekkingin og afurðin sem verður til við þátttöku ríkisins er almannaeign og ríkinu er í sjálfu sér sama hvar hún verður til inn og ávaxtast innan samfélagsins. Fyrirtæki verður hins vegar að læsa allt inni í einkaleyfi og verja sem framframleiðsluleyndarmál, þ.e. einoka afurðina.

Auðvitað getur ríkisvald hagað sér með sama hætti sérstaklega ef það á í fjandsamlegri samkeppni við önnur ríki, sbr. kaldstríðssamkeppni USA og USSR

Í dag virðist vera komin upp samkeppni á milli NASA og ESA. Í það minnsta utanfrá sýnist mér þetta vera heilbrigð samkeppni tækni- og vísindasamfélaga. Hún minnir meira á keppni íþróttaliða en keppni fjandmanna um heimsyfirráð. Hún virðist líka vera gefandi, þarna er tvö mjög efnuð ríkjabandalög að nýta umtalsvert fjármagn og háþróaðra tæknigetu sinnar að keppa óbeint hvort við annað, en um leið líka að skiptast á upplýsingum og samhæfi rannsóknir sínar hvor gagnvart annarri líka.

Persónulega finnst mér þetta miklu efnilegra og heilbrigðara módel en ef þetta væri sett í hendur einkafyrirtækja (þau koma auðvitað líka að verkefninu í gegnum útboð). Ég geri ráð fyrir að fleiri ríkjasamsteypur komi inn í þetta kapphlaup og þá á ég við ríki suðaustur Asíu. Hér finnst mér skipta öllu máli að unnið sé skv. hugmyndafræði og siðfræði háskólasamfélagsins, akademíunnar. Þannig nýtast kraftar einstaklinganna besta og við virkjum “brainpower” samfélagsins líka best með þessu móti.

Þar sem þú nefnir kerfishönnun þá er fyrirtækjalíkanið ekki algjörlega scalable og opið, þar sem þú leysir þekkingu inni í því. “Köll” eftir nýrri þekkingu geta bara átt sér stað innan fyrirtækisins sjálfs. Akademíska líkanað er hins vegar fullkomlega opið að þessu leiti, því köll og sköpun nýrrar þekkingar er fullkomlega opið og skalanlegt. Sem dæmi þá sitjum við hér tveir og tökumst á um grundvallar atriði í stefnumótum í geimferðarmálum. Báðir erum við algjörlega vandalausir í þessum efnum (amk ég) og ekki þátttakendur í verkefninu (amk ég). Þessi umræða okkar er hins vegar opin, allir hafa aðgang að henni. Hún hefur því alla möguleika á því að vera hluti að heildarsamræðunni um grundvallar stefnumótun í geimkönnun og landnámi geimsins. Þetta getur verið dæmi um akademíska umræðu þar sem umbunin felst ekki í efnislegum ábata, heldur þeirri umbun að fá að koma skoðun sinni, þekkingu og uppgötvun á framfæri svo eftir henni verði tekið. Mesta umbun akademíska einstaklingsins er ef hugmyndin nær að lifa innan samfélagsins og verður grundvöllur annarra hugmynda, lausna og uppgötvanna. Þetta er svipuð umbun og að eignast barn og sjá það dafna og verða að virkum þátttakenda í samfélaginu og menningunni. Afstaða einstaklingsins til afurðarinnar (afkvæmisins) byggist því á altrúískum kenndum þar sem hans eigið sjálf skiptir ekki öllu máli, endi gengi hugmyndanna.

M.