Fyrir um það bil tvemur árum hringdi vinkona mín í mig og spurði mig hvort að ég vildi fá dverghamstur. Fyrst spurði ég af hverju hún vildi losna við einn af sínum elskum. Hún sagði að dverghamstranir hennar höfðu fætt einn og þeir reyndu alltaf að borða litla barnið. Þá svaraði ég því að ég hafði alltaf verið hrifinn af dverghömstrum og vildi bjarga þessari litlu elsku. Ég talaði við foreldranna mína og þeir leyfðu mér að eiga dverghamstur. Þau gáfu mér búr og allt hitt dótið í fyrir fram afmælisgjöf. Tveimur dögum eftir að vinkona mín hafði hringt í mig, fékk ég dverghamsturinn!


Eftir nokkra daga var ég ekki að fatta hvað hann skyldi heita. Ég vildi ekki að hann hét einhverju týpísku nafni eins og Trítill. Svo heyrði ég lag í botni úr græjunum. Pabbi hafði sett engann annan en kónginn sjálfann, Elvis. Ég sá að dverghamsturinn var að fíla Elvis kallinn í botn og lék illum látum í búrinu. Hann hljóp í hjólinu þótt að það væri dagur, hann beit í rimlana á búrinu og klifraði upp húsið sitt. Út af þessari hrifningu dverghamstrins á Elvis átti hann að heita Elvis.


Síðustu tvö ár hefur Elvis og ég verið bestu vinir. Þótt að hann átti það til að kúka á mig. En núna fyrir einni viku, gerðist dálítið hræðilegt. Það var fjölskylduboð heima hjá mér. Litla frænka mín var með hann í fangi sér og stóð við útidyrahurðina. Þegar frændi minn opnaði hurðina, stökk Elvis úr fangi frænku minnar og hlj´p út á götu. Þá kom fólksbíll á fleygiferð og keyrði yfir hann.


Dagarnir án hans hafa verið hræðilegir. Hann var jarðaður daginn eftir og það var rosalega mikið fólk þarna til að votta honum ást sína.


R.I.P.
Elvis 2001-2003