Fegurþaðrsamkeppnir eru fáránlegar<br><br>kvölin,pínan ég fynn að vonnin brestur,
eingill dauðans er nú hliðinna á mér sestur,
rauð augun hafa laungunar augnaráð,
hann horfir,skoðar það sem hann hefur náð,
öll vonn er nú horfinn úr brjósi mér,
vonleisunna í gegnum augun ég sé,
anda drátur dauðans færist nær,
“allt tekkur enda” segir röd bittur en tær,
svarti-engillin réttir fram höndinna,
ég gríp í og í þeirri andadrá, gef upp öndinna,

logga sekundur lífs míns gerast aftur í huga mér,
og ég sé hvernig blaðið gegnum skinnið sker,
þesar secondur eru eins og margir klukutíamr að líða,
og ekki er blóði að látta eftir sér bíða,
ég lítí spegillin og andlit mitt blasir við,
allveg tilfinga laust, aðeins um kvíld ég bið,
allar raddirnar í hausnum á mér hrópa nú af gleði,
loksinns það sem þær voru búnar að bíða eftir skeði,
ég fell á gólfið og finn hvar stundin nálgast,
dauðinn og líf, dauðin kemur því lífið brast,
hverning gast þú látið þetta gerast,
mynnigin hverfur og ég er farinn
aldrei aftur af eiginn ofsóknum verð ég barinn,
hvíld og fryður tekkur nú við
ég á fund við himnana smið.