The Q boys var vinsælasta strákahljómsveit áttunda áratugarinns sem að flestir muna held ég eftir sem eru í eldri kynslóðinni. Í þessari grein ætla ég að fjalla um þessa snillinga.

The Q boys voru þríburar en þeir hétu Queen, Quake og Qho en eins og allir vita má skýra fólk allt í BNA og þessvegna hétu þeir þessum skrítnu nöfnum. Þeir fæddust í Texas og faðir þeirra var vinsælasti metallisti heimsins á þessu tíma hann kallaði sig “A black singing man” og var hann furðulegur á litinn, hann var röndóttur svartur og svartur! Hann fæddi þá með Axl MCmanaman sem var frekar ófríð kona sem allir héldu í rauninni að væri maður áður en hún varð ólétt. Hún var mikill áhugamaður um stafinn Q og stofnaði félög um hann sem fóru sigurför um heiminn.

Þegar Q boys fæddust voru þeir 24 sentimetrar á hæð og 12 merkur það er tali að þeir höfðu þennan vöxt af langalanga afa sínum The hunchback of empire state. Það teygðist samt fljótlega úr þeim og þóttu þeir myndarlegustu menn og byrjuðu að selja kossa á winchester torginu þegar þeir urðu 6 ára. Það varð hinsvegar ekkert vinsælt þannig að þeir ákváðu að bíða þar til þeir yrðu 19 ára og klæða sig í leður. Það gerðu þeir og varð þetta mikill hittari það streymdi fólk úr öllum stigum þjóðfélagsins til að fá kossa og báðu sumir hverjir um að vera svipaðir annars slagið og vakti það mikla lukku hjá hvorugkynþjóðinni.

Það var ekki fyrr en að Quake (lengst til hægri á myndinni) klei Qho (í miðjunni með boltann) í rassinn og hann öskraði “ÉG ER FRÁ ÍTALÍU….NOOOT” (“im from italy…..nooot á útlensku) að þeir fengu verðskuldaða athygli og maður frá Black wall útgáfufyrirtækinu veitti þeim ahygli. Þeir gáfu út lagið ”Ég er frá Ítalíu…noot“ á mörgum smáskífum og fengu mikinn pening út úr því.

Þegar þeir urðu fertugir gáfu þeir út fyrstu alvöru plötuna sína ”living under a black stone in Italy“ og varð hún ári vinsæl. Hún fékk platinum sölu fyrstu vikuna. Nú lifa þeir í hægindum í Ítalíu (þó þeir séu ekki þaðan) og panta skelfisk í hvert mál á eyjunni ”baðseyjan".

Þetta eru einir mestu snillingar seinni tíma. Í rauninni þeir einu sem ég hef haft gaman af sem ekki eru metal spilarar og eiga þeir mikla virðingu skilið.

Takk fyrir mig og lifið heil á Ítalíu
Skugginn