Já, þú ættir að hringja í vísindastofnanir á Íslandi. Og þó það væri ekki þú þá einhver af hinum fjölmörgu sem segjast vera með yfirnátturulega krafta. Eflaust hafa einhverjir gert það og greinilega ekki haft árangur sem erfiði.
Ég skil samt alveg að þú viljir ekki láta athuga þetta, ég mundi ekki vilja fara einhvert og láta afsanna helling af rugli sem ég hef verið að láta út úr mér. (Then again, ég mundi ekki láta helling af rugli út úr mér).

Ég held þú sért að rugla saman orðum. Venjulegt þýðir ekki rétt, gáfulegt, satt eða ó-yfirnátturulegur. Það þýðir bara eitthvað sem meirihlutinn er, ef 95% þjóðarinnar eru hvít þá er venjulegt að vera hvítur. Það þýðir ekki að það sé eitthvað rangt/óeðlilegt að vera svartur.
Td. var venjulegt að vera nasisti í Þýskalandi milli ‘35 og ’45, við mundum ekki kalla það venjulegt í dag. Því er afstætt hvað er venjulegt og meirihlutinn getur ekki verið óvenjulegur.

Hélstu að ég værir betri en svo að ég vissi ekki hvað ákveðin orð þýða? Whu?

„Samkvæmt skrifum þínum þarf eiginleikinn aðeins að vera sannur til þess að hann sé talinn vera venjulegur…“
Mér finnst ekki meika neitt sens að tala um að fólk búi yfir eiginleikum sem eru sannir eða ósannir. Hvað er sannur eiginleiki?

Það að hafa yfirnátturulega krafta er óvenjulegt. (Þar sem að það er ekki hægt og þá búa 0 einstaklingar yfir eiginleikanum, sem er aldrei meirihluti).

Þessi óvenjulegi hluti býr bara í hugarheimum þínum og einhverja annarra með álíka frjótt í ímyndunarafl og laka eiginleika til að skilja raunveruleikann frá ímyndum. Engum hefur tekist að sanna tilvist þessara yfirnátturulegu hæfileika. Þá höfum við enga ástæðu til að trúa því að þeir séu raunverulegir.

„Svona er lífið, engin betri en annar, nananana búbú.;)“
Uh, Norman Borlaug er betri en Pol Pot, sem dæmi.

Rökræður snúast bara ekkert um það sem “þú ert viss um”, aðeins það sem þú getur sannað. Barnaníðingar eru líka vissir um að börnin sem þeir misnota þrái að verða misnotuð. Veruleikafyrring einstaklingsins endurspeglar hans brenglaða eða sjálfstúlkaða mat á veruleikanum, ekki starfsemi veruleikans í raun. Þú ert kannski það sem þú hugsar, en ekkert hefur enn fundist sem bendir til þess að ytri veruleikinn sé það sem þú hugsar.

Já, mér finnst líka gaman að fullyrða rökstuðningslaust út í bláinn.

Ef þú lest svarið mitt vandlega tekurðu kannski eftir að ég svaraði þér, í þarsíðasta svari mínu sagði ég hvað ég teldi sönnun og í báðum síðustu svörum mínum hef ég sagt að og af hverju ég tek ekki persónulega opinberun gilda sem sönnun. Ég skal skýra með dæmi.

Ef ég segi að ég finni mjög sterkt innra með mér að Mars er búinn til úr appelsínum og þú segir að þú finnir mjög sterkt innra með þér að Mars sé búinn til úr eplum, þá væru það dæmi um persónulegar opinberanir. Augljóslega geta ekki bæði verið rétt. Nú getum við báðir stofnað trúarflokka, skrifað Samræður við Eplin og Samræður við Appelsínurnar og látið lærisveina okkar rífast um þetta á háfleygum nótum næstu þúsund árin. “Mars er jú rauður, augljóslega er hann gerður úr rauðum eplum!” gætu þínir lærisveinar sagt, og mínir myndu svara “þið flón, augljóslega eru þetta ryðrauðar appelsínur!” Það er deginum ljósara að þetta kemur manni hvorki lönd né strönd hvað sannleikann varðar. En á meðan fólk tekur umræðuna alvarlega þá er einhvern veginn eins og maður þurfi að virða þá skoðun fólks að raunveruleg rökræða eigi sér stað, þegar allir stjörnusjónaukar sem beint hefur verið upp í himingeiminn benda til þess að engan Mars sé þar að finna.

Nú gætirðu sagt að algyðistrú sé öðruvísi, því svo margir finna fyrir þessari “nirvana” tilfinningu. En það er ekkert merkilegra við það en að allir finna fyrir þessari “hamingju” tilfinningu, nema að ekki jafn margir (en þó nokkrir) segja hamingju “snertingu guðs” eða þvíumlíkt. Þrátt fyrir að efnislegar skýringar fyrirfinnist fyrir henni. Það segir ekkert um guð að fólk geti fundið til nirvana. Það segir sitthvað um heilastarfsemi manna.

Þótt nirvana sannfæri mig ekki þá er ég búinn að benda á hvernig almættið gæti sannfært mig. Það að Walsch búi til afsakanir fyrir hendur almættisins um af hverju það sé ósannanlegt breytir því ekki að það er eftir sem áður ósannanlegt. Og það er jafn gagnslaust að rökræða um ósannanleg almætti eins og um ósannanlega tepotta og einhyrninga. Ef þú trúir á ósannanlega hluti þar til þeir verða afsannaðir þá sé ég ekki hvernig þú ákveður hvaða ósannanlegu hluti þú trúir ekki á. Ef þú tekur persónulega opinberun gilda sem sönnunargögn, af hverju tekurðu þá ekki persónulegar opinberanir kristinna, múslima, ásatrúarmanna og vísindakirkjumanna gildar? Ef þú segir að þeir sjái allir mismunandi hliðar á sama algyðisalmætti, þá er það bara enn ein óstaðfesta fullyrðingin.

Þú tekur fram annars staðar að trúleysingjar líti flestir á þetta guðsmál sem “stærðfræðilega sönnun”. Fyrir utan það að þetta sé órökstudd fullyrðing þá get ég fyrir mitt leyti alveg sagt að ég lít ekki á marga hluti sem fullkomlega sannanlega, einmitt vegna þess að það er ekki hægt að gefa sér forsendur um raunheiminn á sama hátt og er gert í stærðfræði. Ég tel ekki fullvíst að ekki sé til guð, en mér finnst það rosalega ólíklegt - á sama hátt og mér finnst rosalega líklegt, en ekki víst, að ég lifi á jörðinni en ekki í The Matrix.

En svo við snúum okkur aftur að Appelsínu-Mars vs. Epla-Mars. Vísindalega aðferðin sker úr um slík deilumál óhlutdrægt. Ef engin gögn eru fyrir hendi, eins og í tilfelli guðs, þá er sú kenning einfaldlega lögð til hliðar og þess beðið að gögn komi í leitirnar. Sú er staða allra guða sem ég hef heyrt lýst hjá mér. Ég lít ekki á þá sem afsannaða, á sama hátt og ég lít ekki á tilvist einhyrninga sem afsannaða. Ég geri ráð fyrir og trúi á kenningar sem halda fram einhverjum "jákvæðum“ eiginleika um alheiminn og eru svo prófaðar. Með ”jákvæðum eiginleika" á ég við að kenning er sett fram um tilvist einhvers, ekki um skort á tilvist. Þetta er náskylt aðferðafræði sannleiksbyrðinnar.

Auðvitað geta verið herkir í vísindalegu aðferðinni, en síðar meir er bent á þá og þeir leiðréttir, ef ekki um leið. Hörð gagnrýni eru fyrstu viðbrögð við hverri umfangsmikilli vísindakenningu, og aðeins strangar prófanir færa hana í almennt samþykki. Trúarbrögð starfa þvert á móti á þeirri forsendu einni að aldrei megi prófa kenningar þeirra, og finna upp ótrúlegustu afsakanir til að koma í veg fyrir að þau verði afsönnuð. Tilvitnunin þín úr Samræður við Guð er bara önnur slík afsökun.

Algyðistrú er ekki undanþegin sannleiksbyrðinni sem þú segist þekkja svo nákvæmlega. Hvernig veist þú að Samræður við Guð séu áreiðanlegar upplýsingar um eiginleika heimsins, en ekki Silmerillinn, Mormónabók eða Spiderman blöðin?