… gera væntanlega þá kröfu að viðkomandi starfi í geiranum. Vesenið hérna er að fólk vill væntanlega EKKI að stéttarfélag semji um laun sín. Laun ráðast svo mikið af því hversu mikið fyrirtæki vill halda í starfskraftinn og ég sé ekki hvernig hægt er að staðla einhverja samninga.

Önnur réttindi? Eru þau ekki bara sama mál, þetta er svo mismunandi á milli fyrirtækja að erfitt verður að fá einhverja mynd á samning.

túkallinn minn.

Ég sammála því að það þarf að stofna þetta félag.

Ok, las greinina um lögverndun og skil nú hvað þið eruð að fara, stofna félag fyrir þá sem vinna við hugbúnaðargerð og eru ekki í FT.

Ég held að tilgangurinn með FT sé einmitt að greina menntaða tölvunarfræðinga frá þeim sem hafa minni menntun en vinna sömu störf, þ.a. FT á örugglega ekki eftir að rýmka sínar reglur mikið.

Það er auðvitað barn síns tíma, að bara þeir tölvunarfræðingar sem útskrifast úr HÍ verði sjálfkrafa félagsmenn, þar sem a.m.k. 2 aðrir skólar útskrifa B.S. tölvunarfræðinga (HíR og HA, kanski fleiri).

Með kerfisfræðinga og aðra sem ekki hafa rétt til inngöngu, þá eru þeir auðvitað innan ramma stóru verkalýðs- og stéttarfélaganna, ég veit ekki hvort þeir séu nógu fjölmennur og vel afmarkaður hópur til að mynda félagsskap um sérstöðu sína.

Eina leiðin til að finna það út er að boða fund og sjá hver áhuginn er, allavega er klárt að margir eru starfandi við fagið sem eru ekki gjaldgengir í FT, og sennilega er það þessi sami hópur sem svíður hvað mest að bransinn er í lægð.

Allavega, félagsskapur er af hinu góða, hvort sem hann er um lögverndun, stéttarfélag eða bara halda saman, drífiði bara í að skoða málið og gangi ykkur vel.

massi

Ég held að ég verði að fá aðeins meiri útskýringar á svari appeal við þessarri grein.

1. Hvernig segirðu að maður sem ekki hefur lokið framhaldsskóla sé meira ‘menntaður’ en útskrifaður tölvunarfræðingur?

2. Í framhaldi af nr 1. hvað telur þú flokkast undir menntun (starfsreynsla og þekking er ekki það sama menntun).

3. Hefurðu einhverja hugmynd um hvað mörg forritunarmál eru til? Ég hef enga hugmynd um það en veit þau skipta þúsundum og ég er nokkuð viss um að enginn kunni ‘meginþorra þeirra’.

4. Reynsla og þekking hefur mikið að segja, þess vegna reyna menn að átta sig á hver hún er hjá umsækjendum um störf. Hvernig er hægt að vega og meta þessa þætti hjá umsækjendum sem þú þekkir ekkert til? Allir fyrri yfirmenn gefa meðmæli ef þess er óskað, bjóðast meira segja til þess um leið og þeir afhenda uppsagnarbréfið! Námskeið hafa eitthvað að segja, en hversu margireiga a.m.k. eina viðurkenningu um að hafa sótt námskeið og samt ekki skilið baun á því? Maður fær samt viðurkenninguna.

5. Skoðum dæmið út frá þeim sem er að velja í starfið, hvorum umsækjanda á starfsmannastjórin að velja:

a) Þann sem ‘segist’ hafa verið í bransanum í 20 ár (nánast allan þann tíma sem tölvubrannsinn hefur verið til) og kunna ‘meginþorra þeirra forritunarmála sem til eru’ og hafa ‘tekið þátt í risastórum forritunarverkefnum fyrir stærstu fyrirtæki landsins’.

b) Þann sem er nýútskriðinn ú háskóla, hefur alla grunnþekkingu á tölvum og forritun á hreinu (það sem honum var kennt) og hefur gæðamerkinguna ‘Tölvunarfræðingur’.

Svarið er ekki einfalt og fer að mestu leiti eftir því hverju er verið að leita að, en að sjálfsögðu gerum við þá kröfu til ríkisins að öll störf séu auglýst og hver umsækjandi veginn og metinn eftir staðreyndum, háskólamenntun vegur þar þungt.

6. Svona að lokum, viltu ekki nefna einhverja sem hafa verið að kenna tölvunarfræðikúrsa og ekki lokið framhaldsskóla. Þótt ég finni ekkert að því að menn með sérhæfða þekkingu miðli henni til háskólanema þá man ég ekki eftir neinum slíkum úr mínu námi (nema kanski einhverjum dæmatímakennurum). Hverjir heldurðu annars að hafi kennt fyrstu háskólastúdentunum, sennilega einhver á háskólamenntunar, eða hvað?

massi

Sem betur fer fyrir bæði a og b þá eru fyrirtæki með mismunandi þarfir. Það getur enginn neitað því að í fyrstu þá lítur a betur út heldur en hinn nýútskrifaði b. Reynsla er ómetanleg og auðvitað er fljótlegra að a þjálfa upp í nýja starfið. En a getur líka haft ýmsa uppsafnaða bad habits sem er erfitt að losna við. B er nýr freskur og getur verið mótaður til að gera ýmislegt sem hefur komið fram á seinni árum að vera góðir siðir (má kannski nefna documentation sem eitt lítið dæmi sem er ekki hægt að fá margan vanan forritarann til að gera…gæti haldið lengi áfram). Góð tölvunarfræði menntun kennir manni líka ekki forritnarmál heldur problem solving og grunninn til þess að læra nýja hluti á þessu sviði. Sá sem hefur lært sjálfur fullt af forritunarmálum vantar oft þennan grunn.

Nú er ég ekki segja að allir sjálfmenntaðir tölvugaukar vanti þennan grunn. Það eru auðvitað alltaf nokkrir sem læra þetta líka sjálfir og verða alveg jafngóðir (eða betri) og skólamenntað fólk. Þetta er bara alveg eins og með það að sumt skólamenntað fólk verður aldrei alvöru tölvugaukar:)

Stéttarfélög eru alltaf af hinu góða ef þau eru notuð rétt. Viljið þið engin stéttarfélög… kíkið þá á Bandaríkin! Það er ekki mikið af stéttarfélögum þar og enda er fólk þar alveg gjörsamlega réttindalaust í sambandi við uppsagnafresti. Allt undir fyrirtækinu komið hvort fólk fær sumarfrí og svo mætti lengi telja. Þau örfáu stéttarfélög sem eftir eru þar eru löngu búin að skjóta sig í fótin með fáránlegum kröfum (fólk er hundskammað ef það þrífur eftir sig á til dæmis verkstæðum af því þá er það að taka vinnu frá öðrum og önnur slík vitleysa). Stéttarfélögin heima á Islandi virðast vera mun betri en þar og því sé ég ekki neitt af því að einhver fylgist með lágmarks réttindum og kjörum. Það snýst bara allt um gamalt máltæki sem ég met mikils “Allt er gott í hófi”.

Ég lít bara þannig á að það þurfi ekki að ákveða launin mín fyrir mig, heldur vill ég ná samkomulagi um þau við vinnuveitanda minn. Einn helsti kostur þessa geira er nákvæmlega það að ekki sé búið að búa til einhverjar viðmiðunartölur eða samninga um kaup og kjör manna. Það þýðir að sá sem stendur sig vel, geti fengið hærri laun, og einnig að “startup fyrirtæki” (sem eru fjölmörg) geti borgað lægri laun en gengur og gerist, en bæti mönnum það upp með hlut í fyrirtækinu sjálfu, og öðrum hlunnindum.
S.s. í dag er þetta mjög sveigjanlegt og þægilegt í raun fyrir flesta. Það hallar kanski helst á hjá þeim sem eru algjörlega ómenntaðir, eða með littla/enga reynslu (ný útskrifaðir). Það er líka eðlilegt að ómenntað fólk sé ekki með hærri laun en meðal-verkamaður eða skrifstofublók, það bara vill þannig til að þegar uppsveifla var í þessum bransa þá voru borguð hærri laun en þurfti til þessa hóps, ástæðurnar liggja mun frekar í því að stjórnendur hafi viljað gera sínu fólki vel á meðan þeir gátu, og eins að halda í það, á meðan skortur væri á þessum vinnumarkaði.

Ég bendi á að viðmiðunartölur úr kjarasamningum annara stétta eru oftar en ekki lægri en það sem maður vill fá, t.d. læknar, unglæknar,hjúkkur, flugfreyjur, verkamenn og svo framvegis, svo ekki sé nú minnst á kennara.

Tilfellið er að fyrirtækjum henntar vel að greiða eftir kjarasamningum, því þeir eru oftar en ekki lægri en það sem annars hefði umsamist manna á milli. Ef þeir hefðu gert það, hefði launaskrið í þessum bransa aldrei orðið jafn mikið og raun bar vitni. Það kom sér að öllum líkindum vel fyrir þá sem störfuðu í bransanum, og jú sogaði inn fullt af fólki með enga menntun og littla sem enga reynslu, þeim til góða.

Ég bennti á að VR þjóni þeim tilgangi að vakta hagsmuni sinna félagsmanna, t.d. ef þeim er sagt upp, eða ef fyrirtæki fer á hausinn, koma þeir á svæðið, útvega lögfræðiþjónustu, og hjálpa.

Einnig leigja þeir út sumarbústaði, veita styrki til íþróttaiðkunar og margt margt fleirra.
Sjálfur er ég félagsmaður í VR, þó það hafi aldrei reynt á þjónustu þeirra þá geri ég ráð fyrir að það gæti komið að því fyrr eða síðar. Ég vill hinsvegar alls ekki að þeir semji um launin mín, því þar vill ég hafa alla möguleika opna.

gott í bili.
-carvel



ahem, Aðalmálið er s.s. þetta : þegar þessi atvinnugrein þroskast eins og hún hefur gert nú þegar, þá fækkar störfum í henni og minna menntaða og reynslu minna fólkið er látið detta út, þau fara þá bara og mála veggi eða múra gólf. Það er eðlileg þróun og þegar kemur að mér að fara út úr þessum bransa, þá dríf ég mig að halda áfram í skóla og reyna að auka verðmætin í mér á einhvernhátt, svo ég verði verðmætari starfsmaður fyrir vinnuveitanda minn.