Já segðu!
Fyrst þegar ég kom út til Sikileyjar, þá var ég hvít eins og næpa, hafði verið veik í einhverjar vikur og hafði lítið farið út, og auk þess var þetta um vorið, þar sem vetrarliturinn var þokkalega farinn að láta á sjá.
Fyrst um sinn þegar ég skrapp í gönguferðir og svoleiðis, þá var gjörsamlega starað á eftir manni, flautað og …já maður vakti s.s. mikla eftirtekt, en eftir að vera búin að liggja nánast allt sumarið niðri á strönd, og komin með soddan ljóst kakótan, það var maður farinn að falla nokkuð í hópin og sem betur fer voru kallarnir hættir að veita manni þessari perra eftirtekt. Já, og eins og þú segir, var markaðsfólkið farið að þekkja mann.

Þvæla.