Tja, það kæmi mér reyndar ekki á óvart þó Síminn ætti einkarétt á orðinu “Síminn” og RÚV einkarétt á orðinu “Sjónvarpið” (ath. bæði með stórum stöfum). Það þarf oft ekki mikið meira en muninn á stórum og litlum staf, þar sem lítill stafur segir almennt frá, meðan stór stafur merkir sérnafn.

Frelsi eitt og sér á fjarskiptamarkaði er heiti á þjónustu sem er í boði hjá Símanum.

Það að Og Vodafone kalli þjónustu sem er hliðstæð eða eins og þjónusta hjá Símanum og er á sama markaði getur varla talist eðlilegt.

Orðið Frelsi er vörumerki, vörumerki sem á við ákveðna þjónustu.

Þegar þú ferð í sjoppu, til að kaupa skafkort til að hlaða inneign á fyrirframgreidda símakortið þitt, þarftu að bijða um Frelsi frá Símanum eða Frelsi frá Og Vodafone.

Coca Cola er lögverndað vörumerki yfir gosdrykk. Pepsi Cola er drykkur af gerðinni Cola drykkur, en eigendum þess datt ekki í hug að reyna að kalla drykkinn Coca Cola því það var fyrir á markaðnum. Þessvegna getum við farið út í sjoppu og beðið um Pepsi eða Kók. Þessvegna þurfum við ekki að biðja um Coke frá Vífilfelli og Coce frá Egils.

Frelsi er ekki eina orðið sem er lögverndað vörumerki. Vörumerki eru notuð til að aðgreina vörur. Hvað mynduð þið segja ef það væri hægt að kaupa Toyota Golf? Eða Mitsubishi Corolla? Væri það ekki svolítið skrýtið?