hmm samkvæmt mínum bókum nefnir Eliphas Levi það að nornirnirnar dýrka Geitina af Mendes… þetta kemur m.a. fram í The Black Arts.
Robert Masello talar hinsvegar um það að upprunarlega dýrkuðu nornir Diana og Hecate, þ.e. í grískri goðafræði. En þegar talað er um miðaldir þá fer hann útí Satan eða Djöfullinn sem ég persónulega er mjög ósammála því að trú mín segir að Satan er ekki það sem við þekkjum sem djöfulinn en það er önnur saga… <br><br>Azmodan.

“Like A Bat Out of Hell Ill Be Gone When The Morning Comes…”

-Nice Guys Anonymous-
#nga.is

ÞAð er guð ekki heldur.

Það er nú afar hæpin fullyrðing að kirkjan hafi búið djöfulinn til. Nema þá að kirkjan hafi um leið búið alla Biblíuna til.

Hins vegar er sú mynd sem flestir hafa af djöflinum komin úr grísk-rómverskri goðafræði. Forn-grikkir trúðu að til væru satýrar (eins og sá sem við sjáum þjálfa Herkúles í samnefndri Disney-mynd), og einnig að til væri guð að nafni Pan. Sá guð var með geitafætur, og stundum með geitarhöfuð líka. Af nafni hans eru svo dregin tvö orð, panflauta (en hann spilaði mikið á þær) og paník (en hann stundaði einmitt grimmt að hræða fólk). Prýðisefni í djöful.<br><br>Þorsteinn.

Dísa - Guð faðir, skaparinn skapaði djöfulinn líka - Lúsifer sem var ljósengill (enda blekkir hann enn í dag með ljósadýrð og glamör) og stjórnaði lofgjörð Drottins. Hann féll hins vegar og og birtist okkur sem satan, djöfull, höggormur og dreki. Hann strærsta og besta lýgi er að hann sé ekki til en hann getur aðeins logið, stolið, slátrað og eytt. Dýrð sé Drottni!

Sko… Þetta er nú ekki alveg rétt hjá þér. Nornir dýrka hinn hyrnda guð. Hann má rekja til Pan eða Dýonýsus. Pan var hálfur geithafur og þar af leiðandi með horn, hala og klaufir. Þegar ný trúarbrögð taka við, eins og kristni af heiðni, þá verða guðir hinna gömlu trúarbragða oft djöflar hinna nýju. Þegar kristnin kemur til skjalanna munar það ekki miklu fyrir hina heiðnu, því Jehóva var bara einn guð í viðbót. En kirkjan fór að fordæma allt það sem hinir heiðnu stóðu fyrir. Þeir höfðu marga guði en í kristninni mátti bara hafa einn. Þeir höfðu frjósemishátíðir og fögnuðu hinu kynferðislega en kirkjan fordæmdi það. Þeir höfðu bæði gyðjur og guði en kristnir höfðu bara guð og konan átti að vera undirgefin manninum og mátti eiginlega ekki gera neitt. Ljósmæður voru sakaðar um að vera nornir, því þær ógnuðu stétt karlmanna með þekkingu sinni. Svona mætti lengi telja. Margir voru ranglega ásakaðir um að vera að vera nornir og bæði kristnir og heiðnir voru hengdir eða brenndir á báli. James konungur í Bretlandi á tíma rannsóknarréttarins (sem sá um að dæma nornir til dauða) lét breyta einni klausu í biblíunni til að réttlæta nornadrápin. Það stóð upphaflega “Thou shalt not suffer a poisoner to live” eða þú skalt ekki leyfa eiturbyrlara að lifa, og breytti því í “Thou shalt not suffer a witch to live”, eða þú skalt ekki leyfa norn að lifa. Þetta gat hann því upprunalega textinn, sem var á forn-grísku eða eitthvað svoleiðis hafði þann galla að orðin geta þýtt svo ofsalega margt og því í rauninni hægt að þýða biblíuna á fleiri en eina vegu. En auðvitað eru nornir ekki djöfladýrkendur, því þær eru heiðnar og trúa þar af leiðandi ekki á djöfulinn. Djöfullinn er algerlega kristið hugtak. Með því að segjast dýrka djöfulinn þá væru þær í rauninni kristnar, en ekki öfugt.

Kveðja,
Divaa