smá trúmálapælingar.

ég er trúaður, deal with it.

en however, ég er ekki einn af þessum bókstafstrúarmönnum sem segja að guð hafi skapað manninn og adam og evu og allt það bullshit. held að biblían, og gömlu trúarbrögðin öll hafi verið fyrstu tilraunir mannsins til að svara spurningunni um tilgang lífsins.

ég trúi ekki á vísindin, því það er ekki hægt að trúa staðreyndum. ég trúi, að guð sé eitthvað sem við mennirnir höfum skapað til þess að leita til og til þess að hjálpa okkur að skilja okkur betur.

samt á einhvern undarlegann hátt, trúi ég. ég trúi að það sé eitthvað meira í okkur en bara prótein og taugaboð, eitthvað sem tengir okkur við náttúruna,umhverfið, og hvort annað. og ég kýs að kalla það guð. ég tilbið ekki guð, því að guð er bara samansafn af mínum einföldustu hvötum og þrám, og veit alveg hvað ég þarfnast. Og já, ég þoli flesta, FLESTA presta ekki. sumir eru góðir “leiðtogar” sem sameina okkur og styrkja í trúnni, en flestir eru of. of mikið eitthvað. Mér finnst að hver sem tilbiður, hvað sem hann er að tilbyðja eigi að gera það í hljóði. hvaða guð sem þú ákallar, þá gerir þú ráð fyrir því að hann/hún sé almáttugur og því þarf hann/hún ekki að heyra orðin til að skilja merkinguna.

bara smá sona.