Trúir þú á eitthvað eins og Satan eða Djöfulinn?
Ég er ekki viss, kannski er það bara í formi illskunar …

Amms

Þú ert ekki Guðsmaður ef þú treystir á hann til þess að hjálpa þér í öllum stundum. Hann hjálpar þér þegar mikið liggur við og að þú átt eftir að klúðra þessu, eða þegar þú getur ekki meira.

“Þannig við ákveðum að búa til drullupoll sem maðurinn getur stigið ofan í og óhreinkað fötin sín.
Maðurinn stígur ofan í hann, óhreinkar fötin sín og verður leiður, óhamingjusamur.
við setjumst aftur í sófann, hlæjum dátt og hugsum: Hann lærði nú af þessu.”

Held ég hafi sagt þér þennan áður. Við verðum að hafa val. Annað er ekki frjáls vilji.
“Á ég að slá blettinn fyrir mömmu ókeypis, hjálpa ömmu yfir götuna þarna hinum megin eða fara út með ruslið? Æ, ég nenni því ekki. Mig langar til að gera eitthvað sem mér finnst skemmtilegt. En, heyrðu, bíddu, ég get það ekki. Ég get bara gert það sem er gott.”

Hverfispresturinn sagði mér eina dæmisögu, hún var um prest. Hún hljómar svona:
Einu sinni var prestur. Hann hafði alltaf haldið messurnar og aldrei logið. En einn góðan sunnudag langaði hann svo til þess að fara í golf. Svo, hann hengdi upp miða fyrir framan kirkjudyrnar, og þar stóð:

“PRESTURINN ER VEIKUR. KOMIÐ NÆSTA SUNNUDAG”-

Og núna gat hann farið í golf óhindraður. Og, vá, hann fékk fimm holur í höggi í röð, og það af löngu færi á stórum velli. “Bæði vinurinn og Guð eru með mér” husagði hann glottandi.
Svo næsta sunnudag var aftur sunnudagsmessa og hann ætlaði að segja öllum hvað hann hafði verið góður á golfvellinum síðasta sunnudag. En þá rann það upp fyrir honum; hann hafði sagt öllum að hann hafði verið veikur, ekki gat hann sagt öllum að hann hafi bara verið ða hangsa á golfvellinum allan sunnudaginn. Hann gat ekki sagt neinum. Þetta var svo lítill hverfisbær, allir þekktu hann, enda var hann eini presturinn í bænum. Hann gat ekki sagt neinum! Þvílík hörmung. Enda þurfti hann líka að keyra langt fyrir utan bæinn á sinn einka golfvöll svo ekki sæist til hans spila.
Guð refsar og kennir manni ekki alltaf á þann hátt og þú heldur. Ég læra einnig mikið af Guði.
Ef ég t.d. myndi fara í partí þegar það væri próf daginn eftir, ég ekkert búinn að læra undir það, og svo kemur prófið og ég fæ hríðlága einkunn. Guð hjálpaði mér ekki þarna því hann vissi að ég yrði að kynnast þessu til að vita hvernig það er. Ég er viss um að hver sá sem er með greindarvísitölu hærri en 2 mun fatta það.

Ef allt illt verður afnumið, er þá einhver leið til að vanþóknast Guði? Fólk verður að hafa val. Annað væri ekki sanngjarnt.

“Af hverju skapaði guð lærdóminn? Af hverjum þurfum við að læra, af hverju vitum við bara ekki?”
Finnst þér ekki gaman að læra?

“Það er leikur að læra, trallallallallallaaaa…”

Guð kann að hafa skapað vont, en það var Lúsífer sem setti það í gang, með því að tæla Evu með epli af trénu.

“Nei veistu, ef guð væri til væri hann ekki svona mikill fáviti eins og þú ert að halda fram?”
Það kemur ekki neinst staðar fram í svörum mínum að ég segi að Guð sé fáviti. Það eina sem ég er að segja er það að Guð sé að reyna að kenna ykkur… hræddur um að þú fáir ekki upprisu.

Og bara til að svara einni aukalegri spurningu hjá þér sem mun örugglega vakna síðar eða hefur gert það, “af hverju fara bara 144þúsund til Guðs, af hverju er hann svona vondur?”

Þessi 144þúsund munu fara til himnaríkis að stjórna með Jesú. Við hin, sem Jesú velur (öll sem erum hjartahrein) munu rísa upp og endurbyggja jörðina þegar hinir óhreinu munu tortíma sér.