Já glösin hreyfast af sjálfu sér, svo til, þetta er mjög skrítin tilfinning

það skiptir lang mestu máli að vera rólegur og óhræddur innra með sér. ÞÁ GETUR EKKERT GERST. Ég tala sem manneskja með mikla reynslu, ég fór mörg hundruð sinnum í andaglas þegar ég var á aldrinum 10-15 ára og aðeins einu sinni upplifði ég eitthvað neikvætt, en það var ekki fyrren eftirá sem ég varð meðvitað hrædd. Ég var líka alin upp af mjög góðri ömmu sem bað fyrir mér og signdi mig í bak og fyrir og ég trúði því frá upphafi að ég hefði Jesú mér við hlið og væru því allir vegir færir. Ég hefði gerst trúleysingi um leið og ég hefði viðurkennt eitthvað “vald” frá andaverunum.

Okkur stafar bara hætta af þeim ef við erum óttaslegin og óörugg. Þetta eru lægri verur en forfeður okkar sem koma fram, ef einhver segist vera einhver dáinn sem þú þekkir eða veist um, þá er það grín. Andarnir geta verið mjög spaugilegir en það er pirrandi þegar þáttakendurnir hlaupa á eftir svoleiðis og spyrja nánar útí það. Það er bara ljótt.

Ekki heldur halda að þú verðir að signa þig eða blása í glasið áður en þú byrjar andaglasið. Ég hef séð fólk (litlar stelpur) fríka yfir því að það geymdist að fara með bæn og eitthvað svoleiðis, það er bull, þú veist innra með þér hvenær þú ert tilbúin og ekki of hrædd og það er nóg. Bænir og slíkt er samt bara góð viðbót, að sjálfsögðu.

Kíkiði endilega á bloggið mitt ef þið hafið tíma; www.blog.central.is/mimisbrunnu

Well, when you're full of spirits from a whiskey bottle you can see all sorts of thing moving that oughtn't be moving lady!

Hahahahaha, ég held að þetta sé það fyndnasta sem ég hef lesið á huga :') Hahahahahaha

andinn nýbúinn í sturtu?