Jább, mig dreymdi áðan svona draum sem ég.. tjah, get ekki gleymt, finnst hann svolítið spes og í endann var þetta bara orðin martröð og já.. ég man hann og skrifaði hann niður og sendi hann hingað inn, joyful! :)

Allavega þá var draumurinn þannig að mamma og pabbi komu inn til mín og sögðu við mig að við værum að fara á mót. Og sögðu svo eitthvað nafn, sem mig minnir að hafi verið Hildur, og spurðu hvort það væri ekki allt í því fína ef hún kæmi með, ég spurði auðvitað afhverju hún þyrfti að koma með til að vera með mér því ég þekkti hana auðvitað ekki neitt, en þau sögðu að við gætum ekki farið á þetta mót nema við værum 4. Svo er ég komin á þetta mót, sem mamma og pabbi útskýrðu fyrir mér að væri matarmót fyrir fullorðna og lúðrasveitarmót fyrir krakkana. Þau rétta mér tvo síma sem ég á að vera með og henda mér inní einhvern sal og ég er ein, ég man ekkert eftir þessari stelpu með mér einhverntíman í draumnum. Svo sest ég niður og mér er réttur saxafónn, sem ég kann auðvitað ekkert á nema að blása í. Og ég er að reyna að gera eitthvað viturlegt með honum þegar strákur á bakvið mig, með einhverjum fullt af krökkum, ekki beint frýnilegur að sjá, þekki hann samt ekkert í real life, kannast ekkert við hann, stendur upp og segjir yfir allann krakka skarann (sem var ekkert lítill)

‘Þessi stelpa spilar einsog brandari’

Vinahópurinn hans hlær, ekki allur salurinn.
Svo stend ég upp á móti, ekkert voða ánægð með þetta komment.

‘Nei vinurinn. Eini brandarinn hér, ert þú.’

Allir deyja úr hlátri, og drengurinn er víst voða niðurlægður. Síðan sé ég svipinn á honum og ég sé alveg hrikalega eftir því sem ég var ný búin að segja, og ætla að labba uppað honum og segja fyrirgefðu… en einhver stelpa hrindir mér bara í burtu.

Svo er ég að labba og flestum krökkunum í þessum vinahóp er bara illa við mig, ég missi mig nefninlega oftar en bara þetta skipti og segji eitthvað niðurlægjandi… sem ég sé alltaf jafn mikið eftir og ætla að biðjast afsökunar en mér bara hrinnt í burtu.

Svo kemur að því að ég kemst að tali við einn strákinn úr þessum vinahópi og segji

‘Þetta er voðalega leiðinlegt, ég á það að missa mig í kaldhæðninni.. mér finnst þetta voða fyndið en ég veit að ég ætti að vera nærgætnari… vildi óska að hann gæti fyrirgefið mér þetta’

Eitthvað í þessa áttina..
Og þá segjir strákurinn við mig

‘Komdu bara og segðu akkúrat þetta sem þú ert að segja núna.’

Svo erum við að labba einhvern langan gang, ég kannaðist við mig þar en samt ekki.. og endanum er svona stigi upp. Og allt í einu byrja ég að leiða strákinn, og ætla að kyssa hann.. en hætti við því hann er svo andfúll.

Svo er ég komin upp, og allur þessi vinahópur situr í hrúgu og er í tölvuleikjum og þessi strákur er í miðjunni. Ég reyni einsog ég get að komast að honum til að tala við hann en mér er ennþá alltaf hrinnt í burtu, svo einhvernveginn tekst mér að komast að honum en hann hleypur og ég næ að stoppa hann og segji

‘Fyrirgefðu, ég veit að ég á ekki skilið að vera fyrirgefið.. sérstaklega þar sem ég niðurlægði þig fyrir framan alla hérna… En fyrir mér er þetta bara djók, húmorinn minn er svona.. ég er bara svona kaldhæðin og ég geri mér ekkert alltaf grein fyrir því að þetta er ekki húmor allra og það fatta hann ekki allir’

Hann fyrirgefur mér og fylgir mér að stiganum og stopper þar og segjir svo

‘Þú ert voða falleg til að horfa á, en þú ert síður en svo skörp.’

Ég hef vit á því að þegja. Svo spyr hann

‘viltu koma út að borða einhverntíman?’

Og ég labba uppað honum og hvísla

‘Ég hefði gert það hefðiru ekki kallað mig heimska.’

Og labba svo niður og kemst einhvernveginn að því að þessi strákur sem ég leiddi hét Gísli, og segji svo einhverjum að skila til Gísla að hann eigi að fá sér minntu svo ég geti kysst hann.

En já, svo er ég alltíeinu á hlaupum út, og held ég báðum símunum. Á nýrri símanum er bara 1 sms, en í þeim gamla eru komin 20 og þau magnast alltaf… En þegar ég ætla að skoða þau slokknar á þeim og ég henndi þeim bara.

Svo hleyp ég eitthvert niður, og ég sé kall sem ég veit hver er og strákur sem ég þekkti í 9.bekk saman í körfubolta. Ég nenni ekkert að umgangast þá og labba bara aftur upp og kemst einhvernveginn í eitthvað blað og er bara að skoða það.

Svo sé ég þar sem neðst niðri kemur strákurinn og kallinn ú tog strákurinn er hágrátandi. Eins forvitin og ég er þá stend ég þarna ennþá og er bara að blaða í blaðinu, en fylgist samt með. Svo sjá þeir mig og strákurinn stoppar skyndilega. Ég hleyp í burtu og er komin að dyrunum að þessu húsi sem við erum í þegar kallinn er kominn að mér og hendir hníf á jörðina og sparkar honum í burtu.

‘Hann var með einhver vasahníf.’

Ég horfi á hann… Og fatta svo þegar strákurinn kemur fyrir aftann hann að eitthvað sé að fara að gerast og hamast á hurðinni. En núna kemst ég ekkert inn. Svo ég næ fljótt í hnífinn og ætla að gera eitthvað með honum, og kallinn er alveg kominn uppað mér. Ég hitti með hnífnum í augað á honum og hleyp í burtu. Lít alltaf annað slagið við því þeir eru að hennda hnífum í mig en hitta aldrei og hnífarnir magnast alltaf bara upp. Ég næ hnífinum sem þeir reyna að henda í mig og hendi til baka, en ég hitti einhvernveginn alltaf í axlirnar á þeim.

Svo er ég alltíeinu komin að gamlaskólanum mínum og þeir ennþá að elta mig og ég er á einhverri brún. Og þeir alveg komnir uppað mér, vel sjúskaðir að sjá og ég er með hnífa og reyni að hitta í hjörtun á þeim.. eeeeen einhvernveginn þá er einsog hendin á mér ýtist frá hjartanu á þeim og ég hitti einhvern allt annann stað.. svo vakna ég þegar þeir eru með alla hnófana og eru að fara að drepa mig.