Mér finnst oft eins og einhver standi fyrir aftan mig. Akkúratt á staðnum sem ég sé ekkert. Sérstaklega þegar ég er ein heima. Mér finnst það frekar óþægilegt en ég verð bara að venjast því því það fer örugglega ekkert á næstunni. En kannski er ég bara ímyndunarveik:)<br><br><font color=“maroon”>You–you bad girl, Hermione. You smoocher of evil</font>
<a href="
http://schnoogle.com/authors/cassie/DD01.html“>Saga sem ég varð háð:)</a>
<font color=”orange“><b>Tilvitnun:</b><br><hr><i>You son of a silly person!!! Your mother was a hamster and your father smelled of elderberries!!!…Now go away or I shall taunt you a second time!</font>
<font color=”teal“>”And what is this?“
”This is called a birth.“
”Ah, and what is that?“
”That is when we take a new baby out of a lady's tummy.“
”Wonderful what you can do nowadays! Carry on."
-Monty Python</i><br><hr></font