flestir trúa á einhverskonar líf eftir dauðann og ef maður pælir í því þá gæti þetta alveg verið eins og einhver draumur. kannski er himnaríki bara það sem maður ýmindaði sér að það væri. þannig að ef þú ýmindaðir þér líf eftir dauðann þannig að fullt af englu sveimuðu um og þú gætir hitt dána ástvini þá verður það þannig, og ef þú ýmindaðir þér eiktthvað annað þá vfengiru það….
annars er voðalega erfitt að finna einhverja raunhæfa kenningu um þetta, persónulega skipti ég um skoðun á fimm mínútna fresti um svona mál, þá sérstaklega líf eftir dauðann.
en hvað er þetta hvíta ljós sem margir sem hafa lent í því að vera naumlega bjargað frá dauða tala um? að ganga innní hvíta ljósið eða enda á einhverju fallegu blómabeði?

….læt þig vita um leið og ég er dauður :-)

Annars trú ég ekki á líf eftir dauðan, heldur trúi ég bara á líf og tel að það sé hægara sagt en gert að stöðva það :-)

Það gæti náttúrulega verið, en það væri ekkert skemmtilegt, nema það væri þá bara eitthvert letilíf, því mér finnst að dauðinn ætti að vera það að maður fái eilífan frið.

Ég veit ekki um ykkur en ég ætla að fara til himna þegar ég dey og hitta Guð og Jesú og englanna (og Freddy Mercury).

„Dáið er alt án drauma og dapur heimurinn".

Mig dreymir að þessari jarðvist lokinni muni ég endurfæðast eða fara yfir á næsta tilverustig. En ég held samt að þegar maður deyr þá deyr maður bara. Og kenningar um eftirlíf eru örugglega allar eftir menn sem eru hræddir við að deyja.

En kannski er gott að lifa í voninni?

Well….ég fíla heví að lifa….og myndi sennilega ekki meika að hætta því bara einn daginn…svo ég vona þokkalega að það verði líf eftir dauðann…þeas.að það verði ÉG …(fari yfir í einhverja paradís eða eitthvað þannig) frekar enn að vakna bara sem smábarn í eihverju allt öðru lífi…og t.d. þurfað læra öll basic-in attur.Hanga með fólki sem ég kannast ekki djakk við núna etc.etc.Þá myndi ég nú frekar kjósa paradís með öllu tilheyrandi.Og það yrði alls ekki gaman að vera bara enn eitt kjötstykkið nirrí kirkjugarði og allt búið.Þess vegna held ég í vonina um paradís (þótt ég trúi því nú tæplega…..)

Himnaríki og helvíti eru ekki “inni” í dag.
Þú flytur einfaldlega yfir á annan hnött.(nóg er af þeim) Ef þú hefur verið nokkuð góður, þá ferð þú á betri hnött, en annars á verri. Þetta ku vera alheimsregla, og er hreint ekki ótrúlegri an annað, og meira að segja miklu betri. Þú endurfæðist ekki á nýja hnettinum, heldur færð þú nýjan líkama eins og þann fyrri.

Ég trúi því að það sé líf eftir dauðann. Það hlýtur amk að vera eitthvað því annars væri tilveran hér tilganslaus. Líkami okkar er aðeins jarðneskur bústaður sem við höfum á meðan við erum hérna. Hann er það eina sem verður eftir þegar við erum “dáin”. En ég tel að við förum “hinummegin”, þar sem við hittum fyrir látna ættingja og vini og vinnum ýmiskonar störf. Við höldum áfram að vinna úr þeim þroska sem við öðlumst í þessu lífi og ef við viljum þá getum við farið aftur og lifað öðru lífi og náð í enn meiri þroska. Ég trúi því líka, að ef að maður er ekki sáttur við það að deyja, þá geti maður orðið fastur einhversstaðar á milli heima. Þegar ég talaði um að maður vinni ýmiss störf þegar maður er kominn hinummegin, þá á ég við td að hjálpa sálum sem eru fastar.
Þetta er það sem ég trúi á.

Ég trúi á líf eftir dauðann. Ástæðan er einföld. ég á mömmu sem er skyggn og ég hef spurt hana út í þetta. hún veit þetta. þegar þú deyrð þá ferðu inní herbergi sem er eins og sjúkrastofa og þú þarft að takast á við allt saman sem þú hefur gert í lifandi lífi. allt saman. segjum kannski að það sé eitthvað sem þú ert ekki tilbúinn til þess að sættast við sem þú gerðir í lifandi lífi. þá situru bara fastur þangað til þú sættist við þetta og hefur tekist á því.
Ef þú hinsvegar fremur sjálfsmorð, eins og vinur minn gerði því miður um daginn, þá þarftu fyrst að átta þig á því hvað hefur gerst. það getur tekið allt upp í 6 mánuði og gerir það yfirleitt svo geturu farið að ganga þessa göngu um lífið sem þú hefur lifað.
líf eftir dauðann já. ég veit að í a.m.k. 5 síðustu lífum sem ég lifði þá var ég kona. í síðasta lífi þá bjó ég hérna á íslandi. ég var dó í kringum 1700 og 1800. ég var um 100 ára gömul. ég veit þetta. því að ég spurði mömmu út í þetta og hún nefndi fullt nafn og dánarárið.
þetta er það sem ég veit. það eru kannski margir sem trúa mér ekki enn þetta er sannleikur.

kv.
spotta

Mér finnst oft hugmyndir fólks um eftirlíf vera hálf órökréttar og útópíulegar.
Sjálfur er ég viss um það og veit fyrir vissu um að það taki við eitthvað eftir jarðvistina hér. Flestir hafa einhverjar hugmyndir um það sem gæti hugsanlega tekið við og enn fleiri hafa heyrt sögur af einhverjum sem hefur talað í gegnum miðil við “látið” fólk.

En hvað er það sem virkilega gerist ?? Hér er mín kenning.

Hver einstaklingur er það sem við köllum sál. Þessi sál tekur sér bólfestu í jarðneskum líkama (hylki) til þess að taka hraðari framförum. Sálin er ekkert annað en orka. Sérstakt form af orku sem er eilíf, rétt eins og öll orka alheimsins. Það sem við köllum himnaríki er ekkert annað en “samkomustaður” fyrrnefnds forms af orku. Það eina sem gerir þessa orku einstaka er að hún býr yfir eiginleika til að þróast. Það er einmitt (maður þorir varla að segja þetta) tilgangur lífsins ; að þróa sálina (orkuna) og ná “fullkomnu orkujafnvægi”

Sumt fólk er orkumeira en annað og sumir búa yfir þeim eiginleika að að tengjast þessum “orkusamkomustað” (miðlar).

Ég er ekki trúaður maður heldur aðhyllist að þróunarkenningunni og þetta voru í stuttu máli þær hugmyndir sem ég hef um framhald jarðlífs okkar en ég hefði hæglega getað skrifað 40 blaðsíður um þetta mál.
Takk