Hmmm, erutu viss um að það sé eitthvað líf eftir dauðann, ekki er ég það…

Ég er hræddur um að eftir dauðann er bara ekkert, maður er bara ekkit til, bara liðið lík… en ég ættla rétt að vona að það sé ekki þannig… ég vona að það verði paradís líkt og í Survivior, en án allra slangana og allra þessara slæmu hluta. Og svo verða LAN Arenas með leikjum sem eru svo góðir að maður hefði aldrei getað dreimt um þá. Og vondandi verður alt fullt af fullkomnum mega-babe'um sem eru til í meira en allt… :)

Ég held að þau fari á annað stig, haldi áfram að vera þau, en einhvernveginn fái þá annað tækifæri á nýjum stað. Og jafnvel þó að þau þurfi að glíma við vandamálin sem ollu því að þau sviptu sig lífi, þá verði það einhvernveginn auðveldara. Annars er dáldið mikið hægt að pæla í þessu, en allavega vona ég að þetta sé svona :)

Ég trúi ekki á líf eftir dauðann en hef heirt ákveðnar skoðanir á því hvert fólk fer…. í ásatrú trúir fólk að þeir sem deyja í bardaga fari í valhöll en hinir sem þá deyja úr veikindum eða taki sitt eigið líf þeir bara fá að liggja þar sem þeir dóu….. sumir halda því fram að þeir sem fremja sjálfsmorð verði opinberir starfsmenn þegar komið er hinum megin…. það er kanski svolítið til í því??? Svo eru sumir sem halda það að eftir að þú deirð hvort sem að þú fremjir sjálfsmorð eða hvað þá þurfir þú að ganga einn yfir eiðimörk þar sem þú þarft að takast á við það sem þú ert hræddastur við og öll þín vandamál áður en þú kemst í paradís…. ég veit ekki að mínu mati þá ætla ég að vona að ég fari bara ofaní jörðina og ormarnir borði mig, því ég nenni sko ekkert að lifa lengur en minn tími hérna er ….. ég meina lifa að eilífu í paradís á jörð??? issss ímyndaðu þér hvað maður væri orðinn þreyttur á nágrönnunum og bara umhverfinu eftir svona 100000 ár!!! hehe

Ég trúi því að manni líði ekkert betur. Maður bara taki vandamálin með sér og þurfi að glíma við þau þegar maður er kominn hinummegin. Það er ekki hægt að flýja vandamálin á nokkurn hátt. Við verðum að takast á við þau. Sjálfsmorð virðist vera voðalega einföld lausn, en ég held að í raun sé það als ekki nein laust. Manni líður bara ennþá verr.

Ég segi bara að það er alveg sama hver vandinn er og hve langt maður flýr frá honum, maður þarf alltaf að takast á við vandann fyrr eða síðar!!!

hmm,,,

Það eru að sjálfsögðu til milljón tilgátur til um framhaldslíf og tilgang sálarinnar o.s.frv.

Ég trúi því til dæmis að við séum komin hér á jörð til að gera eitthvað “verkefni” þ.e. þroska eitthvern hluta á sálinni og ef við klárum ekki “verkefnið” förum við aftur og aftur á jörðina til að þroska þann hluta, og þegar því er náð förum við á enn annað tilverustig,,, hljómar kannski skringilega en öll umræða um “trú” hlýtur að fara eftir tilfinningu en ekki eftir rökum! Sem betur fer,,, einn frægur heimspekingur sagði reyndar einu sinni; “ það er ekkert líf eftir dauðann og það gerir lífið fullkomið”

Mín trú í þessu sambandi er hreinlega að við höfum ákveðin verkefni sem okkur er falið að leysa í hverju lífi, ef við bindum enda á okkar líf þýðir það einfaldlega að við þurfum að koma aftur en þá bætist við að við þurfum líka að vinna úr því hvernig við reyndum að koma okkur undan þessu síðast!
Hef ekki trú á að það sé einhver dómstóll þarna hinumeginn sem dæmi okkur til einhverjar refsingar. Eina refsingin sem við fáum er að við þurfum að klára verkefnið sama hversu lengi eða hversu mörg líf það tekur!

diaphanous ;)

Þeir sem að fremja sjálfsmorð eru bara eigngjarnnir aular sem eru að reyna að flýja vandamálin. Þeir eru að ganga í gegnum sömu hremmingar og flestir aðrir en halda að lífið eigi að vera dans á rósum og geta ekki tekist á við þær. Þau gleyma algerlega að hugsa útí okkur sem þau skilja eftir. Það vakna svo margar spurningar með manni. Af hverju bað hann mig ekki bara um hjálp??? Ég syrgi að sjálfsögðu vini mína sem frömdu sjálfsmorð, en ég er ekki viss um að ég geti fyrirgefið þeim.