Sæl öll saman.

Ég tel mig hafa verið, tja… skign eða næmur eða eitthvað sem krakki. Í sjálfu sér má klína þessu á uppfinningasaman huga barnsins, en minningarnar sem ég hef yfir þessu eru allt of sterkar til að ég geti kallað það tóma ýmindun.

Hér er saga af einni uppákomu frá því ég var krakki.

Ég ólst upp úti á landi og er ákveðinn staður á heimahögunum þar sem ég og móðursystir mín (sem er jafngömul mér, þær mæðgurnar voru óléttar samtímis af þeirra fyrsta og síðasta barni), lékum okkur mjög mikið.
Yfirleitt voru þetta ansi saklausir leikir en þegar vestanáttin var sterk í stórstreimsflóði fórum við á ystu brún klettana og skemmtum okkur við að láta löðrið rigna yfir okkur eftir að aldan skall á klettunum.

Eitt af þessum skiptum sem við gerðum þetta (og einnig það síðasta) voru loksins þær kjöraðstæður sem við höfðum verið að bíða eftir árum saman.
Við vorum út á klettunum með trillingsbros á vörum og í algleimingi geðshræringarhláturs þegar frænka mín skindilega rann framm af klettunum út í hafið.

Stærðaralda var í þann mund að skella á klettunum og eins og gjarnan gerist þegar öldur búa sig undir skellinn myndaðist einskonar gjá milli öldunar og klettsins.
Hún rann niður og staðnæmdist í gjánni á örlítilli syllu.

Við vorum um 10 ára gömul.

Það sem gerðist næst upplifði ég eins og myndband væri spilað ofurhægt, nema mínar hreifingar voru jafn snöggar og ég er vanur.

Hinsvegar er fátt sem ungur drengur getur gert í svona aðstæðum til að bjarga og var ég viss um að þetta væri hennar síðasta.

Ég henti mér á magann á klettinum og teigði höndina eftir henni, sem var ansi stutt. Sjálf spólaði hún í sleipum klettunum og hreifðist ekki úr stað.
Ég óskaði að hún næði að stökkva upp og grípa í höndina mína og þó mig minnir að ég hafi verið að kalla það til hennar efast ég um að það hafi verið eitthvað meira en geðshræringarskrækir sem komu frá mér.

Í þann mund þegar aldan er að skella á klettunum og kremja barnið tíl ólífs horfi ég á hana þjóta upp ur þessari ört minnkandi gjá og lendir á klettinum við hliðina á mér.

Hún trúir ekki á guð, anda eða nokkuð yfirnáttúrulegt og enn þann dag í dag trúir hún því að ég hafi bjargað henni, því hún seigist hafa fundið grípa í hárið á sér og kippa sér upp á þessari síðustu stundu.

Ég veit það að ég átti ekki sjens á að ná til hennar, og ég horfði á hana í lausu lofti fljúga þangað upp.

Ég hélt fyrst að aldan hefði kanski ýtt henni upp á undan sér, en þá hefði hún líklega átt að hafa verið blaut samkvæmt því, og svo sannarlega náði ég ekki taki á hárinu hennar.

Ég hef sætt mig við að vera hetjan hennar þessi 20 ár sem nú eru liðin, jafnvel þótt ég viti að ég átti þau ekki skilið.

Hinsvegar flæddum við þarna inni á klettinum þar sem sjórinn sem var meiri en við höfðum áður upplifað, og fann ég leið út úr því sem ekki var hættulaus og get ég þegið kreditið fyrir að hjálpa henni út úr því.

En það var ekki ég sem dró hana upp á hárinu.