Þú trúir ekki á líf á eftir dauðann? Jamm, Ég segi að maður eigi ekki að hafa áhyggjur af dauðanum. Miðlar gefa engin 100% svör. Það gera vísindamenn sem segja lífið enda við líkamlegan dauða ekki heldur. Maður á bara að lifa lífinu og leyfa öðrum að gera slíkt hið sama. Ef maður spáir röklega í dauðann þá skiptir ekki máli hvort maður lifir eða deyr eftir dauðann. Það er mjög erfitt fyrir fólk að ímynda sér dauðann. Við þekkjum aðeins lífið og getum ekki mögulega þekkt dauðann. Við þekkjum aðeins það sem við höfum orðið fyrir á einhvern hátt, annað er okkur torskilið. Spáið í því hve ykkar meðvitund er mikilvæg fyrir heiminn? Er mín meðvitun nógu mikilvæg til þess að tilgangur væri fyrir hana að haldast heilli eftir líkamsdauðann. Ef ég hefði lifað í læstu herbergi alla mína ævi og vissi ekki einu sinni hvernig ég liti út eða hver eða hvað ég væri þá hefði ég öðruvísi meðvitund en ég hef í dag. Ég væri kannski eins og hálfgerður zombie vegna þess að ég fékk engar reynslu eða áreiti og meðvitundin eða “ég” fékk ekki að þróast eðlilega. Í raun væri í ég dauður þó líkaminn væri lifandi. “Ég” eða meðvitund okkar er ekki annað en samansafn minninga. Ef ég hefði engar minningar væri ég ekki til. Þegar minningarnar hverfa “hverf” ég líka (ég er “dauður”). Þó að líkaminn minn væri enn lifandi væri ég samt “dauður” því ég gerði mér ekki grein fyrir minni eigin tilvist. Sumir segja að þegar maður deyr þá hverfi allar minningar manns (sumir sem trúa á anda eða endurholdgun). Ef að minningarnar hverfa þá deyr maður. Við erum ekki undirmeðvitundin okkar. Við erum meðvitundin. Meðvitundin byggist á minningunum og reynslunum sem við höfum orðið fyrir í gegnum tíðina. Ef við hefðum alist upp í Afríku þá værum við kannski með allt annan persónuleika og værum því í rauninni ekki við sjálf. Sem sagt ef einhver myndi breyta sögunni og láta mig fæðast í Afríku í stað Íslands, þá væri hann í rauninni að “drepa mig”. Hugsiði bara útí “hvað er ég”???? Þið hljótið að komast að þeirri niðurstöðu að
“ég-ið” eru bara minningar og reynslur sem þú hefur orðið fyrir í gegnum ævina. Ef þú hefðir kannski ekki þekkt einhvern t.d. afa þinn eða vin þá gæti verið að þú værir bókstaflega önnur persóna heldur en þú ert í dag. Ekkert ego er merkilegra en annað. Ríkur hvítur maður með háa greindavísitölu er ekki betri en fátækur svartur maður með lága greindarvísitölu. Líklegt væri að sá hvíti hafi fengið öðruvísi “reynslur” og búið í hentugra umhverfi til að þróa egoið sitt en svarti maðurinn. Svarti maðurinn gæti kannski verið alveg jafn góður hvíta manninum ef hann hefði alist upp við svipaðar aðstæður. Hugsið útí það næst þegar þið bölvið kínverjum, afríku negrum, múslimum eða einhverjum sem þið teljið vera guðslausa heiðingja og barbara. Ef þið hefðuð alist upp í sama umhverfi væruð þið ekkert skárri! Ef maður ætlar að leysa vandamál í sambandi við fólk (t.d. glæpamenn) á ekki að reyna að útrýma því (fleygja í fangelsi). Frekar ætti að einbeita sér að rótinni sem liggur í aðstæðum þessa fólks. Samfélagið býr til glæpamennina. Vandamálið hverfur aldrei með því að reyna að kæfa það niður með lögreglunni, hernum eða sálfræðingum og geðlæknum. Það hverfur með nýjum hugsanahætti og öðruvísi þróun á egoi fólksins. T.d. telur einn ótilgreindur vinur minn að svart fólk sé líkara öpum en hvítt fólk og bendir á útlit þess til að styrkja mál sitt. Hann segist hafa lesið þetta í einhverri skólabók. Darwin var líkur apaketti í útliti. Var hann kannski minna þróaður en við hin? Ef vinur minn hefði fæðst svertingi hefði hann allt öðruvísi skoðanir á þessu. Sem sagt mér finnst ekki réttlátara að láta biskup Íslands fara til himnaríkis heldur en einhvern heiðinn afríku negra. Þeir hafa alveg sama rétt á lífi eftir dauðann (ef eitthvert er).

Líf eftir dauðan er mjög erfitt viðfangsefni. Samkvæmt Dalai Lama þá er þetta mjög raunverulegt. Þetta sannast í honum. Þegar hann deyr þá fæðist hann aftur sem Dalai Lama. Hann getur gengið upp að fólki sem hann hefur aldrei séð í þessari nýju jarðvist sinni, og borið full kennsl á viðkomandi! S.s hann þekkir þau síðan hann var síðast á lífi!!
Sama hvernig við lítum á dauðann, þá ber honum alltaf að fagna, því á einn eða annan hátt eru þetta þáttaskil fyrir okkur. Vísindamenn hafa sagt að þegar fólk er nýdáið þá myndast efni/rafboð í heilanum sem framkallar svokölluð “ljósgöng” sem svo margir hafa séð. Þetta er hægt að endurskapa á rannsóknarstofu á lifandi einstaklingum. Mér er alveg sama þó þetta sé raunin. Því við erum ekki raunverulega látin fyr en öll starfsemi heilans er hætt, og hún er ekki hætt þegar einhver efni eða rafboð eru enn til staðar. Það er ekki fyrr en eftir þetta sem við getum tekið mark á fólki, en þá er það náttúrulega dáið. Ég vil bara fullvissa þig um það að hvort sem það er líf eftir dauðan eða ekki, þá gerir það okkur bara auðveldara fyrir að reyna að hugsa sem svo, að við höfum bara þetta líf til að ljúka ákv hlutum. Næsta líf, fer í allt annað, þ.e ef sálin okkar ákveður að læra meira.

Þegar þú deyrð og kemur á nýjan stað hvernig geturðu þá verið viss um að fólkið sem þú sért að hitta sé fólkið sem þú hittir á meðan þú dvaldir á jörðinni?
E.t.v. er þetta bara þinn heimur sem þú býrð til eftir að þú deyrð eða þinn “raunveruleiki”.

Og ef að þið kæmust að því að allt sem gerðist á meðan að þið voruð á lífi væri ekki raunverulegt, heldur aðeins eitthvað sem þið bjugguð til sjálf, mundu þið þá sætta ykkur við það?

En eins og einhver sagði…Hvað er raunverulegt?
Þetta hljómar kannski dálítið Matrix-legt en þetta er bara eitthvað sem ég var að spá í.

Ég persónulega er frekar hræddur við dauðann,
en þegar þú deyrð þá lifir ennþá partur af þér í fólki sem þekkti þig á lífsleiðinni þannig að maður deyr ekki alveg beinlínis um leið og maður gefur upp öndina.

Ég er að spyrja þá sem hafa farið til miðla hérna, hvað sálirnar hafa sagt um lífið hinum megin, eða eftir dauðan.

Mér þætti t.d. gaman að vita hvort fólk stundi kynlíf þarna hinumegin eða hvort fólk þarna hafi bara yfirleitt engin samskipti?