Eitt sinn þegar ég var barn þá sá ég svoldið inni í herbergi hjá mér, þá var ég ekki viss hvað það var eða hvort að ég ætti að þora að tala við það eða umgangast en ég var þó það opin sem barn að ég varð að fá að vita hvað þetta var… kannski að ég útskýri þetta ofurlítið betur þar sem ég verð að reyna að skilja þetta sjálf.

Þegar ég var 4 ára sá ég konu nokkra inni í herberginu mínu, það undarði mig einstaklega þar sem ég gat ekki skilið hvernig hún komst þangað, ég var bara ein heima með henni ömmu minni en þegar ég sagði henni að það væri draugur inni í herberginu mínu sagði hún mér að hætta þessum bábyljum sem ég gerði, ég sagði ömmu aldrei framar af þessari sjón minni, þó svo að ég muni hana enn í dag, það er svo undarlegt hvað minnið vill halda fast í suma hluti, það skil ég ekki alveg.

Konan sem ég sá þessa nótt inni í herberginu mínu hefur fylgt mér alla mína tíð, móðir mín sagði mér að eitt sinn þegar við vorum að tala um yfirnáttúrulega hluti að hún hefði séð konu nokkra þegar hún gekk með mig, en þesski kona samsvaraði nákvæmlega þeirri lýsingu sem ég gat gefið móður minni af þeirri konu sem hafði heimsótt mig þarna í herbergi mitt þegar ég var barn og skildi enn ekki svona hluti, þessi kona fylgir mér enn í dag og mér líkar betur við hana á degi hverjum því að ég tel það að hún hafi bjargað lífi mínu nokkrum sinnum með hjálp annara sem fylgja mér.

Þessi kona er ekki ein í för og ég finn oft fyrir því að það er einn sem er alltaf við hlið mér og ég met hann rosalega mikils því að hann er ekki mannvera… hann er úlfur og oft þegar ég er þreytt á sálinni og líður mjög illa finn ég fyrir því að það er heitt stórt flykki sem er uppvið mig, ég hef fundið fyrir honum lengi og enn betur eftir að ég fór að reyna að rækta þessa “krafta” sem ég er sögð hafa, en ég hafði ekki lagt mikinn trúnað í þá… en kannski að málið sé að reyna að opna sig betur.

Ég veit núna að ég finn rosalega mikið fyrir því sem er í kring um mig og ég er búin að vera næmari núna seinustu daga heldur en nokkurn tíman áður því að ég er sjálf gífurlega sorgmædd og hleypi því meiru að mér, ég veit ekki hvort að það sé gáfulegt að gera svo en sjálf hef ég ekki orkuna í það að loka fyrir þessa aðila núna en kannski að það sé betra að ég finni fyrir þeim.

Sorgin sem ég ber í hjartanu núna hefur opnað eins konar glugga fyrir mig sem ég er að reyna að sjá í gegnum, það er erfitt því að ég hef ekki leyft mér að vera opin í langan tíma, ég er búin að vera að reyna að loka á allt því að ég er í sjálfu mér enn hrædd við það að verða særð af þessum aðilum en þeir hafa ekkert gert mér enn og því ætla ég að reyna að loka ekki á þá aftur.

Þessi grein er kannski frekar undarleg en þar sem mig vantaði að segja þetta þá varð ég að rita það einhverstaðar, og máksi þetta sé rétti staðurinn fyrir þessar hugleyðingar.

kv. Taran