þegar systir mín var lítil(hún er eldri en ég), þá voru hún og fullt af ættingjum mínum úti á landi, þau voru eikkað að gera í einhverjum móa örugglega að týna ber eða eikkað þegar hún og eldri frænka okkar báðu um að fara í bílana þeim væri orðið kalt frekar dimmt orðið úti og þær fengu það en þá leggja þær af stað, frænka mín var frekar sjóndöpur, og hélt hún sæi bílana þegar þetta voru bara kindur en systir mín hélt því fram að þetta væru ekki bílarnir heldur kindur en hin er eldri og réð því ferðinni og þær fara af stað í áttina til kindanna sem eru langt í burtu, það verður svo úr að þær villast, svo heiftarlega að þær eru týndar í nokkra klukkutíma og allir farnir að leita að þeim löggan og allir. svo er mamma svona hrædd og leitar að tunglskynsljós varpast niður á jörðina og mamma ákveður að athuga þar og nákvæmlega þar sem honum læst niður eru þær, svo fundnar. þær hefðu auðveldlega getað orðið úti.

svo annað" sem ég lenti í var að ég fór í sumarbúðir þegar ég var yngri, og ég var að ganga niður stiga steig niður eina tröppu og var allt önnur en stelpa sem var í sumarbúðum heldur stúlka um tvítugt í fallegum kjól, frá byrjun 1900 var að ganga niður stiga í húsi föður míns sem var annar en pabbi minn, það var maður sem beið eftir mér niðri við stigann og ég sá hann ekki vegna þess að þetta var stór hringstigi og veggur fyrir en ég var að ganga niður og þessi maður var unnusti minn ég sá hann andlitslausann fyrir mér en hann var hávaxinn og dökkhærður með yfir skegg svona eins og þeir voru með á þessum tíma, og svo var veisla niðri, en þetta var ótrúleg lífsreynsla, ég er viss um að ég hafi upplifað fyrralíf þetta kom svo sterkt að ég get ekki látið sem þetta hafi bara verið ýmindun því þetta var mikið meira en það?

kær kveðja hon