en þetta fer náttúrulega eftir því hvort sannleikurinn sé viðsættanlegur! það er mun erfiðara fyrir mjög trúaða kristna (eða einhver önnur trú) manneskju að alltí einu að þurfa að trúa að guð er ekki til, en mun auðveldara fyrir trúleysingja! sá trúaði myndi vel hugsanlega fara beint í afneitun, meðan trúleysinginn mynda ganga um sposkur og segja:“Ég vissi það!” annars held ég að ef allt sem við upplifum sé lygi, þá er tilvist okkar ekki til! við hljótum þá líka að vera lygi, þannig það er hægt að horfa á það frá níhalistískum lífsmáta:“I dont give a fuck!” ef við erum lygi þá skiptir ekkert máli, ég má gera það sem ég vill!
annars fín pæling hjá þér!

Ignorance is bliss.

Rosaleg pæling þetta, alls ekkert svo vitlaust.

Pælum í því að það myndi gerast að allt í einu myndi opinberast að Guð væri til og ef þeir myndu ekki lifa með honum þá færu þeir til helvítis og allir myndu vita það, þá held ég að heimurinn myndi ekkert breytast rosalega hjá heitttrúuðu kristnum, fyrir utan það að þeir eru núna búnir að fá “physical” sönnun fyrir því að Guð sé til og þá yrðu þeir bara sterkari í trúnni, nú en eflaust myndi þetta breytast hjá hinum trúleysingjunum því að þeir eru núna búnir að sjá að Guð sé til og ekki vilja þeir stikna í helvíti og kveljast að eilífu.

Þetta er allavega mín pæling :)

Þessar pælingar þínar eru ekki útí hött en samt eru þær það líka… Ég gæti sagt í fáfræði “láttu sýruna eiga sig” en ég get líka sagt í fullum skilningi “SKILGREINDU sannleika” Sálfræðingar á borð við Sigmund Freud, Piage og fleiri hafa komið með allskonar mismunadi kenningar fyrir sál okkar en við vitum aldrei hver þessara kenninga er sannleikurinn. Er sannleikurinn það sem þú getur snert og séð, eða er hann bara tilfinning sem þú getur fundið. Sannleikurinn er eithvað sem er eingöngu til í huga hvers og eins. Við skiljum heimin á mismunandi hátt. Ef sannleikurinn er það sem þú sérð þá er allt sem þú et að sjá núna lýgi, því í kringum þig núna eru þúsundir af litum og ljósum sem augað í þér getur ekki greint, en aftur á móti getur flugan það. En þá komum við að því að flugan getur ekki greint litina og ljósin sem þú greinir. Ef sannleikurinn er tilfinning, erum við þá að upplifa hann núna eða í kannabis vímu. Málið er að sannleikurinn er ekki einhver einn hlutur sem er þarna úti, hann er allt og ekkert. Sannleikurinn er það sem þér og eingöngu þér sem einstakling finnst vera sannleikurinn

Afsakið stafsetningarvillur

RIKIMARU

Er þetta ekki einhvern vegin svona að allar syndir manns verði fyrirgefnar að lokum…. eða alla vega ef maður á það skilið, Guð er til!

gisligg:

“Orðhelgi” er ekki orð sem ég finn í orðabók, svo ég hef ekki hugmynd um hvað þú átt við (svona er orðaforði minn nú takmarkaður!). Hvers vegna er ekki nóg að kalla trú annað hvort “hugtak” eða “orð”?

En um greinina sjálfa hef ég aðeins það að segja, að þótt að sýnt yrði að engin væru goðin þá myndi tilgangurinn ekki hverfa frá okkur, ekki nema við myndum leyfa það sjálf. Við gerum nefnilega okkar eigin tilgang, hvort sem að goðin eru til eða ekki. Sumir gera það bara að sínum tilgang að fara að “vilja Guðs”. Og ef sýnt yrði nú, að goðin (eða a.m.k. eitt þeirra) væri til, þá myndi tilgangur manna heldur ekki hverfa. Markmiðin væru ekki “á enda” (hvað svo sem það á nú að þýða!), hvort sem það væru Guð eða ekki, enda hafa markmið ekkert með slíkar verur að gera.

Náungakærleikur er síðan ekki bundinn við hina trúuðu, hvað þá hina kristnu.

Hvað áttu svo við með þessu: “Ef ég myndi svara þessu á nokkuð ágætlega … ”? Vantar ekki nokkur orð inn í þetta? Hvers vegna helduru að það sé betra að lifa í lygi (sjálfsblekkingu) heldur en í sannleika? Ef þú ert giftur, myndiru ekki frekar vilja vita ef hún væri að halda fram hjá þér, frekar en að lifa í þeirri blekkingu að hún væri þér trú? Og myndiru ekki frekar vilja vita ef vinir þínir væru stöðugt að baktala þig heldur en að telja þá vera trausta og góða vini?

Heimurinn er ekki raunverulegur.
Við erum guð.
Eilífð er ekki tími.
Lífið er brot af vitundinni.

En hvað er trú annað en okkar daglegu verk. Við hljótum að trú því sem við gerum, þó svo að við vonum eitthvað annað sem ég kalla óskhyggja.

Ég held að hver manneskja sé það sem hún trúir, ekkert meira og ekkert minna.
Hitt er annað mál, að það er erfit hverjum manni að átta sig á hverju hann trúir í raun, og þarf þá ekki frekar að horfa til himins heldur en á tærnar á sjálfum sér.
Einhvertíman var sagt “Maður líttu þér nær”.
Ég held að enginn geti verið trúlaus, því eins og ég nefndi áður, þú ert það sem þú trúir.

Einhver var að tala um að Guð myndi ekki senda einhvern sem hann gerði í sinni eigin mynd til helvítis.
Þegar átt er við að Guð skapaði manninn í eigin mynd er átt við að hann hafi gert manninn frjálsan eins og Guð.
Bara svona, leiðrétta misskilning sem ég hef heyrt hjá mörgum. :)

P.S. Ég trúi eiginlega ekki á Guð. Trúi vísindunum frekar.

Varðandi trú og tilgang hennar (mín persónulega afstaða):

Ég trúi á nægjusemi. Þeir sem temja sér hana eiga heiminn.
Þeir sem trúa á nægjusemi þurfa ekki endilega tilgang? Hvers vegna þarf maður tilgang, er það ekki bara vegna þess að fólk heldur almennt að tilgangur sé uppistaðan í öllu? Samfélagslegt fyrirbæri…?

Þetta ætti kannski frekar heima á heimspeki ? Jæja, ég vona að þið fyrirgefið mér það:)