Fyrst verð ég aðeins opnari. Tala meira. Slappa af.Svo verð ég þvoglumælt.
Missi smá jafnvægi.
Byrja að bulla, á góðan hátt, reyni að vera skemmtileg:) Get tekið upp á því að skríða undir rúm, klæða mig í peysur sem liggja á víðavangi..
Ég get orðið nokkuð þrjósk. Þegar senda á mig heim, þá tek ég upp á því að hlaupa um kallandi “Nei! Nei! Nei!” ^^ Svo hözzlar maður.
Yfirleitt verð ég ekki ofbeldisfull. Nema ég tek oft upp á því að slá karlkynsvini mína utan undir, einhverra ástæða vegna.. Svo, ok, get orðið ofbeldisfull, en í hófi. Er yfirleitt ekki grenjutýpan. En kemur fyrir svosem.
Svo þegar maður er orðinn blindfullur þá er maður hlaupandi upp um alla veggi, dansandi og syyyngjandi. Ekki gott >.< Svo ælir maður kannski? Heh.. Æi, því minna sem maður man, því betra.