Nú erum við eina ferðina enn orðin fræg ekki eins og við vildum, heldur á því að skíttapa í Eurovision. Mér fannst þetta nú grátbroslegt. Grátlegt að því leytinu að það voru nokkur lög í keppninni sem voru miklu verri en okkar og broslegt vegna þeirra fjölmiðlafárs sem átti sér stað í kringum krakkana okkar úti áður en þau stigu á svið. Hvenær ætlum við að skilja að Evrópa er bara að gera grín að okkur! “Thí,thí,thí þarna koma þessir aumu Íslendingar. Tökum viðtal við þau. Greyin tapa hvort eð er alltaf.” Svona er þetta bara. Í gegnum tíðina höfum við reynt allskonar trikk til að vera ofarlega: senda sætar stelpur, senda Pál Óskar, senda sæta stráka, senda stráka í pilsum, senda Bó Halldórs og einu skiptin sem við höfum ekki þurft að snúa til baka með skottið á milli lappana er þegar Selma fór og Sigga Beinteins, svo kennum stelpunum í ungfrú Ísland að syngja og sigurinn er í höfn