Moshe Dyan var alls ekki óvitlaus stjórnandi en ekki myndi ég eigna honum heiðurinn eingöngu. Einnig er ekki alveg sanngjarnt að segja að hér hafi verið um að ræða einfalda eftiröpun á leifturstríðsaðferðum þjóðverja. Ísraelar beittu ákaflega flóknu skipulagi þar sem flug og landherir unnu markvisst saman, og einnig tókst þeim að halda fyrirætlunum sínum leyndum fram á síðustu stundu. Slíkt command&control er mun þróaðara en aðferðir þjóðverja en þó af sama meiði. Einnig tókst ísraelum það sem þjóðverjum hefur alltaf reynst erfitt en það er að berjast á tveimur vígstöðvum með góðum árangri (þó að auðvitað séu hér stærðir herja og vegalengdir margfalt minni).

Ekki má gleymá því að stofnendur IDF höfðu margir hverjir barist í síðari heimsstyrjöld og drógu auðvitað lærdóm af þeim aðferðum sem þar var beitt. Ísraelar hafa einnig sýnt að þeir eru einkar hugmyndaríkir hermenn, hvort sem um ræðir yfirmenn eða óbreytta, og það skiptir einnig sköpum þegar á hólminn er komið, sérstaklega gegn arabaherjunum sem eru ákaflega slakir andstæðingar með ákaflega lítinn “þéttleika” (cohesion).
<br><br>______________________________
“If it ain't War, it ain't History!”
______________________________